Θα έμπαιναν στην προεκλογική ατζέντα θέματα πόλης; Καθορίζεται ή όχι ο αστικός τρόπος ζωής από πολιτικές αποφάσεις; Πόσο διαφορετική θα ήταν η προεκλογική συζήτηση αν μετακινιόταν από τις συνήθεις –και όλο και πιο αδιάφορες για τον πολίτη– τεχνητές πολώσεις και εκατέρωθεν ανακοινώσεις, σε απτά θέματα της καθημερινότητας. Αν, εν ολίγοις, η πολιτική αντιπαράθεση δεν ήταν τόσο φτωχή και κοντόφθαλμη αλλά μπόλιαζε τη σκέψη μας, δηλαδή μετακινούσε, κάπως, τη νοοτροπία μας. Εξαιρείται η πόλη από επείγοντα, πρώτα στη λίστα, προβλήματα που αφορούν το περιβάλλον και τους όρους της ανάπτυξης;
Οπως επισημαίνει και ο Νίκος Βατόπουλος στη χθεσινή «Κ», η υπόθεση των δύο κινηματογράφων Ιντεάλ και Αστορ ανοίγει την εικόνα, «μας υποχρεώνει να δούμε την αθηναϊκή κατάσταση με σύνθετο και υπεύθυνο τρόπο». Δεν πρόκειται για δυο κατ’ εξαίρεση περιπτώσεις στην κατρακύλα του κέντρου της πόλης, που μετατρέπεται σε νεκρή ζώνη όταν βραδιάζει.
Αναρωτιέται κανείς: η Εθνική Βιβλιοθήκη, το Πανεπιστήμιο και η Ακαδημία Αθηνών, ως ζωντανά κύτταρα (της εμβληματικής Αθηναϊκής Τριλογίας), πόσο ενδιαφέρονται εμπράκτως και –αν ναι– κατά πόσον το δηλώνουν, παρεμβαίνοντας δημόσια με το κύρος τους σε μια συζήτηση για το κέντρο της πόλης;
Οσοι σημαντικοί φορείς, οργανισμοί, υπουργεία, τράπεζες, επιχειρήσεις (δεν εξαιρούνται τα θέατρα και οι εναπομείναντες κινηματογράφοι), ιδρύματα λειτουργούν στην καρδιά της πρωτεύουσας, μοιάζει να έχουν ένα βλέμμα εσωστρεφές. Να ασχολούνται μόνο με τα του οίκου τους. Λογικό, εν μέρει. Επίσης, δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε ότι ιδιώτες έχουν βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να αποκαταστήσουν την μισοκατεστραμμένη (την περίοδο της κρίσης) πλατεία Συντάγματος ή να συμβάλουν στην εμφάνιση της πλατείας Ομονοίας. Ομως, η διαπίστωση που υπάρχει για τη μικρή κλίμακα ισχύει και στη μεγαλύτερη: δεν μας απασχολεί ενεργά τι συμβαίνει έξω από την αυλή μας – εκτός και αν απειληθεί… Λες και μπορεί να υπάρξει το σπίτι μας χωρίς την πόλη μας.
Επιπλέον, τώρα απειλείται. Και δεν αναφερόμαστε στα στερεοτυπικά που επαναλαμβάνονται, χωρίς κόστος ή δέσμευση, κάθε φορά, από όλους μας λίγο-πολύ, περί «τοποσήμων» ή περί «πολιτιστικών και ιστορικών ταυτοτήτων» που χάνονται.
Να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι στο χέρι «ενός» η σωτηρία της Αθήνας. Ούτε ενός δημάρχου ούτε μιας κυβέρνησης. Είναι όμως η μη περαιτέρω καταστροφή της.
