Λεξιλόγιο με το χέρι στην καρδιά. Η πραγματικότητα διαρκώς μετατοπίζεται, γι’ αυτό επικαιροποιημένες οι αρχετυπικές αξίες έχουν τη σημασία τους. «Δείτε το βιογραφικό μου, λέει ότι έχω ασχοληθεί με θέματα ισότητας και φιλοζωίας», είπε ο Στέφανος Κασσελάκης σε προχθεσινή μεταμεσονύκτια, τηλεοπτική, συνέντευξή του. «Το όνειρό μου είναι κάθε Ελληνας και Ελληνίδα να ζουν μια ισότιμη, αυτόνομη ζωή, να ζουν με αυτοπραγμάτωση», συνόψισε σε άλλο σημείο. Αυτή τη φορά δεν ήταν μόνος του. Σε οθόνη προβλήθηκε η χειμαρρώδης συνέντευξη του συζύγου του Τάιλερ Μακμπέθ. Και πρωταγωνίστησε η δική του, νεότερη, εικόνα. Εξέφρασε τη βεβαιότητά του ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, «…του είπα από την αρχή, δεν με ανησυχεί αν θα καταφέρεις να κερδίσεις την ηγεσία του κόμματος, αλλά αυτό που με απασχολεί είναι να βεβαιωθείς ότι θα κάνεις ό,τι πρέπει για να γίνεις ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας». Ο Τάιλερ Μακμπέθ πρόσθεσε ακόμη, ενισχύοντας το κοινό τους προφίλ, ότι η κοινωνία εκτιμά αυτό που βλέπει: «Νομίζω ότι οι άνθρωποι βλέπουν ότι είμαστε αυθεντικοί, ότι είμαστε ο εαυτός μας».
Ποιο είναι αυτό το προφίλ; Υπέρ της οικογένειας και των οικογενειακών δεσμών (είναι καλά παιδιά, αγαπούν και σέβονται τους γονείς ο ένας του άλλου, τους συγγενείς τους κ.ο.κ.). Υπέρ των τιμίων. Υπέρ της πατρίδας. Είναι αυθόρμητοι, δημοκράτες, προσιτοί, όταν πληγώνουν τον κόσμο ζητούν συγγνώμη, με τον Αλέξη Τσίπρα (ο Στέφανος Κασσελάκης) δεν «έχει χτίσει απλώς μια καλή σχέση», αλλά τον «αγαπάει αυτόν τον άνθρωπο».
Πώς μπορεί κανείς να αντισταθεί σε τόση καλοσύνη; Ακόμη και οι σκληρότερες εκφράσεις (όπως «αποστάτες») εκφέρονται από ένα πρόσωπο άφθαρτο, αφοπλιστικά καθαρό. Να, λοιπόν, που μεταπολιτική δεν είναι μόνο η έμφαση στην εικόνα αλλά και η επαναφορά του μύθου του καλού και του κακού ως πολιτική πρόταση. Ενας συμπεριληπτικός, αυτή τη φορά, νεοσυντηρητισμός, μέσω των αυτονόητα ηθικών αξιών, εκείνων που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση εκτός κι αν ρισκάρει κανείς να βρεθεί στην αντίπερα όχθη, συμμαχώντας με το κακό. Γιατί, βέβαια, οι αξίες είναι κάτι σαν φρεσκοσιδερωμένα και μοσχομυριστά πουκάμισα… Ποιος δεν θέλει το ωραίο στη θέση του άσχημου; Το καλό στη θέση του κακού; Τόσο απλά, τόσο σκληρά, τόσο κυνικά.
