Πριν από δύο αιώνες τούς αποκαλούσαν «ετερόχθονες». Hσαν οι Ελληνες που ζούσαν εκτός επικρατείας τού τότε κρατιδίου. Ο πληθυσμός του «μείζονος» ελληνισμού, μορφωμένοι άνθρωποι, κοσμοπολίτες, εύποροι οι περισσότεροι. Αυτούς αντιμετώπιζαν με φόβο και καχυποψία οι κάτοικοι των απελευθερωμένων περιοχών, αμόρφωτοι και φτωχοί κατ’ ανάγκην, χωρίς αντίληψη του μεγάλου κόσμου έξω από τη Ρούμελη και τον Μοριά. Είχαν όμως δώσει το αίμα τους για την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς και δεν ήθελαν να έρθουν οι «άλλοι», οι γραμματιζούμενοι, να τους «καπελώσουν». Και έτσι φτάσαμε στην Εθνοσυνέλευση του 1844, όπου και κατεγράφη η περίφημη σύγκρουση ανάμεσα στους «Αυτόχθονες» και τους «Ετερόχθονες». Επικεφαλής των πρώτων, ο Μακρυγιάννης και ο Παλαμήδης. Επικεφαλής των δεύτερων, ο Κωλέττης, ο οποίος για πρώτη φορά τότε διατύπωσε τον όρο «Μεγάλη Ιδέα». «Διά την μεγάλην ταύτην ιδέαν του Ελληνισμού επολεμήσαμεν, διά τους απανταχού Ελληνας». Το ζήτημα ήταν αν θα έχουν δικαίωμα να διορίζονται στο Δημόσιο και όσοι Ελληνες κατάγονταν από τις μη απελευθερωμένες περιοχές. Κέρδισαν οι αυτόχθονες, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα: το ελληνικό κράτος στερήθηκε τις υπηρεσίες του δυναμικότερου τμήματος του ελληνισμού. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος δεν διοριζόταν στο πανεπιστήμιο επειδή ήταν Κωνσταντινουπολίτης. Τις ιδιοτροπίες του ελληνικού Δημοσίου, που τις ζούμε έως σήμερα ακόμη, τις χρωστάμε εν μέρει στην απόφαση εκείνης της Εθνοσυνέλευσης.
Ο «Μείζων Ελληνισμός» δεν υπάρχει πια. Η Μεγάλη Ιδέα του Κωλέττη οδήγησε στη μεγαλύτερη καταστροφή της σύγχρονης Ιστορίας μας, τη Μικρασιατική. Υπάρχουν όμως Ελληνες που ζουν εκτός Ελλάδος. Οπως υπάρχει και το ελληνικό βαθύ κράτος, του οποίου η νοοτροπία δεν έχει μετακινηθεί από τον καιρό των «Αυτοχθόνων» και των «Ετεροχθόνων». Οπως υπάρχουν και οι πολιτικές δυνάμεις που κρατούν μέσα τους τον «μακρυγιαννισμό», τον Ελληνα που φοβάται ό,τι διαφέρει από τις συνήθειες του μικρόκοσμού του. Πώς να μη φοβάται η Αριστερά τον ψηφοφόρο που ζει σε χώρες όπου το πανεπιστήμιο δεν αντιμετωπίζεται ως χώρος πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων; Και γι’ αυτό αντιμετωπίζει τους Ελληνες του εξωτερικού ως μια κατηγορία με ειδικές ανάγκες και εξαντλεί την κουτοπονηριά της για να τους εμποδίσει να ασκήσουν το δικαίωμα ψήφου. Η τροποποίηση του νόμου για την ψήφο των ομογενών, με την οποία η νέα κυβέρνηση διορθώνει τις κακοτεχνίες του νόμου της προηγούμενης, μπορεί να μην επηρεάσει τον πολιτικό μας βίο. Αποκαθιστά όμως το δίκαιο και δείχνει ότι το ελληνικό Δημόσιο προσπαθεί να απελευθερωθεί από τις δουλείες που το μετέτρεψαν στον γνωστό σε όλους μας Λεβιάθαν.
