Τι δουλειά είχε ο πρωθυπουργός σε μια ιδιωτική επένδυση; Γιατί δεν επισκέφθηκε και άλλα κτίρια που ανακατασκευάζονται στην περιοχή; Του έχουν πει πόσο κοστίζει ένα διαμέρισμα στο νέο συγκρότημα μεικτών χρήσεων που θα διαδεχθεί το πάλαι ποτέ κραταιό αθηναϊκό πολυκατάστημα; Ποιον παριστάνει τέλος πάντων; Τον Μιτεράν της δεκαετίας του ’80, όταν ο Γάλλος πρόεδρος φιλοτεχνούσε το προφίλ του αναμορφωτή του Παρισιού;
Η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο εργοτάξιο του Μινιόν το Σάββατο το μεσημέρι ξάφνιασε. Οχι τόσο για όλα όσα του καταμαρτυρούν οι αριστεροί ιεροκήρυκες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που έχουν το κουράγιο να πληκτρολογούν καλοκαιριάτικα τους αντιμητσοτακικούς τους θούριους, αλλά γιατί αυτή φαίνεται να ήταν μια πολύ καλά υπολογισμένη κίνηση που έχει να μας αφηγηθεί μια απείρως πιο ενδιαφέρουσα ιστορία: το πώς βλέπει, δηλαδή, ο ίδιος πρωθυπουργός τη δεύτερη τετραετία του. Από μια άποψη, λοιπόν, η βόλτα στο Μινιόν ίσως αποδειχθεί σημαντικότερη από το ούτως ή άλλως νωθρό κοινοβουλευτικό τριήμερο των προγραμματικών δηλώσεων.
Η επίσκεψη του Σαββάτου στο αθηναϊκό εργοτάξιο μπορεί να μας πει πολλά για τη νέα τετραετία Μητσοτάκη.
Κι αυτό γιατί ο ίδιος ο Μητσοτάκης ξέρει πολύ καλά ότι αν τα πρώτα τέσσερα χρόνια ξοδεύτηκαν για να αποδείξει ότι δεν ήταν το δεξιό τέρας που νόμιζε το 31,5% (το οποίο, σημειωτέον, κράτησε τον ΣΥΡΙΖΑ το 2019 στα ψηλά δωμάτια του νεόκοπου δικομματισμού) ή ότι είναι ένας καλός διαχειριστής κρίσεων, για τα επόμενα τέσσερα θα χρειαστεί κάτι περισσότερο. Και είναι σίγουρο ότι ο υπέρ πάντων στόχος της επενδυτικής βαθμίδας (όσο σημαντικός κι αν είναι) δεν αρκεί για να συνομιλήσει με την Ιστορία ένας από τους πιο παντοδύναμους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης. Γιατί από την πρώτη οκταετία του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1955-1963) κανείς δεν θυμάται τη συμφωνία σύνδεσης του 1961 με την τότε ΕΟΚ· αν περάσετε σήμερα από το επίσης υπό ανακατασκευή Χίλτον, θα δείτε στην εργοταξιακή περίφραξη μια φωτογραφία του 1959 με τον Καραμανλή να επιβλέπει τις εργασίες ανέγερσης του πρώτου πραγματικά διεθνούς ξενοδοχείου της Αθήνας. Χίλτον και Καραμανλής είναι μια φωτογραφία που λέει ακόμη πολλά στους Ελληνες.
Αλλά είναι το Μινιόν το Χίλτον της εποχής μας; Οχι. Και σίγουρα δεν είναι ούτε το Μουσείο του Ορσέ, ούτε η πυραμίδα του Λούβρου, ούτε η νέα Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, για να αναφέρουμε μερικά από τα μεγάλα έργα της εποχής Μιτεράν στο Παρίσι. Αλλά αν το επιθυμεί ο Μητσοτάκης, θα μπορούσε να βρει χρήσιμες αναλογίες: επέκταση και αναμόρφωση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, το άνοιγμα της πόλης προς τη θάλασσα μέσα από την κοσμογονία των έργων στο Ελληνικό (και όχι μόνο), τη Διπλή Ανάπλαση με το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού, την αναγέννηση του κέντρου της Αθήνας μέσα από επενδύσεις τύπου Μινιόν, το Τατόι κ.ά. Ο Ελληνας πρωθυπουργός ξέρει πολύ καλά ότι κανένα πρότζεκτ εθνικής μεγέθυνσης δεν μπορεί να γίνει πιστευτό με την πρωτεύουσα της χώρας καθηλωμένη. Η παρθενική επίσκεψη της νέας τετραετίας έγινε στο Μινιόν· ας το κρατήσουμε.
