Από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου καθιερώθηκε η υπέροχη φράση «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη», που στην πραγματικότητα δεν σημαίνει τίποτα. Το έκανε πρώτος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά, και δημιούργησε σχολή δεκαετιών, που κρατάει μέχρι σήμερα. Πριν από λίγους μήνες «ανέλαβε την ευθύνη» για την τραγωδία στα Τέμπη ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος μάλιστα έκανε την έκπληξη και παραιτήθηκε από υπουργός Μεταφορών. Βέβαια, την περασμένη Κυριακή επέστρεψε δριμύτερος, επανεκλεγόμενος στις Σέρρες και μιλώντας για «χωρίς μέτρο προσωπικές επιθέσεις».
Είδε κι απόειδε ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έχει ούτως ή άλλως αποστηθίσει το παπανδρεϊκό λεξικό και διατηρεί καλές σχέσεις με το καραμανλικό σκέλος της Ν.Δ., και βγήκε από το Προεδρικό Μέγαρο διακηρύσσοντας ότι αναλαμβάνει και αυτός με τη σειρά του την πολιτική ευθύνη της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ: «Αναλαμβάνω ακέραια την ευθύνη για το αποτέλεσμα. Αλλά στο δικό μου ηθικό λεξιλόγιο, αναλαμβάνω την ευθύνη σημαίνει στέκομαι και δίνω τη μάχη». Μάλιστα.
Είναι η τρίτη κατά σειράν εκλογική αναμέτρηση που χάνει. Το κόμμα του έχασε με 20% διαφορά. Και μένει να δώσει τη μάχη για ποιον ακριβώς λόγο; Για να δούμε αν θα σπάσει το ρεκόρ των τεσσάρων ή αν το προβάδισμα της Ν.Δ. της τάξης του 20% μπορεί να γίνει 30%; Για να μείνουν και άλλα σοβαρά στελέχη εκτός Βουλής, πλην του Νίκου Φίλη; Για να μη θέλει πλέον κανένας νέος να παραλάβει ένα κόμμα-ράκος; Ούτε η Εφη Αχτσιόγλου, ούτε ο Νάσος Ηλιόπουλος, ούτε ο Αλέξης Χαρίτσης; Για να περάσει ένας μήνας, κατά τον οποίο θα επικρατήσουν η γκρίνια, η μιζέρια και η αλληλοφαγωμάρα, ώστε να απαξιωθεί πλήρως το κόμμα και να εμφανιστεί εκ νέου ως από μηχανής θεός ποιος άλλος(;) ο Αλέξης Τσίπρας, και να πει: «Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη που οδήγησα το κόμμα από το 3% στην κυβέρνηση και ξανά πάλι στο 3%, αλλά θα μείνω να δώσω τη μάχη της ηγεσίας;».
Δεν ξέρω αν το νιώθουν και άλλοι, αλλά εγώ αισθάνομαι «ετεροντροπή» γι’ αυτού του είδους τις συμπεριφορές. Είναι, όπως και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις, άσχετες με την Αριστερά. Γιατί δεν μπορεί ένας ηγέτης να παριστάνει τον υπέρμαχο της κοινωνικής δικαιοσύνης, των συλλογικών αποφάσεων και των δημοκρατικών διαδικασιών και να μεταχειρίζεται το κόμμα του σαν προσωπική ψυχοθεραπεία για την κρίση μέσης ηλικίας που περνάει.