Ο Αλ. Τσίπρας στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» της Κυριακής, πρώτα πρώτα, έκλεισε το ζήτημα της κυβέρνησης των «ηττημένων» κατά τρόπο κατηγορηματικό: «Η πρώτη εφαρμογή όμως ενός μοντέλου διακυβέρνησης δεν μπορεί να βρει γόνιμο έδαφος ηθικής και πολιτικής νομιμοποίησης αν το κόμμα που θα αποτελεί τον κορμό της νέας διακυβέρνησης δεν είναι ο νικητής των εκλογών. Αρα, αντικειμενικά, προϋπόθεση για την αλλαγή είναι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ.». Πιο σαφής δήλωση, ανεπίδεκτη παρερμηνειών, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Συνεπώς είναι πλέον άνευ νοήματος κάθε συζήτηση για κυβέρνηση των ηττημένων.
Στην ίδια συνέντευξη –στην οποία ειπώθηκαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα– ετέθη το θέμα Πολάκη. Ο Αντώνης Αντζολέτος, κατά τη γνώμη μου πολύ εύστοχα, ρώτησε τον Αλ. Τσίπρα: «Ομως, ο κ. Πολάκης δεν ζήτησε συγγνώμη από τα πρόσωπα που στοχοποίησε… Τελικά ποιο ήταν το παράπτωμα που του συγχωρέθηκε;». Αβολη ερώτηση, αμήχανη και προβληματική η απάντηση. «Ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ., όπως ξέρετε, είναι ένα κόμμα δημοκρατικό και πολυσυλλεκτικό. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες απόψεις ούτε το ίδιο ύφος», ήταν η απάντηση του Αλ. Τσίπρα.
Ουδείς μπορεί να διαφωνήσει με τη θέση πως σε ένα κόμμα δεν γίνεται, και ούτε είναι και θεμιτό, να έχουν όλοι τις ίδιες απόψεις. Κυρίως στα κόμματα εξουσίας, που είναι εκ της φύσεώς τους πολυσυλλεκτικά, θα πρέπει να ακούγονται διαφορετικές φωνές που να εκπροσωπούν τμήματα του μεγάλου κομματικού ακροατηρίου. Το ζητούμενο όμως είναι πώς ακούγονται αυτές οι διαφορετικές φωνές. Ποιο το ύφος του λόγου που εκφέρουν; Ποιος ο διαπαιδαγωγικός ρόλος ενός μαζικού κόμματος; Αναπαράγει και αγκαλιάζει τη χυδαιότητα ενός μέρους του ακροατηρίου του ή την αποδοκιμάζει και επιδιώκει να την απομονώσει;
Ενα δημοκρατικό κόμμα, όσο ανοικτό είναι στη διαφορετική άποψη, τόσο αυστηρό πρέπει να είναι στην τήρηση των κανόνων της ευπρεπούς εκφοράς του λόγου των μελών του και κυρίως των προβεβλημένων στελεχών του. Ελευθερία του λόγου δεν σημαίνει χυδαίος και υβριστικός λόγος. Μπορεί να μην έχουν όλοι τις ίδιες απόψεις, οφείλουν όμως όλοι να σέβονται τους αντιπάλους τους. Είναι κατανοητό και αποδεκτό να υπάρχουν συνιστώσες που εκφράζουν διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις, είναι όμως αδιανόητο να υπάρχει συνιστώσα υβριστών.
