Είναι παράδοξο, αλλά θετικό για τη χώρα. Παρά τις σκληρές συγκρούσεις στα περισσότερα ζητήματα εσωτερικής πολιτικής και την τοξικότητα που θα ενταθεί όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες, για πρώτη φορά μετά πολλά χρόνια υπάρχει ευρεία συναίνεση σε ό,τι αφορά τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας.
Και τα τρία μεγάλα κόμματα έχουν σε γενικές γραμμές κοινή στόχευση στην εξωτερική πολιτική, την οποία έχουν εφαρμόσει στην πράξη κατά τις περιόδους που βρέθηκαν στην εξουσία.
Το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή υιοθέτησαν στην ουσία τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις βρέθηκαν στην εξουσία και αναγκάσθηκαν να διαχειριστούν την πραγματικότητα.
Και τα δύο κόμματα στα πρώιμα χρόνια της διαμαρτυρίας περιπλανήθηκαν σε ποικίλες κατευθύνσεις, αλλά τελικά ζύγισαν τα δεδομένα και ενήργησαν ανάλογα.
Σε αντίθεση με τη μετωπική σύγκρουση στα εσωτερικά, υπάρχει σε γενικές γραμμές συμπόρευση στα εξωτερικά.
Σε αντίθεση με τις μεγάλες διαφορές που παρατηρούνταν σε άλλες προεκλογικές περιόδους της μεταπολίτευσης, με πιο χαρακτηριστική ίσως αυτή του ’81, αλλά και πιο πρόσφατα, το ’12 και το ’15, αυτή τη φορά όλοι οι πρωταγωνιστές –τα τρία μεγάλα κόμματα, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είτε υπάρξει αυτοδυναμία είτε κάποιου είδους συνασπισμός, θα ασκήσουν εξουσία– κινούνται στις ράγες της ίδιας στρατηγικής, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν επιμέρους διαφοροποιήσεις, κάτι άλλωστε που είναι όχι μόνο αναμενόμενο, αλλά και υγιές.
Οι μόνες δυνάμεις που ουσιαστικά κινούνται σε άλλη κατεύθυνση είναι, στο αριστερό άκρο το ΚΚΕ και εν πολλοίς το ΜέΡΑ 25 και στο δεξί η Ελληνική Λύση και, φυσικά, οι Ελληνες του Ηλία Κασιδιάρη, εάν τελικά καταφέρει μέσω της αλλαγής ηγεσίας να συμμετάσχει στις εκλογές και να εισέλθει στη Βουλή.
Για την Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες και τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι εκλογές στην Ελλάδα έχουν το δικό τους ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως άλλωστε συμβαίνει και με πολλές άλλες χώρες, αλλά δεν υφίστανται γεωπολιτικοί «κίνδυνοι» και αβεβαιότητες.
Είναι προφανές και επιβεβαιώνεται κάθε μέρα που περνάει και τα κόμματα καταθέτουν τις προτεραιότητές τους, ότι στις εκλογές του επόμενου μήνα διακυβεύονται πολλά. Ωστόσο, σε αντίθεση με το παρελθόν, σε αυτά δεν περιλαμβάνεται ο προσανατολισμός της χώρας. Οποια κι αν είναι η εξέλιξη στην κάλπη, περίπου το 80% των ψήφων θα πάνε σε δυνάμεις που στην πράξη δεν αμφισβητούν τη θέση και την πορεία της Ελλάδας στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ, τις κρίσιμες συμμαχίες με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία ή τη στρατηγική συνεργασία με χώρες όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος.
Η εξωτερική πολιτική και η πολιτική ασφάλειας εξελίσσονται σε μια από τις σταθερές του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Για μια μικρή χώρα που δεν έχει την πολυτέλεια πειραματισμών και ανατροπών, αυτό είναι εξαιρετικά χρήσιμο. Αποτιμάται θετικά από τους συμμάχους, ενώ διευκολύνει το έργο της κυβέρνησης, όποιο κόμμα κι αν βρίσκεται στην εξουσία – και τελικά ωφελεί τη χώρα.
