«Το καθεστώς Μητσοτάκη» πέθανε. l Ζήτω «Το σχέδιο Μητσοτάκη». l Ο Μαραντζίδης το πρότεινε; l Το γεγονός είναι ότι ο Τσίπρας και οι αδειοδοτημένοι διά να ομιλούν συριζαίοι κατάπιαν τρόπον τινά τη γλώσσα τους – την τοξική τουλάχιστον. l Ο Ανδρουλάκης βέβαια, καθότι «Κολοκοτρώνης των Βρυξελλών», συνεχίζει να ξιφουλκεί έφιππος «ενάντια στο σύστημα εξουσίας Μητσοτάκη», l προσπαθώντας να μην είναι τόσο τοξικός όσο ο Σύριζα προ 21 Μάη, αλλά ταυτόχρονα και πιο οξύς απ’ όσο ο Τσίπρας μετά Μάη και έως 25 Ιούνη. l
Αυτά τα «21 Μάη», «25 Ιούνη» και λοιπά απεχθή εγράφησαν ανωτέρω ξεπίτηδες, ‘ντάξει; l Αυτός ο παλαιολιθικός κομμουνιστικός (και απ’ εκεί πάσης αριστερίλας) τρόπος αναφοράς των ημερομηνιών προκαλεί μεν σπυράκια στ’ αφτάκια των ομιλούντων την κοινή νεοελληνική, l έλα όμως που χρησιμοποιείται σαν πάσο Αριστεράς και Προόδου l (μπαμ, στο κούτελο), l γι’ αυτό και δεν εγκαταλείπεται από τους χρήστες του – και τους πλαστογράφους τους. l Πάλι καλά που ο Τσίπρας, στο πλαίσιο του (προσωρινού – σιγά!) εξευγενισμού της β΄ προεκλογικής συριζαϊκής γλώσσας (μετά τη φαλκονέρα της 21 Μάη) εδέησε να υπακούσει στην προτροπή (του Μαραντζίδη;) να βάζει κι ένα καταραμένο άρθρο ανάμεσα σε αριθμό και μήνα – εξ ου και 25 του Ιούνη (μπρρρ) και εκλογές του Ιούλη ’19 (μπλιαχ) κ.ο.κ. l Πες μου τώρα εσύ τι τους κοστίζει να λένε το κοινόχρηστο και ρέον σα νεράκι 25 Ιουνίου και τάδε Ιουλίου, l αυτών των δύο μηνών τουλάχιστον, που αντιστέκονται περισσότερο απ’ όλους τους άλλους στην… προοδευτική χρήση. l Α ρε ΚΝΕ τα έργα σου. l
Και να θέλουν, δεν μπορούν να υπακούσουν στο σιωπητήριο. l Δες λ.χ. ο Φίλης: Αναφερόμενος στα καταγγελλόμενα για τον Οζκιούρ Φερχάτ στη Ροδόπη, μίλησε για «κυπατζήδικους και ασφαλίτικους ισχυρισμούς». l Πώς ν’ αλλάξει, ο άνθρωπος, αφού ακόμα μιλάει αρχαία αριστερά. l
«Κι έγινα ακόμη πιο ομαλός βλέποντας την ανωμαλία γύρω μου».
Ηταν συμπτωματική η αναφορά μου την περασμένη Κυριακή στον Θεόδωρο Πάγκαλο ως ουσιαστικού πατρός της ρήσης περί εκτσογλανισμού της πολιτικής ζωής. l Η στήλη παραδόθηκε στην εφημερίδα 24 ώρες πριν από την αναγγελία του θανάτου του. l Το λέω διότι δεν θα αρκούσε αυτή η αναφορά για να αποχαιρετήσει το «Υποβολείο» μια τέτοια προσωπικότητα. l Εντωμεταξύ, γράφτηκαν και ειπώθηκαν γι’ αυτόν πολλά και εύστοχα· l συν κάποια κιτρινιάρικα, από όσους (εξ)υπηρετούν εκείνους που ο Πάγκαλος καταχέρισε όπως τους άξιζε πριν σιωπήσει τα τελευταία χρόνια. l Οφείλω μόνο να πω εδώ ότι ο Θεόδωρος Πάγκαλος ήταν ο μόνος πολιτικός l –ο μόνος– l που στον ρου της ζωής μου δεν μου φάνηκε ποτέ ανούσιος και βαρετός, και μάλιστα πίστευα ανέκαθεν πως ήταν ένας από τους πιο χαρισματικούς της μεταπολίτευσης. l Θεωρώ δε πως το γεγονός ότι δεν κατέκτησε ύψιστο πολιτικό αξίωμα οφείλεται μάλλον, και μόνο, στο ότι ήταν αναγκαιότερο για τον νου και την ψυχή του να μη φιμώσει, για χάρη της εξουσίας, την ευθύτητα, την παρρησία και το «παρορμητικό» του χαρακτήρα του. l Σε εποχές, σημειωτέον, όπου η υποκρισία και το δήθεν στην πολιτική ζωή φούντωνε ολοένα και περισσότερο, για να αναφλεγεί με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα κατά την περίοδο της Κρίσης.
Τις μέρες αυτές, στις 15/6, συμπληρώνονται 29 χρόνια από τότε που η κοινωνία μας έχασε έναν άλλο μεγάλο χρυσορρόα, τον Μάνο Χατζιδάκι. l Ας θυμηθούμε, στη μνήμη του, την απάντηση που έδωσε το 1988 στη Μαρία Ρεζάν όταν τον ρώτησε «Τι άνθρωπος είναι τελικά ο Μάνος Χατζιδάκις»: l
«Ενας πολύ ομαλός άνθρωπος» απάντησε. l «Κι έγινα ακόμη πιο ομαλός βλέποντας την ανωμαλία γύρω μου. Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα με την υποψία πως δεν είμαι τόσο ομαλός. Αλλ’ όταν είδα τι ανωμαλία δέρνει τους άλλους, απέκτησα το σύμπλεγμα ανωτερότητας ενός καθ’ όλα ομαλού ανθρώπου».
