Είχαν δίκιο οι «κύκλοι» του Αλέξη Τσίπρα, όταν καταλόγιζαν στους επιγόνους του «πολιτική ανωριμότητα». Το κόμμα που κατέλιπε ο πρώην πρωθυπουργός δεν δείχνει να μπορεί να επιζήσει χωρίς εκείνον.
Ολοι επικαλούνται τη σκόπιμη αφωνία του για να δικαιολογήσουν τις αποσχιστικές τους τάσεις. Σαν σχολική τάξη που έμεινε χωρίς επιτήρηση, οι Συριζαίοι, φεύγοντας από τον αρχηγικό ίσκιο του Τσίπρα, βρήκαν ως μόνο τους προσανατολισμό το σκόρπισμα.
Η απουσία του –με λίγα διαλείμματα ταβερνοκατανυκτικής δημοσιότητας– δεν αρκεί, όμως, για να τον προστατεύσει. Η συζήτηση καταλήγει σε εκείνον. Η συζήτηση μετά τη διάσπαση κατέληξε στο οξύμωρο, να υπερασπίζονται την παρακαταθήκη του Τσίπρα οι πρώην εσωκομματικοί του αντίπαλοι, έναντι του νέου αρχηγού που επιχειρούσε να την αποδομήσει. Η «Ομπρέλα» φυλάττει το μαξιλάρι, την ώρα που ο Κασσελάκης επιχειρεί να το ξεπουπουλιάσει.
Η αντίφαση δεν είναι μόνο δική τους. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός του μαξιλαριού έχει επιδείξει ακραία αμφιθυμία ως προς το επίτευγμά του. Ο ίδιος ο Τσίπρας έχει επανειλημμένως μνημονεύσει το δημοσιονομικό απόθεμα ως εχέγγυο της υπευθυνότητάς του – ως απόδειξη ότι η Αριστερά δεν είναι καταδικασμένη στον οικονομικό αναλφαβητισμό και στον λαϊκισμό. Ο ίδιος, όμως, ήταν που διακήρυττε ότι «αν είχα δισ. να μοιράσω, θα είχα βαρεθεί να κυβερνάω».
Το κόμμα είχε αρχηγικό κάλυμμα, αλλά μέσα ήταν αέρας.
Η δεύτερη εκδοχή –του πρωθυπουργού που δεν κυβέρνησε όπως ήθελε, επειδή του φόρεσαν τον μνημονιακό ζουρλομανδύα– είναι που επιτρέπει στον Πολάκη και, οψίμως, στον Κασσελάκη να παρουσιάζουν τη δημοσιονομική υπευθυνότητα ως μνημονιακή υπερβολή.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν ήταν το απόθεμα· ήταν, κυρίως, ο τρόπος με τον οποίο υπηρετήθηκε το αφήγημα του αποθέματος, με αιματηρά υπερ-υπερπλεονάσματα, άνισης υπερφορολόγησης, ώστε να μπορεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τους στόχους να εκπληρώνει, και να της μένουν «ψιλά» για επιδοματική πολιτική, με διανομή εφάπαξ βοηθημάτων.
Τι πίστεψε απ’ όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας, ώστε να αφήσει και απόθεμα πεποιθήσεων στον ΣΥΡΙΖΑ, για να μπορεί να πορευτεί και χωρίς αυτόν; Ποιον απ’ όλους τους αγρίως ασύμβατους Τσίπρες επέλεξε ο ίδιος για να κληροδοτήσει στο «ταμείο» των επίδοξων διαχειριστών του κομματικού του εγχειρήματος;
Το εγχείρημα ήταν κυρίως εκλογικό. Το κόμμα ταυτιζόταν με το πιο ευπώλητο προϊόν του – τον πρόεδρό του· κι εκείνος ταυτιζόταν με αυτό που έμοιαζε κάθε στιγμή ως πιο αποδοτικό ψηφοθηρικό δέλεαρ. Κανένας βαθύς απολογισμός δεν έγινε, ώστε τουλάχιστον να εξηγηθούν οι αντιφάσεις.
Ο Τσίπρας άφησε ένα κόμμα χωρίς ιδεολογικό και προγραμματικό μαξιλάρι. Το αρχηγικό χάρισμα ήταν η μαξιλαροθήκη που γέμιζε με αέρα.
