«Η Χιονάτη μόλις υιοθετήθηκε, βρήκε τους ανθρώπους της», μου έγραψε. «∆εν μπορείς να φανταστείς τη χαρά μου!». Μπορώ. Ξέρω με πόση ανυπομονησία περίμενε αυτή τη μέρα. Είχε βρει τη Χιονάτη τυχαία, πριν από μερικούς μήνες, σε μια πλατεία των νοτίων προαστίων της Αττικής. Πρόσεξε το δέρμα του αυτιού της, που ήταν σε κακή κατάσταση, αιμορραγούσε. Ηξερε τι ήταν. Το είχε ξαναδεί. Καρκίνος, συνήθης σε αδέσποτες γάτες με ανοιχτόχρωμο ή λευκό τρίχωμα. Την πήρε μαζί της. Την ίδια μέρα, στο κτηνιατρείο όπου έσπευσε να τη μεταφέρει για να της παρασχεθεί η απαραίτητη φροντίδα, η διάγνωση ήταν διπλή: και κακοήθεια και πυομήτρα. Λίγες μέρες –ίσως και ώρες– ζωής τής απέμεναν αν και το δικό της βλέμμα την είχε προσπεράσει, όπως τόσα άλλα… Χωρίς δεύτερη σκέψη την πήρε στο σπίτι της, εκεί όπου φιλοξενεί κάμποσες γάτες ηλικιωμένες ή με ειδικές ανάγκες (τυφλές, τρίποδες, ακόμη και παράλυτες), μέχρι να φύγουν για το μόνιμο σπίτι τους μέσω υπεύθυνων υιοθεσιών (με συγκεκριμένο πρωτόκολλο, το οποίο τηρείται με ευλάβεια).
Μάρθα Αθανασίου, καθηγήτρια Αγγλικών, μέλος μιας δυναμικής κοινότητας φιλόζωων που μάχονται να ακουστούν, που παλεύουν με πείσμα «εκεί έξω» για να εξασφαλίσουν στα ζώα μια καλύτερη ζωή, που αφιερώνουν μεγάλο μέρος του χρόνου και του εισοδήματός τους για να τα σιτίζουν, να τα περιθάλπουν, να τα στειρώνουν. Η Μάρθα είναι ιδρυτικό μέλος του SCARS (Second Chance Animal Rescue Society), φιλοζωικού σωματείου που κάνει ακριβώς αυτό που φανερώνει το όνομά του: δίνει μια δεύτερη ευκαιρία σε ζώα που διαφορετικά θα ήταν καταδικασμένα – σε πείνα, σε δίψα, σε πόνο, σε θάνατο, συχνά μαρτυρικό. Ποιος δεν αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία; Η απάντηση φαίνεται προφανής. Αλλά, δυστυχώς, σε ό,τι αφορά τα ζώα δεν είναι. «Επειτα από τόσα χρόνια που συμπορευόμαστε, στην πραγματικότητα έχουμε γίνει μια μεγάλη οικογένεια οι εθελοντές. Ασχολούμαστε με τα ζώα-φαντάσματα, αυτά που οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της πόλης/χώρας δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν, λες και είναι αόρατα», περιγράφει η Μάρθα. Ποτέ δεν θα την ακούσετε να κομπάζει για όσα προσφέρει καθημερινά στα αδέσποτα. Της έχει γίνει δεύτερη φύση η φροντίδα τους. «Αλλωστε, εγώ χρωστάω ευγνωμοσύνη σ’ εκείνα», λέει. «Μου έχουν προσφέρει πολλά και πολύτιμα μαθήματα. Μέσα από τη συμβίωση μαζί τους έχω γίνει πιο υπεύθυνη, αντιμετωπίζω τα προβλήματα με μεγαλύτερη δύναμη και τους ανθρώπους με περισσότερη καλοσύνη». Και η Χιονάτη; Πώς μπόρεσε να την αποχωριστεί; «Κάθε φορά που σώζεις ένα ζώο, το οποίο ουσιαστικά “ξαναγεννιέται” στα χέρια σου, είσαι σαν γονιός του», απαντά η Μάρθα Αθανασίου. «Επομένως, το συναίσθημα του αποχωρισμού, έπειτα από το διάστημα που έχει ζήσει μαζί σου (και που μπορεί να είναι χρόνια ολόκληρα), είναι γλυκόπικρο. Από τη μια χαίρεσαι που θα ζήσει με ασφάλεια, φροντίδα και αγάπη κι από την άλλη πάντα θα το σκέφτεσαι, πάντα θα το νοιάζεσαι. Και θα σου λείπει…».