Για όσους από εμάς είχαμε φάει τα εφηβικά μας καλοκαίρια στη Μύκονο τις δεκαετίες 1980-90, η εικόνα του κλαμπ Principote στον Πάνορμο είναι σοκαριστική. Kαναπέδες, μαξιλάρια με στέμμα –παλιότερα χαλιά– σε μια παρθένα παραλία, στην οποία τότε δεν υπήρχαν καν ομπρέλες, ούτε ξαπλώστρες.
Σπεύδουν τώρα οι ιδιοκτήτες να αποτρέψουν τις κατεδαφίσεις των παρανομιών και τα πρόστιμα που τους έχουν επιβληθεί για να προλάβουν «τη σεζόν». Tο ίδιο και στο Nammos, το οποίο επανειλημμένως έχει κατηγορηθεί για φοροδιαφυγή και είναι πλέον συνώνυμο των λουκέτων.
Γιατί να θέλει κάποιος να πατήσει σε χαλί αφότου μπει στη θάλασσα; Ποια τουριστική αισθητική υπαγορεύει πως πρέπει να ακούγεται εκκωφαντική μουσική στα παραλιακά κλαμπ για να διασκεδάσουν οι λουόμενοι; Ποιος θέλει να φάει σούσι με σαράντα βαθμούς Κελσίου;
Ποιος έχει ανάγκη να προσγειωθεί δίπλα στην ξαπλώστρα με το ελικόπτερό του; Γιατί χτίζονται μικροσκοπικές πισίνες η μια δίπλα στην άλλη στα ελληνικά νησιά, όταν η θάλασσα και οι παραλίες είναι από τις ωραιότερες στον κόσμο; Απορίες με σχεδόν αυτονόητη απόκριση παραμένουν αναπάντητες.
Τους καλοκαιρινούς μήνες τα σκουπίδια στοιβάζονται έξω από τους κάδους, εξαιτίας της αδυναμίας διαχείρισης του μεγάλου όγκου τους. Οι υπόνομοι συχνά ξεχειλίζουν γιατί τα συστήματα αποχέτευσης δεν αντέχουν τον υπερτουρισμό. Κυκλοφοριακό χάος προκαλείται σε μέρη που τον χειμώνα ερημώνουν. Αθλιες ξενοδοχειακές μονάδες, εκσυγχρονισμένα rooms to let με λίγο σαμπουάν και δωρεάν πλην προβληματικό wi fi, εκμεταλλεύονται την ακρίβεια και την έλλειψη κλινών και χρεώνουν ό,τι τους λείπει από τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Τα εστιατόρια διαγωνίζονται σε κακή ποιότητα υλικών και κακό σέρβις. Οι τόποι σχεδόν φωνάζουν «δεν χωράνε άλλοι επισκέπτες», αλλά εκείνοι επιμένουν να έρχονται υπνωτισμένοι από την ομορφιά, παραβλέποντας την ασχήμια.
Στη Σίφνο οι κάτοικοι και οι φίλοι του νησιού κινητοποιούνται για να σταματήσουν να χτίζονται νέα υπόσκαφα και πισίνες. Αυτό όμως είναι και το βασικό πρόβλημα. Στη χώρα μας οι τόποι σώζονται από ευαίσθητους και καλαίσθητους πολίτες –συχνά από την καθαρά κυνική ανησυχία για την απαξίωση της περιουσίας τους– κι όχι από μια κεντρική αντίληψη για μια βιώσιμη τουριστική ανάπτυξη.