Κοντά πέντε μήνες από τις εθνικές εκλογές και ένα μήνα από τις δημοτικές – περιφερειακές οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν αυτό που διαπιστώθηκε στις κάλπες. Καμιά έκπληξη και για κανέναν παρότι από τις εκλογές του Ιουνίου έως την αναμέτρηση σε δύο γύρους του Οκτωβρίου μεσολάβησαν πρωτοφανείς καταστροφές. Η κυβερνητική πλειοψηφία απολαμβάνει τη μοναξιά της κορυφής στην οποία παραμένει σταθερά από τον Ιούλιο του 2019 και επιβεβαιώθηκε σε όλες τις κάλπες που μεσολάβησαν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του, παρά τις αρρυθμίες και τις αστοχίες σε αρκετούς τομείς, μοιάζουν με… τεφάλ. Μπορεί η κοινωνία να δυσανασχετεί για παράδειγμα με την ακρίβεια και την ανομία, αλλά δεν έχει πού να στρέψει το ενδιαφέρον της για να διαταραχθούν οι πολιτικές ισορροπίες και να αμφισβητηθεί η πρωτοκαθεδρία Μητσοτάκη.
Αυτή η μονοκρατορία που συχνά συνοδεύεται από αλαζονεία, σε βάθος χρόνου δεν είναι για καλό καθώς συσσωρεύεται απογοήτευση και ενίοτε θυμός που μπορεί να εκφρασθεί με ακραίες επιλογές. Η Ν.Δ. νιώθει την άνεση από την ασφαλή απόσταση με το δεύτερο κόμμα, που όχι μόνον δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης αλλά αντιθέτως σπαράσσεται και βουλιάζει στην πλήρη ανυποληψία.
Μπορεί η κοινωνία να δυσανασχετεί, για παράδειγμα, με την ακρίβεια και την ανομία, αλλά δεν έχει πού να στρέψει το ενδιαφέρον της για να διαταραχθούν οι πολιτικές ισορροπίες.
Αυτή η κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ με το δημόσιο «ξεκατίνιασμα» βεβαίως δεν εκπλήσσει καθώς ένα κόμμα που αναδείχθηκε μέσα από τυχοδιωκτισμούς διαλύεται με τον ίδιο τρόπο. Οπως συμπεριφέρθηκαν στο παρελθόν στους πολιτικούς τους αντιπάλους έτσι και τώρα κάνουν ακριβώς τα ίδια και χειρότερα στους εσωκομματικούς τους ανταγωνιστές. Δεν φταίει ο Στέφανος Κασσελάκης για τον εκπεσμό καθώς αυτός βρήκε κενό και έκατσε στο τιμόνι ενός οχήματος που δεν ξέρει ούτε να το οδηγήσει ούτε προς τα πού θέλει να το πάει. Ολοι αυτοί οι περισπούδαστοι συνοδοιπόροι του Αλέξη Τσίπρα που αποδείχθηκαν το ίδιο τυχοδιώκτες με τον στενό κύκλο της εξουσίας του, τώρα έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους και δεν τολμούν να αρθρώσουν λέξη για τον εκφυλισμό. Η επίδειξη πυγμής σε συνδυασμό με την άγνοια του νέου αρχηγού και τους πολιτικά πρωτόγονους συμβούλους του οδηγούν με ακρίβεια στη διάλυση του κόμματος. Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει αν θα φθάσει στη σημερινή του μορφή έστω έως τις ευρωεκλογές του επόμενου έτους.
Μέσα σε αυτόν τον χαλασμό το ΠΑΣΟΚ παρότι δείχνει να κερδίζει κάποιους λίγους πόντους στις δημοσκοπήσεις και επιβεβαίωσε τις ρίζες του στις αυτοδιοικητικές εκλογές, δεν ανοίγει τον βηματισμό του ώστε να αποτελέσει στην πράξη την εναλλακτική λύση. Από μια ανεξήγητη μανία να παραστήσουν τον μεγάλο αντίπαλο του Μητσοτάκη καταφεύγουν σε υπερβολές που κλονίζουν την αξιοπιστία τους. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ανάγκη στη σημερινή εποχή να επικαλείται τα εικονίσματα του παρελθόντος για να συγκινήσει τους πιστούς του. Υπάρχει τεράστιο πεδίο αντιπολίτευσης από τις ολιγωρίες και τα κενά της κυβερνητικής πολιτικής, που αν τα αξιοποιήσουν συστηματικά και χωρίς υπερβολές μπορούν να κερδίσουν τη θέση που διεκδικούν σε λίγους μήνες.
Την ίδια στιγμή, το ΚΚΕ φαίνεται ότι κερδίζει όλο και περισσότερους απογοητευμένους που ζητούν πολιτική στέγη. Αυτό είναι αναμφίβολα έργο του Δημήτρη Κουτσούμπα, ο οποίος έχει καταφέρει να επικοινωνεί με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα χωρίς να εγκαταλείπει το… μουσείο.
