Η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή έχει επαναφέρει στον δημόσιο διάλογο αυτό το πολλές φορές κατασκευασμένο και ανακριβές δίλημμα περί της Δύσης και των «άλλων». Η Ελλάδα τοποθετείται δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια στην πλευρά της «Δύσης», παρόρμηση σε σημαντικό βαθμό σωστή, όχι όμως ακριβής από πολλές απόψεις.
Κατ’ αρχάς, η Ελλάδα είναι ιστορικώς μέρος της Ανατολικής Μεσογείου και των ευαίσθητων και μεταβλητών ισορροπιών που διακρίνουν αυτό το τμήμα του κόσμου. Η Βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή δεν είναι κάποιες «εστίες» προβλημάτων, όπως αυτές γίνονται αντιληπτές στην Ουάσιγκτον, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, αλλά η αναταραχή στην άλλη πλευρά του «φράχτη».
Η περιοδεία του πρωθυπουργού στην περιοχή (Αίγυπτος, Ισραήλ) ήταν, προφανώς, μια προσπάθεια ψηλάφησης των νέων συνθηκών. Για την Ελλάδα υπάρχει ένας πολύ υπαρκτός κίνδυνος να υποστεί καίριο πλήγμα η πολιτική ανοιγμάτων στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω των σχημάτων τριμερούς συνεργασίας. Τα δύο κεντρικά σχήματα ήταν οι τριμερείς συνεργασίες της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Με βάση αυτά έγιναν τα ανοίγματα σε μια ευρύτερη περιοχή, που έφτανε από τις ακτές της Μεσογείου μέχρι το Ριάντ και το Αμπου Ντάμπι.
Αν σε αυτό το σύστημα των τριμερών της Ελλάδας προστεθεί και η διπλωματική βεντάλια των (πολιτικά νεκρών;) συμφωνιών του Αβραάμ ανάμεσα στο Ισραήλ και σε σειρά από αραβικές χώρες, ήταν σαφής η προσπάθεια να δημιουργηθούν πολυμερή πλέγματα ασφαλείας.
Ολα αυτά είναι πια στον «αέρα». Ως εκ τούτου, η Ελλάδα ίσως πρέπει να κινηθεί κάπως πιο δημιουργικά, σε μια ομολογουμένως πολύ δύσκολη συγκυρία για νέες ισορροπίες. Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου αμφισβητείται ακόμη και εν μέσω πολέμου στο εσωτερικό. Τα εσωτερικά του Ισραήλ είναι, βέβαια, άλλο ζήτημα. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι στον περίπου ενάμιση χρόνο κυβερνήσεων χωρίς Νετανιάχου, επανήλθαν οι συζητήσεις ανάμεσα σε Ισραήλ και Τουρκία. Απλούστατα διότι αυτή είναι η εμπεδωμένη παρόρμηση της ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής: η Τουρκία είναι αναντικατάστατη για μια σειρά από λόγους.
Τα εσωτερικά του Ισραήλ δεν είναι ελληνική υπόθεση. Εκείνο, όμως, που είναι καθαρά ελληνική υπόθεση, είναι η αντίδραση στο ενδεχόμενο κατάρρευσης της νέας αρχιτεκτονικής στη περιοχή. Η ελληνική διπλωματία έχει και την εμπειρία και την κατανόηση της περιοχής ώστε να βρει τα απαραίτητα αντικλείδια. Τώρα που ακόμα η κατάσταση είναι συγκεχυμένη και το νέο πεδίο δεν έχει διαμορφωθεί.
