Ηταν μια παρέα, καμιά δεκαριά, στρωμένοι ένα γύρο στο διπλανό μου τραπεζάκι, και σχολίαζαν με ενθουσιασμό την εκδρομή τους το Σαββατοκύριακο των επαναληπτικών εκλογών. Εγώ διάβαζα το βιβλίο μου αλλά τους παρακολουθούσα κι αυτούς με γρήγορες ματιές και με μισό αυτί, προσπαθώντας να μαντέψω από το ντύσιμο τι δουλειά έκανε ο καθένας τους και πόσο θα κρατούσε αυτό το μεσημεριανό τους διάλειμμα, και άλλα τέτοια μικρά παιχνίδια που κάνουμε όλοι μας όταν βρισκόμαστε κάπου μοναχοί και παρατηρούμε μια συντροφιά. Σε κάποια στιγμή, μια πολύ κομψή και νόστιμη κοπέλα στράφηκε σε έναν κύριο που έως τότε δεν είχε ανοίξει το στόμα του, και του είπε:
– Εχασες, καημένε Σπύρο! Τι σ’ έπιασε και δεν ήρθες; Πότε θα ξαναέχουμε μια τέτοια ευκαιρία;
– Σε ακριβώς πέντε χρόνια, απάντησε βαριά. Πέντε χρόνια στα οποία, κανονικά, θα έπρεπε να μου πληρώνετε, μέρα μπαίνει – μέρα βγαίνει, πρόστιμο.
– Πρόστιμο; Ξαφνιάστηκε η κοπέλα. Γιατί; Και αμέσως μετά. Α! Κατάλαβα! Εχεις κακοφανιστεί γιατί δεν βγήκε ο Μπακογιάννης.
– Οχι, απάντησε εκείνος. Εχω κακοφανιστεί γιατί δεν πήγατε να ψηφίσετε.
– Αντε πάλι! Πετάχτηκε ένας άλλος της παρέας. Δικαίωμά μου είναι να ψηφίσω – αν θέλω το εξασκώ, αν δεν θέλω το αφήνω.
– Δικαίωμά σου είναι να ψηφίσεις όποιον προτιμάς. Αλλά το να πας να ψηφίσεις δεν είναι δικαίωμά σου, είναι καθήκον σου. Καθήκον σου απέναντί μου, απέναντι όλων μας, γιατί αλλιώς θα το κάνετε καραγκιόζη το δημοκρατικό μας πολίτευμα.
Και συνέχισε λέγοντας πως ναι, εκείνος είχε ψηφίσει Μπακογιάννη και την πρώτη και τη δεύτερη Κυριακή, και απαρίθμησε τους λόγους: Κατά την πανδημία συνεργεία του δήμου έβγαιναν τη νύχτα και απολύμαιναν τους δρόμους. Εχει μετατρέψει διάφορες κακοπαθημένες γωνίτσες σε παρκάκια. Καθάρισε και τακτοποίησε στον λόφο του Στρέφη. Εκαμε Δημοτικό Θέατρο την παλαιά Λυρική Σκηνή και ανεβαίνουν εκεί διάφορα αξιόλογα έργα, όπως προχθές οι «Πουριτανοί». Καθαρίζει συστηματικά τις μουτζουρογραφίες από τοίχους και μάντρες. Εχει κάμει τη λεωφόρο Βασιλίσσης Ολγας έναν όμορφο χώρο περιπάτου. Εχει επιτύχει να περιοριστούν πολύ οι τοιχοκολλήσεις.
«Εγώ», συνέχισε, «έκαμα τον κόπο να εξετάσω, να σκεφτώ και να αποφασίσω γιατί με ενδιαφέρει αν θα είναι μουτζουρωμένοι όλοι οι τοίχοι, και αν οι κεντρικές πλατείες εδώ θα έχουν το χάλι της Πάτρας, με ενδιαφέρει να μαζεύονται τα σκουπίδια, να καθαρίζονται και να φυτεύονται μικρά πάρκα και να έχει ο δήμος μια κάποια πολιτιστική ζωή. Τον εγκρίνω λοιπόν τον Μπακογιάννη και τον ψήφισα. Αυτή είναι υποχρέωσή μου, καθήκον μου.
«Δικαίωμά σου είναι να ψηφίσεις όποιον προτιμάς. Αλλά το να πας να ψηφίσεις δεν είναι δικαίωμά σου, είναι καθήκον σου».
Εσεις τι κάνατε; Η συμμετοχή στον πρώτο γύρο δεν έφθασε καν το μισό των εγγεγραμμένων. Ο κ. Μπακογιάννης πήρε σχεδόν 58.000 ψήφους και αν έπαιρνε ακόμη χίλιους έβγαινε με την πρώτη. Ο κ. Δούκας πήρε 19.800. Τώρα, τι έγινε στις επαναληπτικές εκλογές; Αντί να πάτε να ψηφίσετε, πήγατε εκδρομή. Μόνον ένα γελοίο 27% μπήκε στον κόπο να πάει στο εκλογικό του κέντρο να ψηφίσει.
Και έτσι στα επόμενα πέντε χρόνια θα έχω εγώ δήμαρχο έναν άνθρωπο που δεν έχει δοκιμαστεί καθόλου, που όπως γνωρίζουν οι πάντες δικές του είναι 19.000 μόνον ψήφοι –με ό,τι αυτό συνεπάγεται– και που πήρε τη δημαρχία στηριγμένος σε διάφορα άλλα κόμματα, που κι αυτά δεν συγκέντρωσαν παρά μόνον 117.000 επί συνόλου 450.000 ψηφοφόρων. Εκφραση της λαϊκής βούλησης είναι αυτή;» κατέληξε και τους κοίταξε καρφωτά έναν έναν. «Πέντε χρόνια!», πρόσθεσε. «Πέντε χρόνια!!».
«Ε, μπορεί να βγει πολύ καλός ο Χάρης Δούκας!» έκανε αισιόδοξα το κομψό κορίτσι.
«Και το εύχομαι. Αλλά το θέμα δεν είναι το ποιος. Το θέμα είναι το πώς! Το πώς! Πόσο σοβαρά παίρνουμε αυτή τη διαδικασία; Με άλλα λόγια, τι εννοούμε με τα πολλά μεγάλα λόγια περί ελευθερίας και δημοκρατίας, όταν δεν πάμε να κάνουμε ένα απλό καθήκον, να σκεφτούμε σοβαρά δηλαδή και να ρίξουμε την ψήφο μας. Μια φορά στο τόσο που μας τη ζητούν;».
«Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο», ακούστηκε ένας άλλος. «Παντού τα ίδια παρατηρούνται». «Και μ’ αυτό τι αλλάζει;». «Θα έπρεπε να το κάνουν υποχρεωτικό», πρότεινε ένας τρίτος.
«Νομίζω πως στην Αυστραλία έτσι είναι. Πρέπει οπωσδήποτε να πας στο εκλογικό τμήμα και να ρίξεις μια ψήφο, έστω και λευκή. Αυτό να κάνουμε κι εμείς».
Εκεί η συζήτηση γενικεύτηκε και σε λίγο άρχισαν ένας ένας να φεύγουν, επιστρέφοντας στα γραφεία τους. Εμεινε άραγε στο μυαλό κανενός τους κάτι από αυτό το πρόβλημα;
Η κ. Αθήνα Κακούρη είναι συγγραφέας.
