Ναι, αλήθεια! Γιατί όχι και Μικρούς Εμφυλίους; l Αφού ταυτόχρονα με το Χριστός Ανέστη είχαμε, όπως κάθε χρόνο, άγριους τραυματισμούς ανά την επικράτεια, ακόμη και ακρωτηριασμούς, και μάλιστα παιδιών και νέων, l κι αφού στα «παραδοσιακά» πυροτεχνήματα και τις στρακαστρούκες έχουν προ πολλού εμφιλοχωρήσει, όχι μόνον κροτίδες παντός μεγέθους, αλλά και ακραιφνώς πολεμικά όπλα –πυροβολισμοί, οβίδες, βλήματα, γομώσεις σωλήνων με εκρηκτικά, μολότοφ, ακόμη και μικροπύραυλοι–, δεν μένει παρά να αναγνωρίσουμε επιτέλους ως Μικρούς Εμφυλίους τις ομαδικές επιθέσεις κατά τυχαίων ανθρώπινων στόχων που ξεσπούν κάθε νύχτα Μεγάλου Σαββάτου – για να «εξυμνήσουν» βεβαίως την Ανάσταση. l Αφού λαός, δήμοι και κυβερνήσεις, δεκαετίες τώρα, όχι μόνο δεν εναντιώνονται, αλλά τουριστικώ τω λόγω και αφασικώ τω τρόπω ενθαρρύνουν τις αιμοβόρες «εορτάσιμες» μάχες κατ’ αγνώστων, δεν έχουν παρά ευθαρσώς να αναβαθμίσουν τις αναπτυξιακές τουριστικές τους προσπάθειες και να παραχωρήσουν στον θεοφιλή κι αιμοχαρή λαό πραγματικές πια εμφύλιες συρράξεις, κάθε αναστάσιμη νύχτα: l να οργανωθούν δηλαδή επίσημα, από το ίδιο το κράτος –κυβέρνηση και τοπική αυτοδιοίκηση– Αναστάσιμες Εμφύλιες Συρράξεις: l Λάρισα – Βόλος, Ηράκλειο – Χανιά, Κέρκυρα – Κεφαλονιά, Χίος – Λέσβος, Νέος Κόσμος – Κάτω Κόσμος και ούτω καθεξής. l
Μήπως είδε κανείς καμιά «διαμαρτυρία» κόμματος l –ειρηνόφιλου ΚΚΕ, δικαιωματιστή Σύριζα, φιλάνθρωπου («με τον άνθρωπο!») αριστεριστή, αλλά και φιλελεύθερου ορθολογιστή ή θρήσκου ακροδεξιού υπερπατριώτη– για το παρανοϊκό και βάρβαρο κακέθιμο των αναστάσιμων τρομοκρατικών εκρήξεων; l Είδατε καμιά αντίδραση από τις κεφαλές της Εκκλησίας για τα θύματα ή έστω γι’ αυτήν την απροσχημάτιστη βεβήλωση της κορυφαίας χριστιανικής λειτουργίας; l Ολοι οι πάντες Ακρα της Μούγκας Σιωπή. l Και της Συνενοχής βεβαίως. l Κι ύστερα, σου λέει, πάνε χιλιετίες που ετέθη τέρμα στις ανθρωποθυσίες. l Μια κατάσταση μείγμα Βλακείας, Συμφέροντος και Υποκρισίας. l Ο κατά τα άλλα «Περιούσιος Λαός». l
Και δώστου ύμνους οι ραδιοτηλεδημοσιογράφοι στον «μοναδικό στη χριστιανοσύνη τρόπο με τον οποίο οι Ελληνες γιορτάζουμε την Ανάσταση». l Ο,τι κακέθιμο, και το φτυάρι. l Φτάνει νά ‘χει «θέαμα». l
«Γιατί όχι και μικροεμφυλίους;»
Επειδή το έχω υποσχεθεί, και παρ’ όλο που δεν έχω πια το κέφι, ας γράψω δυο λόγια για την ανευθυνότητα που επικρατεί και στον ιδιωτικό τομέα. l Λ.χ. των τυραννικών Τηλεφωνικών Εταιρειών, υπάλληλοι των οποίων, επειδή βαριούνται, σε παραπέμπουν σε άλλον, κι ο άλλος σε άλλον, και εντέλει σε αφήνουν τρεις ημέρες χωρίς τηλέφωνο και χωρίς ίντερνετ και φυσικά χωρίς κομπιούτερ· l ενώ την 4η μέρα ένας ευσυνείδητος συνάδελφός τους μόλις ακούσει το πρόβλημά σου σε ένα (1) λεπτό το έχει λύσει με έναν απλό χειρισμό στο ρούτερ, που σου λέει από το τηλέφωνο να κάνεις! l Τρεις ημέρες «χωρίς», για 1 λεπτό φιλότιμο. l
Ούτε έχω όρεξη να πω για τον αχαρακτήριστο μεγαλογιατρό και μεγαλοστέλεχος του Αθήνησι, που «δέχεται» ασθενείς το απόγευμα στο νοσοκομείο του έναντι σημαντικού ποσού, σε ξεπετάει πριν τον δεις μια τσιριμπίμ τσιριμπόμ νεαρή (γραμματέας;) με περισσό τουπέ, η οποία σημειώνει διάφορα και μετά κάποια αναμονή σε «δέχεται» ο ίδιος, στο όρθιο εσύ, για 5 (μάξιμουμ) λεπτά, σου ζητάει κάτι ήδη υπάρχουσες εξετάσεις και μετά «θα σας απαντήσω», σου λέει, πράγμα που ουδέποτε πράττει. l Εσύ καλείς μετά δεκαήμερη αναμονή την τσιριμπόμ κι αυτή σου λέει, «Α, ναι. Ολα καλά». «Τι όλα καλά; Δεν θα μιλήσω με τον γιατρό;». «Οχι. Λέει όλα καλά». Και τέρμα. l Αυτά, και χειρότερα, αλλά χαλάω και μόνο που τα ανακαλώ. Πόσο μάλλον να τα γράφω, Τρίτη του Πάσχα κιόλας. l
Φουλ Υπευθυνότητας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. l Από κορυφής μέχρις ονύχων.
