Και τι έχουν να χάσουν; Αν δεν επιτρέψουν στους εαυτούς τους να πειραματιστούν τώρα, στο 17%· αν δεν πάρουν τώρα ένα μεγάλο ρίσκο στον ΣΥΡΙΖΑ, πότε θα το πάρουν;
Το ερώτημα ακούγεται λογικό. Κι είναι αυτό που επιτρέπει στον υποψήφιο βουλευτή Επικρατείας –και παντελώς ξένο για τον συριζαϊκό βιότοπο μέχρι τον περασμένο Μάιο– Στέφανο Κασσελάκη να προβάλει τώρα σαν υποψήφιος πρόεδρος του ηττημένου κόμματος. Οι πιθανότητες ενός νεοφώτιστου, που κομίζει στην πολιτική αγορά κυρίως τη σοσιαλμιντιακή του φωτογένεια, να προσπελάσει το κλειστό κομματικό σύμπαν της Κουμουνδούρου θα ήταν μηδαμινές, αν το κόμμα διατηρούσε ακόμη κάποια ερείσματα μικρο-εξουσίας. Τώρα, σε ένα περιβάλλον απόλυτης πολιτικής ένδειας, με την εσωκομματική αναμέτρηση να έχει σχεδόν εκπνεύσει χωρίς να έχει αφήσει κανένα ίχνος στη δημόσια σφαίρα, οτιδήποτε ουρανοκατέβατο είναι ευπρόσδεκτο.
Ο ουρανοκατέβατος, πάντως, έχει κάτι κοινό με το φαβορί. Ο Κασσελάκης όπως και η Αχτσιόγλου δεν θυμίζουν σε τίποτε το κόμμα του οποίου φιλοδοξούν να ηγηθούν. Ξεχωρίζουν προφανώς λόγω εικόνας. Η εικόνα όμως δεν είναι σκέτη επιφάνεια. Συμβολίζει ήδη κάποιες πολιτικές ποιότητες. Τις προεικάζει, χωρίς βεβαίως να τις εγγυάται.
Τι κατεβάζει ο ουρανός σε μια κομματική έρημο.
Κάποιος που έχει σπουδάσει σε καλό αμερικανικό πανεπιστήμιο, έχει δοκιμάσει την τύχη του στην ελεύθερη αγορά και έχει επιτύχει ως επιχειρηματίας, θα μπορούσε εύκολα να περιγραφεί και ως το αντίθετο του προηγούμενου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου ο κόσμος είχε διαμορφωθεί μέσα στους τοίχους των κομματικών γραφείων. Οι διαφορές αυτές οξύνονται αν δοκιμάσει κανείς να ακούσει τι όντως λέει ο νέος με το άλλο βιογραφικό: «Για να εμπιστευτεί ξανά η κοινωνία τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να εμπιστευτεί ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινωνία». «Μόνο με τη διάδραση, μόνο με το μαζί, αλλάζει η Ελλάδα».
Αντε μετά να βρεις, με τέτοιες ΓΑΠικές γλυκερότητες, «διάδραση» με το κοινό που απέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ – και που έχει διαπαιδαγωγηθεί με παραγγέλματα κομματικού σωβινισμού.
Κι όμως. Αν έχει κάτι να δοκιμάσει ένα πολλαπλώς ηττημένο κόμμα, που βρίσκεται αντιμέτωπο με τον κίνδυνο της οριστικής περιθωριοποίησής του, είναι να χειραφετηθεί, επιτέλους, από τους εθισμούς των πιστών του· και να δοκιμάσει να απευθυνθεί σε εκείνους που δεν το ψήφισαν. Οι ζυγαριές αριστερής ορθοδοξίας αφορούν μόνο εκείνους που κατάγονται από τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%· και που μόνο σε ένα τέτοιο κόμμα –μικρό και «καθαρό»– θα διατηρούσαν τον ρόλο τους.
Μπορεί ο Κασσελάκης να μην προλάβει καν να τρέξει στον στίβο. Ομως, η ξαφνική μιντιακή φαγούρα που προκλήθηκε χάρη μόνο σε πέντε – έξι αναρτήσεις ενός αδοκίμαστου προσώπου δείχνει ίσως προς τα πού πρέπει να ψαχτεί το κόμμα. Δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επιζήσει μόνο αν το επιχειρήσει ερήμην του υπάρχοντος ΣΥΡΙΖΑ.