Το περασμένο «Υποβολείο» (5/11) αναφέρθηκε στην ΕΑΧΑ Α.Ε. (Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων Αθήνας), l στην εταιρεία δηλαδή που για περίπου 15 χρόνια έλαμψε ως εξαίρεση στον μίζερο ουρανό του ελληνικού δημοσίου, l και σαν ευεργέτης διάττων, θα έλεγα, στο πνιγηρό τοπίο του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, αφήνοντας πίσω του έργο μνημειώδες. l Η αναφορά αυτή είχε απροσδόκητο, ομολογώ, αποτέλεσμα προκαλώντας όχι μόνο το ενδιαφέρον, αλλά και τη συγκίνηση αναγνωστών της στήλης. l Διότι, ακόμη και αν είχαν «λησμονήσει» την διαλάμψασα αυτή εταιρεία l και μαζί τον αείμνηστο στυλοβάτη της πολεοδόμο και αρχιτέκτονα Γιάννη Καλαντίδη, l θυμούνται όμως πάντα με ενάργεια αυτό που ένιωσαν όταν τα έργα της ΕΑΧΑ παραδόθηκαν στην πόλη: l Εκείνη τη δημόσια ευεξία που είχε προκαλέσει στους Αθηναίους, αλλά και γενικότερα στους Ελληνες, η μετατροπή της περιοχής της Ακρόπολης –και όχι μόνο– σ’ έναν ελεύθερο και χαρίεντα χώρο, χάρμα οφθαλμών και ψυχής l – χώρια το καθόλου αμελητέο γεγονός ότι είχαν εξαλειφθεί επιτέλους εστίες ασχήμιας και ντροπής. l
Η αντίδραση αυτή των αναγνωστών επιτρέπει, και προτρέπει, να προσθέσω σήμερα δυο-τρεις επισημάνσεις παραλειφθείσες, λόγω χώρου, αλλά οφειλόμενες: l Και πρώτα την υπόμνηση ότι τόσο η γένεση της ΕΑΧΑ (1997), όσο και η (αναγκαία) σθεναρή στήριξή της πιστώνονται σαφώς στις κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη l – που τη γενικότερη προσφορά του στη χώρα αρχίσαμε επιτέλους να αναγνωρίζουμε και να τιμάμε δημόσια. l Χωρίς αυτές, δεν θα κατάφερνε η «ΕΑΧΑ του Καλαντίδη» ν’ αφήσει πίσω της, και σε τόσο σύντομο διάστημα, τέτοιο έργο. l Αλλά τη στήριξη αυτή την κατέκτησε η ΕΑΧΑ, δεν της χαρίστηκε. l Γιατί πολεμήθηκε μεν λυσσαλέα το μεγαλόπνοο έργο της, αλλά είχε εντωμεταξύ καταφέρει να κερδίσει τη στήριξη της κοινής γνώμης – μιαν αθόρυβη αλλά ενθουσιώδη προσδοκία. l Για τον λόγο αυτό, δεύτερον, θεωρώ ότι η ονομασία ενός δρόμου, μια «Οδός Γιάννη Καλαντίδη – ΕΑΧΑ», κάπου στις περιοχές που έδρασε η ΕΑΧΑ, l παραμένει ανεκπλήρωτο καθήκον του Δήμου Αθηναίων. l Θα μου πείτε «τώρα το θυμήθηκες κι εσύ, τώρα που αναλαμβάνει τον δήμο άνθρωπος ενάντιος στην ολοκλήρωση της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας με την Ολγας. l Αλλά τώρα, όπως είπαμε την περασμένη Κυριακή, μας προέκυψε νέος κίνδυνος να ματαιωθεί πάλι η ολοκλήρωση της ενοποίησης, με τον τροχοζηλωτή δήμαρχο, τον οποίο εξέλεξε l –και επιμένω στερρώς επ’ αυτού– l η Αμφικτυονία των Απανταχού Αντιμητσοτακικών l – ακροαριστεροί, κουκουέδες, συριζαίοι, πασόκοι και, βεβαίως, ακροδεξιοί, l που στις δεύτερες αυτοδιοικητικές εκλογές ανακάλυψαν «πεδίο συναντίληψης», τρομάρα τους, – να βαρέσουν το σαμάρι αφού αδυνατούν να βαρέσουν τον γάιδαρο. l
Πιθανότερο είναι ότι τα γνωρίζει, κι αυτό απαξιώνει περισσότερο τις οξύμωρες θέσεις του.
Και τρίτο οφειλόμενο, η εξίσου σημαντική με τις προηγούμενες δύο παραλείψεις μου, να επισημάνω τη μεγάλη συμβολή στο έργο της ΕΑΧΑ της Ντόρας Γαλάνη, διαδόχου του Γιάννη Καλαντίδη στην προεδρία της εταιρείας. l Υπήρξε το δεξί του χέρι εξαρχής στο έργο της ΕΑΧΑ και επαξίως τον διαδέχτηκε όταν εκείνος ασθένησε και λίγο αργότερα πέθανε, το 2008. l Η Ντόρα Γαλάνη ήταν που κράτησε το τιμόνι και συνέχισε με σθένος και γνώση το έργο της εταιρείας, σχεδιάζοντας και την επέκτασή του· αλλά οι καιροί είχαν αλλάξει πια. l Η βαριά συννεφιά της κρίσης είχε ήδη μαυρίσει τον ουρανό της χώρας κρύβοντας και το λαμπρό άστρο της ΕΑΧΑ, η οποία οδηγήθηκε εντέλει σε διάλυση το 2014. l
Αυτά δεν τα έχει ίσως υπόψη του ο νέος ακόμη Χ. Δούκας. l Το πιθανότερο όμως είναι ότι τα γνωρίζει – κι αυτό απαξιώνει ακόμη περισσότερο τις οξύμωρες θέσεις του για την Ολγας. l Ασε δε για την πλατεία Εξαρχείων. l Αλλά … l Αμφικτυονία, όχι αστεία.