Αυτό το σύντομο διάστημα μεταξύ εκλογικών αναμετρήσεων μοιάζει με το παιχνίδι μουσικές καρέκλες. Οι εκλογές της 21ης Μαΐου αποτύπωσαν τη δύναμη των κομμάτων εκείνη την ημέρα και «έδειξαν» τον αριθμό εδρών που θα μπορούσαν να κερδίσουν στον επόμενο γύρο με άλλο εκλογικό σύστημα. Η μουσική, όμως, συνέχισε να παίζει και ουδείς γνωρίζει πόσες «καρέκλες», τελικώς, θα αποκτήσει το κάθε κόμμα. Η Νέα Δημοκρατία φοβάται μήπως δεν είναι όσες υποσχέθηκε ο πρώτος γύρος, ο ΣΥΡΙΖΑ μήπως χάσει ακόμη περισσότερες απ’ ό,τι αναμένεται. Το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και η Ελληνική Λύση ελπίζουν σε περισσότερες, ενώ η Πλεύση Ελευθερίας και η Νίκη πιστεύουν ότι θα μπουν κι αυτές στο παιχνίδι.
Τα κόμματα έπρεπε να έχουν κατά νουν ότι κάποια στιγμή ίσως χρειαστεί να βρουν κοινό έδαφος μεταξύ τους, τουλάχιστον όσα θα μπορούσαν να συνεργαστούν.
Ολοι ακούν τη δική τους μουσική. Παρουσιάζουν τη δική τους εκδοχή για την κατάσταση της χώρας και του τι διακυβεύεται στις εκλογές. Οι στρατηγικές τους είναι φανερές, αν και συχνά ασυνάρτητες. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, δηλαδή, να δείχνει διάθεση αυτοκριτικής για το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου, όμως συνεχίζει την τακτική που του κόστισε ακριβά: κατηγορεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη ευθέως και επανειλημμένως για ό,τι «πάει στραβά», ενώ παρουσιάζει πρόγραμμα που παραμένει όσο ασαφές ήταν και οι προηγούμενες εξαγγελίες. Οσο πλησιάζουν οι νέες εκλογές, και παρότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να διατηρείται η διαφορά 20% μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων, παραμένει άγνωστο εάν η Ν.Δ. θα καταφέρει νίκη ανάλογη με την προηγούμενη. Οπως έδειξαν τα προβλήματα στην Υγεία, εάν υπάρξουν δυσκολίες σε αυτό το διάστημα, η Ν.Δ. θα τα χρεώνεται ενώ δεν βρίσκεται στην εξουσία ώστε να τις διαχειριστεί όπως θα ήθελε. Σε ένα βαθμό εξαρτάται από την τύχη. Επίσης, ο τελικός αριθμός εδρών της θα κριθεί όχι μόνο από τη δική της επίδοση, αλλά και από τη συνολική συμμετοχή και από το πόσα κόμματα θα μπουν στη Βουλή. Η «προειδοποίηση» Μητσοτάκη ότι εάν η Ν.Δ. δεν πετύχει άνετη αυτοδυναμία θα υπάρξουν και τρίτες εκλογές (όσο κι αν η θέση του προκύπτει από την άρνηση του ΠΑΣΟΚ να στηρίξει τη Ν.Δ.) ενέχει και ένα ρίσκο. Καθώς ο Μητσοτάκης ευαγγελίζεται τη σταθερότητα, τρίτος γύρος εκλογών θα ωθήσει αρκετούς ψηφοφόρους να ρωτήσουν γιατί η Ν.Δ. δεν έκανε τον κόπο να αναζητήσει συνεργασία για να υπάρξει κυβέρνηση μετά τις πρώτες εκλογές, όταν είχε 146 έδρες. Σαφώς, δεν υπήρχε αντίστοιχη διάθεση από το ΠΑΣΟΚ, ούτε υπάρχει παράδοση συνεργασίας μεταξύ των κομμάτων μας, όμως, εάν μετά τον δεύτερο γύρο πάλι δεν προκύψει κυβέρνηση, δεν είναι αυτονόητο ότι αυτό θα ωφελήσει το μεγαλύτερο κόμμα. Αυτό μπορεί να χρεωθεί στην προηγούμενη άρνηση να πιέσει άλλο κόμμα να συνεργαστεί μαζί του, αλλά και να κριθεί υπεύθυνο για όποιο πρόβλημα προκύψει σε αυτό το διάστημα. Οσο καθυστερεί η επιστροφή σε σταθερότητα, τόσο αυξάνονται αυτοί οι κίνδυνοι.
Ορθώς κατηγορείται ο Αλ. Τσίπρας ότι ενώ εισήγαγε την απλή αναλογική δεν κινήθηκε αναλόγως για να προετοιμάσει τις αναγκαίες μετεκλογικές συνεργασίες. Ο Κυρ. Μητσοτάκης επανέφερε εκλογικό σύστημα που μειώνει τον κίνδυνο της ακυβερνησίας. Ευθύνη δική του, λοιπόν, είναι να εξασφαλίσει τη σταθερότητα. Γι’ αυτό, παρά τις «διαφορετικές μουσικές», τα πολιτικά κόμματα έπρεπε να έχουν κατά νουν ότι κάποια στιγμή ίσως χρειαστεί να βρουν κοινό έδαφος μεταξύ τους, τουλάχιστον όσα θα μπορούσαν να συνεργαστούν. Είτε αυτό είναι αναγκαίο έπειτα από αυτές τις εκλογές είτε στο μέλλον, η υπευθυνότητα πρέπει να φανεί από τώρα. Σημασία δεν έχει μόνο ποιοι θα βρεθούν σε καρέκλες όταν σταματήσει η μουσική, αλλά να μη μείνει όρθια η χώρα να περιμένει κυβέρνηση.
