Οσοι μετά το ναυάγιο στην Πύλο ζητούν επίμονα απαντήσεις σε ερωτήματα που έχουν ανακύψει όσον αφορά τη διαχείριση της υπόθεσης (από το Λιμενικό, από τους εισαγγελείς, από τα ΜΜΕ) εγκαλούνται εσχάτως για μειωμένο πατριωτισμό. Κι από την άλλη εμφανίζονται ότι αγαπούν την πατρίδα όσοι δέχονται πως η διερεύνηση της τραγωδίας πρέπει να γίνει υπό άκρα μυστικότητα στο όνομα της περιφρούρησης της διεθνούς εικόνας της χώρας, των εθνικών συμφερόντων, του τουρισμού. Είναι όμως έτσι; Είναι απόρροια ανθελληνισμού το αίτημα για –ενδεχομένως οδυνηρή– αλήθεια;
Τα ανθρώπινα δικαιώματα, το διεθνές δίκαιο, ο σεβασμός των συμβάσεων διάσωσης δεν είναι μόνο άδειες κουβέντες για να αγορεύουν οι «δικαιωματιστές», γνωστοί και ως «ευαίσθητες ψυχούλες», όπως κοροϊδευτικά αποκαλούνται στα σόσιαλ μίντια όσοι ασχολούνται με όλα τα παραπάνω. Είναι κανόνες που τελούν υπό τον όρο της αμοιβαιότητας και θα χρειαστεί να τους επικαλεστούμε στις σχέσεις μας με την Τουρκία και τους άλλους γείτονες. Συνεπώς κακώς δυσανασχετούν οι «πατριώτες» στο άκουσμά τους. Παράλληλα, εξίσου προσεκτικοί θα έπρεπε να είναι και οι φιλοευρωπαϊστές. Γιατί αυτά είναι τα βασικά μας επιχειρήματα απέναντι στην Ευρώπη. Οτι οι ευρωπαϊκές αρχές από τη μία και η αλληλεγγύη μεταξύ των 27 χωρών-μελών είναι το βασικό κριτήριο για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, όπως η μετανάστευση. Οταν λοιπόν η Κομισιόν υπόσχεται χρήματα στην Τυνησία για να αναχαιτίσει το κύμα φυγής από τη χώρα και την επόμενη μέρα ο πρόεδρος της χώρας στέλνει άνδρες με πολιτικά να συλλάβουν δημοσιογράφο της αντιπολίτευσης, τότε η υποκρισία περί ευρωπαϊκών αξιών είναι έκδηλη. Κι η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να το καταδείξει και να απαιτήσει ταυτόχρονα τη συνδρομή της Ε.Ε.
Η επιλογή της συσκότισης, όμως, είναι λανθασμένη και αδιέξοδη. Η χώρα εμφανίζεται ως παρίας της Ε.Ε. από τον ξένο Τύπο, διαπομπεύεται για τους χειρισμούς της και η επιχειρηματολογία της που θα μπορούσε να αποφέρει καρπούς ηχεί αναξιόπιστη και «ομφαλοσκοπική». Η πόλωση μεταξύ «πατριωτών-προδοτών / χρήσιμων ηλίθιων» μπορεί να έχει ψυχαγωγική αξία για τις εγχώριες συγκρούσεις στις προεκλογικές συζητήσεις, στις στήλες των εφημερίδων και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά δεν ενισχύει τις ελληνικές θέσεις, ούτε τα αιτήματά μας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι επίμονες ερωτήσεις, η διεκδίκηση της αλήθειας, ο ανθρωπισμός είναι, τελικά, το πατριωτικό καθήκον.
