Ο Aρης πριν από λίγους μήνες γιόρτασε τα 24α γενέθλιά του. Εσβησε τα κεράκια της τούρτας του στο Κέντρο Θεραπευτικής Ιππασίας Ιωαννίνων, δεύτερο σπίτι του επί δέκα και πλέον χρόνια. Βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού και η θεραπευτική ιππασία τον έχει βοηθήσει πολύ: τον έκανε να αγαπήσει τα ζώα, να γίνει πιο κοινωνικός με τους ανθρώπους, τον ωρίμασε, όπως λένε οι γονείς του. Με το άλογό του, την Τζίνα, είναι αχτύπητο δίδυμο.
Ο Χρήστος είναι είκοσι ετών και πάσχει από εγκεφαλική παράλυση. Μετακινείται με αμαξίδιο. Κάνει συνεδρίες στο Κέντρο Θεραπευτικής Ιππασίας Σερρών. Ανυπομονεί για τις στιγμές ελευθερίας που θα ζήσει πάνω στο άλογο, γιατί μέσα από την κίνηση του ζώου νιώθει πώς είναι να περπατάει.
Σε δεκάδες αντίστοιχα κέντρα σε όλη την Ελλάδα συνάνθρωποί μας με κινητικές, νοητικές ή ψυχολογικές δυσκολίες αποκτούν –και διατηρούν– μια καλύτερη ποιότητα ζωής χάρη στον ισχυρό δεσμό που αναπτύσσουν με αυτά τα ζώα, τα οποία διαθέτουν ισχυρή συναισθηματική νοημοσύνη και ενσυναίσθηση. Τα άλογα δεν μας κρίνουν, όπως τονίζουν οι ειδικοί που πραγματοποιούν τέτοιες συνεδρίες, μόνο μας αγαπούν και βοηθούν, με τον τρόπο τους, να βρούμε τον δρόμο μας.
Το άλογο που ξεψύχησε από τη ζέστη και την καταπόνηση στην Κέρκυρα την ώρα που έσερνε άμαξα γεμάτη τουρίστες δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να προσφέρει τέτοια «δώρα» στους ανθρώπους. Εργαλείο ήταν. Εζησε και πέθανε σαν σκλάβος. Βλέπω ξανά το βίντεο με τον νεαρό ποδηλάτη που, αντικρίζοντάς το νεκρό στην άσφαλτο, σταματά για να δει τι έχει συμβεί. Ακούω τις απειλές και τις ύβρεις που δέχεται από τον αμαξά. «Φεύγα, ρε, φεύγα που λυπάσαι το άλογο»… Και αναρωτιέμαι: ποιο κουλέρ λοκάλ της απανθρωπιάς εξυπηρετεί η κυκλοφορία αμαξών στην Κέρκυρα, στα Χανιά, στην Αίγινα, στις Σπέτσες και αλλού; Πώς επιτρέπουμε ακόμα να βασανίζονται βάναυσα γαϊδουράκια στη Σαντορίνη και στην Υδρα;
Το λιγότερο που οφείλει να κάνει η πολιτεία είναι η άμεση κατάργηση των τουριστικών αμαξών (με θέσπιση απαραίτητων κινήτρων) και, στη συνέχεια, η διεύρυνση της νομοθεσίας ώστε να καλύπτει και τα ιπποειδή. Μόνο έτσι θα πούμε σ’ αυτά τα ζώα το «ευχαριστώ» που τους χρωστάμε για όσα μας προσέφεραν όταν τα είχαμε πραγματικά ανάγκη. Μόνο έτσι θα αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο η προστασία των ζώων για την οποία η κυβέρνηση έχει κάνει κάποια σημαντικά βήματα. Διαφορετικά θα μείνει πουκάμισο αδειανό…
