Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής πως είμαι πολύ επιφυλακτικός όταν ακούω τη λέξη «κίνημα». Συνήθως τα κινήματα είτε χειραγωγούνται από τους ακραίους είτε εργαλειοποιούνται από αντισυστημικές συλλογικότητες ποικίλων και ετερόκλητων ιδεολογικών ρευμάτων. Το λεγόμενο «κίνημα της πετσέτας» έχει μια σωστή αφετηρία. Το δικαίωμα πρόσβασης στις ακτές. Για το ότι αυτό το αυτονόητο δικαίωμα είναι προς διεκδίκηση, ενώ θα έπρεπε να ήταν δεδομένο, η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τους τοπικούς άρχοντες και την πολιτεία. Το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει στην εφαρμογή των νόμων και στην τήρηση των όρων των συμβάσεων που υπέγραψαν οι επιχειρηματίες με την τοπική αυτοδιοίκηση. Ολα τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού.
Από τη στιγμή που ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας, το ζητούμενο είναι πλέον τι προϊόν παράγουμε και σε τι συσκευασία το πουλάμε.
Λόγω αυτής της αβελτηρίας του ελληνικού Δημοσίου, στην ευρύτερη έννοιά του, κινδυνεύουμε να περιπέσουμε στο άλλο άκρο. Δηλαδή το «κίνημα της πετσέτας» να μετατραπεί σε «κίνημα κατά της ξαπλώστρας». Πολύ εύκολα τα κινήματα, χειραγωγούμενα, εκτρέπονται από τον αρχικό τους στόχο και τείνουν να λάβουν διαστάσεις, που ουδεμία σχέση έχουν με το αίτημα που τα γέννησε. Ηταν σταθερή η προσπάθειά μας να προσελκύσουμε τουρίστες υψηλού οικονομικού επιπέδου. Σταδιακά τα καταφέραμε και συγκεκριμένες περιοχές απέκτησαν μια κοσμοπολίτικη φυσιογνωμία και έγιναν ένας παγκόσμιος πόλος έλξης. Σε αυτή την πορεία δεν υπήρξαν στρεβλώσεις; Δεν υπήρξαν υπερβολές; Δεν υπήρξαν ακραίες καταστάσεις; Φυσικά και υπήρξαν, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες. Να επαναφέρουν στην τάξη τους παραβάτες. Τις άλλου είδους ακρότητες τις ρυθμίζει η αγορά και ο ανταγωνισμός. Αν το προϊόν που πουλάμε ο πελάτης το βρίσκει πιο φθηνά σε άλλον προορισμό, πηγαίνει εκεί. Ή αν βρίσκει αλλού, στην ίδια τιμή, καλύτερες υπηρεσίες, δεν έρχεται στην Ελλάδα. Αυτές οι διορθώσεις λειτουργούν αυτομάτως και οι ευφυείς επιχειρηματίες, αφού λάβουν το μήνυμα, λαμβάνουν και τα μέτρα τους.
Είναι λογικό να υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ιδιαίτερα πλούσιων τουριστών που η παραμονή τους στην ακτή είναι κάτι μεταξύ διασκέδασης, επίδειξης και δημοσίων σχέσεων. Αυτοί οι άνθρωποι –και είναι πολλοί– δεν πάνε να κάνουν το μπάνιο τους. Κατεβαίνουν στην αμμουδιά για να τους δουν και για να δουν. Είναι λογικό να μη θέλουν δίπλα στην ακριβοπληρωμένη ξαπλώστρα τους να έρθει μια τετραμελής οικογένεια με την ομπρέλα της, την πετσέτα της και τα ταπεράκια της. Ετσι παίζεται το παιχνίδι παγκοσμίως. Εκτός αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην εποχή του μπατιροτουρισμού. Να αναβιώσουμε την ανοησία που εκστόμισε ο αείμνηστος, σε στιγμές τριτοκοσμικού οίστρου, πως δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, το ζήτημα δεν είναι αν θα είμαστε γκαρσόνια ή όχι, αλλά αν θα είμαστε καλά και επιτυχημένα γκαρσόνια – πάντα με τη μεταφορική έννοια. Από τη στιγμή που ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας, το ζητούμενο είναι πλέον τι προϊόν παράγουμε και σε τι συσκευασία το πουλάμε.