Ενα λυκόσκυλο της αμερικανικής πολιτικής τη δεκαετία του ’70 χώριζε λογοτεχνικά τον προεκλογικό από τον μετεκλογικό χρόνο: «Εκστρατεύεις ποιητικά και κυβερνάς πεζά», έλεγε. You campaign in poetry. You govern in prose.
Ο Κασσελάκης βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της ποίησης (ει μη και της προσποίησης). Δεν του χρειάζεται σ’ αυτή τη φάση να παράγει νόημα. Του αρκεί το χαλάζι από γκλίτερ που προκαλεί κάθε του εμφάνιση. Αν νικήσει, θα χρειαστεί πλέον σε στρωτή πρόζα να δείξει ότι είναι κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται.
Μέχρι στιγμής, τι φαίνεται; Αν ξύσει κανείς την πρόσοψη της ινστα-γραφικότητας, δεν θα βρει ούτε τους Αμερικανούς ούτε τους ολιγάρχες ούτε τα υπόλοιπα πλάσματα που γέννησε τις τελευταίες ημέρες η φαντασία της σοσιαλμιντιακής αγοράς. Θα βρει φιγούρες της συριζαϊκής πανίδας, πάρα πολύ γνώριμες – μαραγκιασμένες, που έλεγε κι ο ποιητής, από δημόσιες αμαρτίες. Θα βρει τον Παύλο Πολάκη (με όψιμο ντρέσινγκ Ελενας Ακρίτα). Και, βεβαίως, τον Νίκο Παππά.
Με ποια υλικά επιχειρείται η ανακαίνιση του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα συναντήσει τον ΣΥΡΙΖΑ που εξάντλησε την ενέργειά του στις πολεμίστρες της ψηφιακής εχθροπάθειας. Και, στο πρόσωπο της καταδικασμένης φαιάς υψηλότητας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα βρει και τον ΣΥΡΙΖΑ του εξουσιαστικού κυνισμού. Θα συναντήσει δηλαδή τα πρόσωπα που ενσαρκώνουν τις αιτίες για τις αλλεπάλληλες ήττες του κόμματος. Του κόμματος που έβραζε στο ζουμί της μαύρης άρνησης και του ρητορικού αντισυστημισμού (πολακισμός), ενώ το ίδιο είχε χρησιμοποιήσει στυγνά τα εργαλεία της «συστημικής» επιβολής (ετυμηγορία του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου), όταν βρέθηκε στα πράγματα.
Υπήρχε όμως και ο άλλος ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τη «δρακογενιά» Παππά, ο Τσίπρας είχε αναδείξει μια σειρά στελεχών, με τα οποία είχε δοκιμάσει το αβέβαιο βήμα του προς τον κεντρώο ρεαλισμό. Αχτσιόγλου, Χαρίτσης, Ηλιόπουλος ήταν κάποιοι από τους εκλεκτούς του τέως προέδρου, που προορίζονταν να δώσουν στο πολιτικό του προϊόν ταυτότητα κυβερνητικής εναλλακτικής.
Ποια από τις δύο ομάδες εκπροσωπεί στην αναμέτρηση της προσεχούς Κυριακής την περιλάλητη «κληρονομιά Τσίπρα»; Ο στιγματισμένος Παππάς και ο Πολάκης, που είχε προσωρινώς διαγραφεί ως παρατράγουδο αδέσποτης τοξικότητας; Ή η Αχτσιόγλου και η χορεία των νεοσυριζαίων που, όντως, δεν θα είχαν θέση στη σκηνή αν δεν τους την είχε εξασφαλίσει η αρχηγική εύνοια; Κι αν δοκιμάζαμε εκ των υστέρων να επιμερίσουμε το βάρος της εκλογικής αποτυχίας, ποια από τις δύο συνιστώσες θα λέγαμε ότι κόστισε στο τσιπρικό κόμμα; Τα δύο «Πι» ή οι άλλοι;
Συντελείται έτσι ένα ακόμη παράδοξο στην αλυσίδα των παραδόξων της διαδοχής Τσίπρα. Ο υποψήφιος που έρχεται ως ανατροπέας, να ξηλώσει το μαγαζί μέχρι και τα υδραυλικά, κουβαλάει ως υλικά ανακαίνισης τα μπάζα της φθοράς. Ο αυτοδιαφημιζόμενος ως ανανεωτής, γίνεται όχημα για να επιζήσουν οι ληγμένοι.
