Στον «Θυρωρό της νύχτας» (Il portiere di notte, 1974), ένας πρώην αξιωματικός των SS ξαναβρίσκει μετά τον πόλεμο τη Λουκία, μια πρώην κρατούμενη που είχε γνωρίσει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, και ξαναρχίζει μαζί της μια σαδομαζοχιστική σχέση. Στη μεταφορά που δοκίμασε από την τηλεόραση ο Νίκος Ξυδάκης, ο ρόλος του πρώην ναζί σαδιστή αποδίδεται στον Μητσοτάκη. Και ο ρόλος του εθελόδουλου θύματος – ερωτικού θηράματος αποδίδεται στο 40% του εκλογικού σώματος που υπέκυψε στον βασανιστή.
Εντάξει, ο ίδιος ο ατυχήσας πολιτευτής του ΣΥΡΙΖΑ, με τη βαριά βιβλιογραφία, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί λέγοντας ότι χρησιμοποιεί απλώς τη γλώσσα των συμβόλων, χωρίς να υποβάλει τον στοχασμό του στη στεγνή κυριολεξία. Ομως, οι παραλληλισμοί με τους ναζί και τους βιαστές δεν ήταν όψιμη επινόηση του Ξυδάκη, μέσα στην ψυχική αποσταθεροποίηση της ήττας. Ηταν μάλλον ο κυρίαρχος αντικυβερνητικός λόγος στα κοινωνικά δίκτυα την τετραετία που πέρασε. #ΝΔ_φασίστες, #ΝΔ_βιαστές, #ΝΔ_δολοφόνοι. #Μητσοτάκη_γ@.
Για τη συριζαϊκή αντιπολίτευση αυτό ήταν «ένα κλίμα» που ένιωθαν την υποχρέωση να εκπροσωπήσουν (και δι’ αυτού να κερδοσκοπήσουν πολιτικά). Ολα τα σχετικά trends –οι ψηφιακές παρορμήσεις– έγιναν αντικείμενα αντιπολιτευτικής εκμετάλλευσης. Ενα σεξουαλικό έγκλημα παρουσιάστηκε σαν σκάνδαλο διαφθοράς της εξουσίας. Ενα ξέσπασμα της έγκλειστης νεολαίας στην πανδημία ερμηνεύτηκε –και υποδαυλίστηκε– σαν κοινωνική εξέγερση. Το προσωπικό μίσος κατά του πρωθυπουργού που ανακύκλωναν ορισμένοι κράχτες της ψηφιακής σφαίρας ερμηνεύτηκε σαν κύμα δυσαρέσκειας και πολιτικής ανατροπής.
Ποιος δυσκολευόταν να διαβάσει την κοινωνική πραγματικότητα;
Η κάλπη απέδειξε αυτό που φαινόταν ήδη από τις δημοσκοπήσεις, κι ας ήταν μυωπικές: Το Twitter δεν είναι ούτε αντανάκλαση ούτε μικρογραφία της κοινωνίας. Είναι μάλλον μια αλάνα όπου δίνουν ραντεβού για να πλακωθούν οι χούλιγκαν του πληκτρολογίου – όπως κάνουν οι κανονικοί, ποδοσφαιρικοί χούλιγκαν. Η επιρροή αυτού του σπαραγμού αγγίζει όντως το πολιτικοδημοσιογραφικό σινάφι, που παρασύρεται από τον χείμαρρο του timeline. Αλλά δεν αγγίζει τη –μετρημένη, πλέον– κοινωνική πλειοψηφία. Δεν αγγίζει τους πολλούς, στους οποίους οι βιωτικές προτεραιότητες δεν επιτρέπουν την πολυτέλεια να μισούν.
Σύμφωνα με τον μισαλλόδοξο λυρισμό του Ξυδάκη, οι ψηφοφόροι που δεν συντονίστηκαν με τους μεταπράτες του διαδικτυακού πυρετού έχουν, εκτός από μαζοχιστική υποτακτικότητα, και «ομίχλη στο μυαλό». Η εκλογική ετυμηγορία απαντά και σε αυτό. Λειτουργεί ως μετρητής εγκεφαλικών ρύπων, για όσους μπορούν να τη διαβάσουν. Ποιος είναι θύμα πλάνης; Αυτός που μετέχει στην εκλογική πλειοψηφία; Ή εκείνοι που, τέσσερα χρόνια τώρα, άκουγαν μόνο την ηχώ των συνθημάτων τους; Που πίστεψαν ότι η κοινωνική πραγματικότητα μπορεί να εκπροσωπηθεί από τις ρίμες του Μιθριδάτη, τη χολή της Ακρίτα και τις εκπυρσοκροτήσεις του Αντώναρου;
Ποιος βλέπει ομίχλες χωρίς να μυρίζει το τοξικό νέφος μέσα του;
