Ανάμεσα στους τρεις πυλώνες ενός κυβερνητικού έργου (οικονομία, διεθνείς σχέσεις, ποιότητα ζωής), ας μείνουμε στον τρίτο. Ας αναγνωρίσουμε αρχικά πως είναι κεφαλαιώδους σημασίας το νήμα της ευημερίας και της παραγωγής πλούτου από τον πυλώνα της οικονομίας και της εθνικής ασφάλειας και του κύρους που πηγάζει από τις διεθνείς σχέσεις. Αλλά και η καθημερινότητα του πολίτη, που έχει άμεσο κόστος στην υγεία, στη σωματική ακεραιότητα, στο αίσθημα δικαίου και το μορφωτικό επίπεδο, είναι η προϋπόθεση μιας στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής. Και η βάση για την όποια ευημερία.
Σ’ αυτή την ποιότητα ζωής θα έβαζε κανείς μερικά από τα κορυφαία και πολυσυζητημένα θέματα καθημερινότητας: τον τρόπο με τον οποίον οδηγούμε (αλλά και περπατάμε) και τον τρόπο με τον οποίον ισορροπούμε ανάμεσα στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Ακουγα προχθές, π.χ., στις ειδήσεις (και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου για πολλοστή φορά) πως τα τρόλεϊ θα αποσυρθούν από τους δρόμους για κάποιες ώρες προκειμένου οι εργαζόμενοι να παραστούν στη γενική συνέλευση του κλάδου τους. Σε ποια στοιχειωδώς πολιτισμένη χώρα γίνονται αποδεκτές οι φασιστικές αυτές συμπεριφορές εις βάρος των πολιτών, στο όνομα ενός δογματικού συνδικαλιστικού αυταρχισμού, που λογίζεται δημοκρατικό δικαίωμα; Ποια κυβέρνηση θα μπορέσει να δώσει σεβασμό στους πολίτες;
Αλλά εδώ σκοτωνόμαστε μόνοι μας στους δρόμους. Οσοι οδηγούν στην Αθήνα, ξέρουν. Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας έχει γίνει κουρελόχαρτο. Οι πεζοί διασχίζουν χωρίς να προσέχουν βυθισμένοι στην οθόνη του κινητού τους. Πόση ακόμη ανομία μπορεί να αντέξει η αθηναϊκή καθημερινότητα; Ο τρόπος που οδηγούμε πρέπει να αναβιβαστεί σε προτεραιότητα για την επόμενη κυβέρνηση. Είναι η βασική αρχή για κάθε δημοκρατική κοινωνία.
Παρότι έχουν γίνει τόσα θετικά την τελευταία τετραετία, που η πλειονότητα τα αναγνωρίζει, το θέμα της καθημερινής ζωής έχει μείνει πίσω. Στην Αθήνα τουλάχιστον, ο πολίτης αγκομαχά. Η πόλη δεν τον διευκολύνει. Η νοοτροπία μας είναι εγωιστική. Το αυτοκίνητο έχει κατακλύσει κάθε μέτρο ελεύθερης επιφάνειας. Υπάρχει αίσθημα ασφυξίας ανάμεσα στο τσιμέντο και τις λαμαρίνες. Είναι μια πραγματικότητα που για να βελτιωθεί θέλει γενναίες, τολμηρές τομές με προοπτική δεκαετιών. Πρέπει σήμερα να σχεδιάσουμε τις πόλεις του 2050. Ηδη έχουμε αργήσει. Η βελτίωση της καθημερινότητας θα πηγάζει και από αυτό το όραμα.
