Ουδείς σώφρων πολίτης θα διαφωνήσει πως μετά τις εκλογές το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα άρχισε να αλλάζει. Γίνεται πιο ήπιο, πιο πολιτισμένο, αφήνει περιθώρια για συναινέσεις και για ευρύτερες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Σε αυτό συνετέλεσε αναμφίβολα το καταλυτικό εκλογικό αποτέλεσμα, καθώς έδειξε πως η διχαστική – επιθετική αντιπολίτευση δεν απέδωσε. Τουναντίον, αποδοκιμάστηκε πανηγυρικά. Υπήρξε όμως και ένας ακόμη λόγος. Η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την κεντρική πολιτική σκηνή. Μπορεί να είναι ένας ηγέτης με ισχυρό το πολιτικό του αισθητήριο, ένας ηγέτης που οδήγησε την παράταξή του από το περιθώριο στην εξουσία, όμως τα μέσα που χρησιμοποίησε ήταν ακραία και ο λόγος του πολωτικός. Η μείξη του αριστερού λόγου με τον λαϊκισμό χρεώνεται σ’ αυτόν, όπως σ’ αυτόν χρεώνονται και όλες οι μεθοδεύσεις φίμωσης των αντιπάλων του. Συνεπώς η απουσία του, μαζί με το εκλογικό αποτέλεσμα –αυτά τα δύο πάνε μαζί– εκτόνωσε το πολιτικό κλίμα.
Ο κ. Σωκράτης Φάμελλος είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός, χωρίς κραυγές και επιθετικές κορώνες. Θα μπορούσε, λόγω των δυσάρεστων καλοκαιρινών γεγονότων, να υψώσει τους τόνους της αντιπαράθεσης, μιμούμενος τον προκάτοχό του. Ας φανταστούμε στην προ ημερών συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή τον Αλ. Τσίπρα. Θα γινόταν κόλαση. Μήπως όμως η παρουσία του κ. Φάμελλου είναι μια παρένθεση; Μήπως ο διάδοχός του –γυναίκα ή άνδρας– θα επανέλθει στον επιθετικό – διχαστικό λόγο;
Οποιος και να εκλεγεί στον ΣΥΡΙΖΑ, το πολιτικό κλίμα δεν πρόκειται να επανέλθει στην επί Τσίπρα κατάσταση.
Νομίζω πως η περίοδος Αλέξη Τσίπρα πέρασε ανεπιστρεπτί, καθώς τα χαρακτηριστικά του είναι μοναδικά. Με λίγα θετικά για την παράταξή του, με πολλά αρνητικά για την πολιτική ζωή της πατρίδας μας. Οι επίδοξοι αρχηγοί κινούνται σε άλλο μήκος κύματος. Τουλάχιστον οι δύο εξ αυτών, η κυρία Εφη Αχτσιόγλου και ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος, είναι συγκροτημένα άτομα, με άποψη και διαθέτουν αυτόνομο λόγο με επιχειρήματα, χωρίς κραυγές. Οποιος και να εκλεγεί, το πολιτικό κλίμα δεν πρόκειται να επανέλθει στην επί Τσίπρα κατάσταση. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, σε αυτό συντελεί και το γεγονός πως, εκ του εκλογικού αποτελέσματος, η ριζοσπαστική Αριστερά δεν αποτελεί πλέον παράταξη εξουσίας. Και όταν κάποιος παύει να αποτελεί απειλή, δεν είναι υπολογίσιμος αντίπαλος, καθίσταται συμπαθής για τους απέναντι. Στο ποδόσφαιρο, όλες οι ακίνδυνες ομάδες για τους ισχυρούς, οι ομάδες που κατεβαίνουν στο γήπεδο για να χάσουν, είναι συμπαθείς.
Πάντα όμως το κλίμα το διαμορφώνει ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Αυτός με τους χειρισμούς του ανοίγει ή κλείνει την πόρτα των συναινέσεων και των ευρέων κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στον βαθμό που θα θελήσει να εφαρμόσει το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα, θα πρέπει να εκμεταλλευθεί το γεγονός πως απέναντί του δεν έχει έναν ηγέτη που έλεγε μονίμως «όχι σε όλα», αλλά πολιτικούς με άλλη κουλτούρα, άλλον χαρακτήρα, με τους οποίους θα μπορούσε να βρει ένα ικανοποιητικό modus vivendi.
