Δεν ξέρουμε αν και πόσο κόστισε στον κ. Κώστα Μπακογιάννη ο Μεγάλος Περίπατος ή αν ήταν η έναρξη του «Φθινοπώρου της Δυσαρέσκειας» προς την κυβέρνηση («Καθημερινή», 20.8.2023). Νομίζουμε ότι ισχύει το δεύτερο, συν κάποιες δεύτερες σκέψεις στα επιτελεία της Ν.Δ. για την επόμενη ημέρα. Το θέμα, όμως, είναι ότι ορκισμένοι εχθροί και του απερχόμενου δημάρχου και του Μεγάλου Περιπάτου παραδέχονται ότι ο κ. Μπακογιάννης αφήνει την πόλη πιο καθαρή από ποτέ. Δεν μιλάμε, βεβαίως, σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά στάνταρντ –αυτό, εκτός από δημοτικές αρχές, θέλει και πιο ώριμες κοινωνίες– αλλά σε σχέση με το παρελθόν. Η Αθήνα έκανε σε πολλούς τομείς βήματα μπροστά.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιο μνημόσυνο της δημαρχίας Μπακογιάννη, αλλά μια υπενθύμιση για τον κ. Χάρη Δούκα. Τα πολύτιμα οραματικά του σχέδια για μια βιώσιμη Αθήνα δεν πρέπει να σκιάσουν τα μικρά για μια βιώσιμη καθημερινότητα των Αθηναίων. Αν, π.χ., ο κ. Μπακογιάννης άφησε 350 βυθιζόμενους κάδους, ο κ. Δούκας πρέπει να φτιάξει ακόμη πεντακόσιους(;), χίλιους ;), όσους ακριβώς χρειάζεται η πόλη για να μην έχει τη σημερινή εικόνα, με τους κάδους να περιφέρονται από τους κατοίκους δώθε-κείθε κάθε βράδυ.
Είναι ενδιαφέρουσες και χρήσιμες οι προτάσεις του κ. Δούκα για συμμετοχή των Αθηναίων στις δημοτικές αποφάσεις σε επίπεδο γειτονιάς και πρέπει να υλοποιηθούν, διότι έτσι οι πολίτες θα γίνουν υπεύθυνοι και θα νιώσουν την πόλη δική τους. Αλλά η δημοκρατική υπευθυνότητα θέλει πολύ χρόνο για να αναπτυχθεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ζούμε σε μια χώρα που την περίοδο 2010-2015 αμφισβητήθηκε στα σοβαρά το δικαίωμα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να νομοθετεί. Οχι μόνο από τον λαό των πλατειών, αλλά ακόμη κι από καθηγητάδες με πολλές περγαμηνές, που πιπίλιζαν ανοησίες περί του άρθρου 120 του Συντάγματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι το καλοκαίρι του 2015, το 61% του ελληνικού λαού ψήφισε κατά της πραγματικότητας, κάτι που θα οδηγούσε τον τόπο στην καταστροφή.
Ο σπόρος της συμμετοχικής δημοκρατίας πρέπει να φυτευθεί, ασχέτως αν κάποιοι κοντόφθαλμοι ασπάζονται το δόγμα «ένας δήμος, μια αρχή, ένας ηγέτης» – φύρερ γερμανιστί. Ομως, θέλει χρόνο μέχρις ότου «στην Αθήνα μες στο κέντρο να φυτρώσει το καινούργιο δέντρο». Δεν φτάνει μια πενταετία για να ανθίσει και να καρπίσει. Το 2028, ο κ. Δούκας και το επιτελείο του δεν θα κριθούν για τις (ομολογουμένως καλές) δημοκρατικές προθέσεις τους, αλλά από το πόσες ανάσες δροσιάς έχει η Αθήνα, έστω με τη μορφή των μικρών πάρκων που έκανε ο κ. Μπακογιάννης.
Το «ταξίδι» για τον κ. Δούκα ξεκινάει τώρα. Εξαρτάται από τον ίδιο αν θα έχει όμορφη κατάληξη…
