Οι Ασσύριοι βασιλείς στόλιζαν τα παλάτια τους με ανάγλυφα που απεικόνιζαν, με κάθε λεπτομέρεια, το γδάρσιμο ζωντανών εχθρών και πυραμίδες από κομμένα κεφάλια. Σήμερα, μαχητές της Χαμάς αναρτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφίες και βίντεο όπου βασανίζουν, δολοφονούν, διαπομπεύουν νεκρούς και απάγουν παιδιά, γυναίκες και άνδρες. Πριν από λίγα χρόνια, το ίδιο έκανε και το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος. Πιο πρόσφατα, στρατιώτες του Αζερμπαϊτζάν και της Τουρκίας αναρτούν φρικαλεότητες που διέπραξαν εις βάρος πολιτών και στρατιωτών του εχθρού. (Οι Ρώσοι στην Ουκρανία το κάνουν περισσότερο για δική τους τέρψη, απ’ ό,τι φαίνεται). Η αξιοποίηση της φρίκης δεν περιορίζεται σε μια περιοχή, σε μια θρησκεία, κουλτούρα ή εποχή. Παρά την προσπάθεια να παρουσιαστεί ο βομβαρδισμός της Βαγδάτης ως «χειρουργικής ακρίβειας», το δόγμα «Σοκ και Δέος» των ΗΠΑ είχε τον ίδιο στόχο: ο φόβος να παραλύσει τον εχθρό, να τον τρέψει σε φυγή ή συνθηκολόγηση, και να ενθαρρύνει τους οπαδούς. Μπορεί η διαπόμπευση μιας ξεγυμνωμένης (πιθανώς νεκρής) γυναίκας στην καρότσα αγροτικού φορτηγού να φαίνεται ότι προέρχεται από σκοτεινούς αιώνες του παρελθόντος, όμως είναι σχεδιασμένος για να εκμεταλλευθεί τα εργαλεία του σήμερα – το κινητό τηλέφωνο και την άμεση διασπορά του μηνύματος σε εχθρούς και φίλους. Η φρίκη μπορεί να είναι προϊόν πρωτογονισμού, είναι, όμως, αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου πολέμου.
Οταν εμφανίστηκε το Ισλαμικό Κράτος, καταλαμβάνοντας αιφνιδίως μεγάλες περιοχές του Ιράκ και της Συρίας, αναλυτές που παρακολουθούν την περιοχή επισήμαναν την έκδοση το 2004 ενός «εγχειριδίου για τζιχαντιστές» με τίτλο «Διαχείριση της Βαρβαρότητας». Σε αυτό, ο συγγραφέας, Αμπού Μπακρ Νάτζι, προτρέπει τους μαχητές να προκαλούν τις ΗΠΑ σε βαθμό που η υπερδύναμη δεν θα μπορεί να αντεπεξέλθει σε πόλεμο σε πολλά μέτωπα. Ετσι θα της στερούσαν την αύρα της παντοδυναμίας. Σύμφωνα με τον Νάτζι, όσο πιο βίαιη είναι η συμπεριφορά των μαχητών, τόσο πιο αδύναμος θα φαίνεται ο εχθρός. Αυτό θα αναγκάσει πιο μετριοπαθείς μουσουλμάνους να πάρουν θέση υπέρ του τζιχάντ. «Εάν δεν είμαστε βίαιοι… αυτό θα συμβάλλει τα μέγιστα στην απώλεια του στοιχείου της ισχύος», γράφει ο Νάτζι (σύμφωνα με άρθρο του Ντέιβιντ Ιγκνάσιους της Washington Post το 2014).
Η ακροδεξιά κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάχου έπεσε στην παγίδα της Χαμάς. Πιστεύοντας ότι η Γάζα δεν αποτελούσε κίνδυνο, το Ισραήλ έριξε το στρατιωτικό του βάρος στην προστασία εποίκων που καταλαμβάνουν ολοένα περισσότερα εδάφη Παλαιστινίων στη Δυτική Οχθη. Αυτό διευκόλυνε την εισβολή. Οι σφαγές αμάχων που ακολούθησαν, οι απαγωγές, και η δημοσιοποίηση της βίας, είναι προφανώς μέρος της στρατηγικής της Χαμάς: διαλύει την εικόνα ενός πανίσχυρου Ισραήλ και προκαλεί βίαιη αντίδραση. Η ισλαμική οργάνωση μπορεί να φαίνεται ισχυρή στρατιωτικά αλλά και να παρουσιάζει τον λαό της Γάζας ως θύμα ενός βάναυσου, αλλόθρησκου εχθρού.
Δυστυχώς, η βαρβαρότητα είναι αποτελεσματική, μεταδοτική. Οταν εδραιωθεί, αναπαράγεται συνεχώς, αλέθει τα πάντα.
