Η υπόθεση του κ. Πνευματικού μάς υπενθύμισε για μια ακόμη φορά πόσο μακριά βρίσκεται το μήκος κύματος της πολιτικής από το πραγματικό αίσθημα της κοινωνίας. Δεν μπορεί να μιλάς για τον καρκίνο με την ίδια άνεση της αυθεντίας που αραδιάζεις τους αφηρημένους αριθμούς για την ανάπτυξη. Ο καρκίνος είναι βίωμα, ένα από τα σκληρότερα που σου επιφυλάσσει η ζωή. Πολλοί τον ξεπερνούν. Αλλοι πάλι υποκύπτουν στην αμείλικτη δύναμή του. Ο κ. Πνευματικός έκανε ένα λάθος. Ωραία, διόλου ωραία δηλαδή, αλλά ήταν λάθος. Του στοίχισε μια βουλευτική έδρα στην Εύβοια. Και ο ΣΥΡΙΖΑ διέκρινε την προσπάθεια υπονόμευσης του ΕΣΥ από τη Ν.Δ. με στόχο την ιδιωτικοποίηση της υγείας. Για μια ακόμη φορά δεν κατάλαβε τίποτε. Κι αυτό που δεν κατάλαβαν, και οι μεν και οι δε, είναι ο πόνος και ο τρόμος των ασθενών με καρκίνο. Ας έκαναν τον κόπο να διαβάσουν τουλάχιστον την οργισμένη ανακοίνωση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καρκίνου. Μη φοβάστε. Δεν είναι συνδικαλιστές. Ξεχωρίζω τη φράση: «ανάπτυξη δομών ανακουφιστικής φροντίδας με στόχο την εξασφάλιση της αξιοπρεπούς διαβίωσης μέχρι το τέλος». Μιλάμε για ασθενείς σε τελευταίο στάδιο. Και η απόφαση που πρέπει να πάρουν ο ιατρός και οι οικείοι, ακόμη και οι ίδιοι, είναι ως ποιο σημείο λειτουργεί η ανακουφιστική φροντίδα και τι σημαίνει αξιοπρεπής διαβίωση. Το οικονομικό κόστος είναι η τελευταία παράμετρος. Ολοι έχουμε κάποιον γνωστό που ξεπουλήθηκε για κάποιον δικό του. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι πριν από μερικά χρόνια, ακόμη και η λέξη «καρκίνος» ήταν ταμπού. Τον έλεγαν «επάρατο», για να τον εξορκίσουν.
Διάβασα στην ιστοσελίδα του Daily Health συνέντευξη του κ. Μιχάλη Νικολάου, ογκολόγου στον «Αγιο Σάββα». Μιλάει για το σύστημα της «οίκοθεν νοσηλείας». Αυτή ισχύει με υπουργική απόφαση από την 1η Ιουνίου και αφορά ασθενείς οι οποίοι γλιτώνουν την ταλαιπωρία και την «ταπείνωση» της επίσκεψης στο νοσοκομείο, αφού η θεραπεία θα χορηγείται στο σπίτι τους. Ακούσατε τίποτε γι’ αυτό; Οχι βέβαια, διότι δεν συνεισφέρει στο αλατοπίπερο του κανιβαλισμού της δημόσιας ζωής. Κι όμως, για έναν ασθενή στο τελευταίο στάδιο είναι πολύ σημαντικότερο από την αφελή δήλωση του κ. Πνευματικού. Σε συνέδριο της Εταιρείας Ογκολόγων Παθολόγων Ελλάδας, πριν μερικούς μήνες ο Αλέξανδρος Νεχαμάς έθεσε το εξής ερώτημα: «Οσοι από εσάς πιστεύετε στη μετά θάνατον ζωή γιατί προσπαθείτε να παρατείνετε την επίγεια ζωή των ασθενών σας;». Οι απαντήσεις είναι πολλές. Ομως το ερώτημα παραμένει το ίδιο από την εποχή του Ιπποκράτη έως σήμερα. Η τέχνη της Ιατρικής δεν διαπραγματεύεται με τον θάνατο. Αυτός είναι το πιο δημοκρατικά μοιρασμένο «αγαθό». Τον μοιραζόμαστε όλοι, θέλουμε δεν θέλουμε. Η Ιατρική διαπραγματεύεται με τη ζωή. Και η ζωή δεν εξαρτάται μόνον από τα οικονομικά της μεγέθη.