Κάποιος είχε πει πως «αν δεν ξέρεις πού θες να πας, το πιθανότερο είναι να βρεθείς εκεί όπου δεν θέλεις». Εκεί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, βαλτωμένος ανάμεσα σε κυβερνήσεις νικητών, ηττημένων, ανοχής, ειδικού σκοπού και ό,τι άλλο προκύψει μέχρι τον Ιούλιο.
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας προτιμά το πρώτο και το λέει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Αλλά αφήνει περιθώρια και για τ’ άλλα. Ετσι στη διακαναλική είπε ότι «δεν αποκλείω εκ των προτέρων την πιθανότητα να προκύπτει μια τέτοια συζήτηση την επομένη των εκλογών, αλλά ο στόχος μου δεν είναι μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Είναι μια κυβέρνηση τετραετίας, σταθερότητας, μακράς πνοής, που θα συμπεριλάβει και όλους αυτούς τους ειδικούς σκοπούς» (16.5.2023).
Δεν είπε ότι θα φτιάξει «κυβέρνηση απελπισμένων», όπως τη χαρακτήρισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αλλά δεν απέκλεισε την πιθανότητα να συζητήσει κάτι τέτοιο. Σύμφωνα με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιος μπορεί να το έθετε (λέγε με Ανδρουλάκη) και ο ίδιος θα μπορούσε να το κουβεντιάσει, παρόλο που «αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω θα υπάρχουν οι συσχετισμοί, θα πάμε να συγκροτήσουμε μια κυβέρνηση μακράς πνοής, τετραετίας, σταθερότητας. Οχι μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού». Κι έτσι άρχισαν οι ερμηνείες, οι παρερμηνείες, η προπαγάνδα και όλα όσα χαρακτηρίζουν έναν «καλό προεκλογικό αγώνα».
Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα δεν είναι τα lapsus linguae στις συνεντεύξεις και του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οι ερμηνείες που κάνουν δημοσιογράφοι και αναλυτές· έχουν ακούσει τόσα τα αυτάκια τους, ώστε φυσούν και τις γλωσσικές παραδρομές. Είναι πως, επτά χρόνια τώρα, μια μεγάλη αλλαγή στο εκλογικό σύστημα δεν συνοδεύτηκε με την απαιτούμενη συζήτηση. Η απλούστερη αναλογική που έχουμε γνωρίσει ψηφίστηκε στις 22 Ιουλίου 2016. Εκτοτε υπήρξε σιωπή και μόνο από τη Ν.Δ. ακούγονταν σποραδικώς προτάσεις για το πώς μπορεί να αφοπλιστεί. Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι αυτό είναι το καλύτερο εκλογικό σύστημα δεν μίλησαν για τα θετικά του· τα αρνητικά έτσι κι αλλιώς τα γνωρίζουμε εκ πείρας. Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ περί άλλα ετύρβαζε και δη με τη σκευωρία της Novartis.
Επιπλέον, δεν έφτιαξε γέφυρες με αυτό που οψίμως αποκαλεί «προοδευτικό χώρο», αλλά αντιθέτως –σε αγαστή συνεργασία με ακροδεξιά στελέχη της κυβέρνησής του– τον συκοφαντούσε. Η σύγκλιση, που μερικές βδομάδες τώρα επιχειρεί, δεν ήταν στον ορίζοντά του, λες και είχε σίγουρο ότι σε αυτές τις εκλογές θα πάρει 46%, όσο δηλαδή χρειάζεται ένα κόμμα για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση με αυτή την αναλογική. Επομένως, κατά πως θα έλεγε κι ο Σαίξπηρ: «Το λάθος, αγαπητέ μου Αλέξη, δεν είναι στις ερμηνείες, αλλά μέσα μας».