Η ανανεωτική Αριστερά ήταν κάποτε μια νησίδα δημοκρατίας και ρομαντισμού για την πολιτική και τις σύγχρονες ιδέες-ρεύματα που δεν τολμούσαν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις της «ορθοδοξίας» όλου του φάσματος να αγγίξουν. Συνήθως στους κόλπους της φιλοξενούσε διανοουμένους (κανονικούς) και τολμηρούς ευρωπαϊστές που αδιαφορούσαν για την πολιτική συνδιαλλαγή με το ακροατήριο. Προσωπικότητες που δεν δελεάστηκαν από τις σειρήνες του λαϊκισμού και του ακραίου λόγου υπηρέτησαν ανιδιοτελώς τον συγκεκριμένο χώρο για δεκαετίες. Με την έλευση της κρίσης που διέλυσε τη χώρα και ύστερα από μεταλλάξεις που προηγήθηκαν, κατέλαβαν τα ηνία στον εν λόγω πολιτικό χώρο άλλες δυνάμεις και πρόσωπα αδίστακτα. Δεν ήταν ασφαλώς όλοι ίδιοι, αλλά από τη λεγόμενη ηγετική ομάδα που υπηρέτησε διαχρονικά τον Αλέξη Τσίπρα οι περισσότεροι ήταν από πολιτικοί «τυχοδιώκτες» έως υμνητές ακροτήτων και της πολιτικής βίας. Τα μέσα και η γλώσσα που χρησιμοποίησαν για να πλήξουν τους αντιπάλους τους στα δύσκολα χρόνια της χρεοκοπίας δεν είχαν κανένα όριο. Ακόμη και η φυσική βία υπήρξε σε ορισμένες περιπτώσεις η δική τους επιλογή. Εδιναν πολιτική κάλυψη σε κάθε ανομία και χυδαιότητα, ενώ κατασυκοφαντούσαν με ευκολία τους πάντες, καθώς πίστευαν ή έκαναν πως πίστευαν κάθε θεωρία συνωμοσίας. Ακόμη χειρότερα, νόμιζαν ότι όποιος κερδίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί να ελέγξει με κάθε τρόπο όλους τους αρμούς της εξουσίας. Το επιχείρησαν πολλές φορές και σε πολλά μέτωπα με τις πλέον ξεδιάντροπες μεθόδους. Από τη Δικαιοσύνη και τα μέσα ενημέρωσης έως τον «τεμαχισμό» των δημοσίων έργων για να τα αναλάβουν οι εκλεκτοί τους, που στην πορεία αποδείχθηκαν απολύτως ανίκανοι να τα εκτελέσουν.
Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμενόμενη, αλλά ότι θα γινόταν με τόση φαιδρότητα και θα προκαλούσε γέλια μέχρι δακρύων ουδείς μπορούσε να το φανταστεί…
Εν ολίγοις η ομάδα που με ανίερες συμμαχίες κυβέρνησε τον τόπο για περισσότερα από τέσσερα χρόνια δεν ήταν τίποτε ιδεολόγοι ρομαντικοί. Ούτε έφταιγαν οι αυταπάτες, όπως δικαιολογήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας μετά τις απανωτές διαψεύσεις. Ηταν μια συνειδητή ετερόκλητη παρέα που με «χολερικές μεθόδους» προσπάθησε να εξοντώσει τους αντιπάλους της στο πολιτικό παιχνίδι για να εξασφαλίσει τη μακροημέρευσή της στο τιμόνι της χώρας. Ευτυχώς οι πολίτες αντελήφθησαν την πλάνη και τον εμπαιγμό και, αφού πλήρωσαν ένα βαρύ τίμημα, από το 2019 τιμωρούν σε όλες τις κάλπες τον ΣΥΡΙΖΑ και όσους συνεργάστηκαν μαζί τους στη διάλυση της χώρας και στον διαποτισμό της κοινωνίας με δηλητήριο. Τώρα που εμπεδώθηκε πλήρως η ανικανότητά τους και αποδοκιμάσθηκαν στις εκλογές, πνίγονται στον δικό τους ωκεανό τοξικότητας σε έναν εμφύλιο που εξελίσσεται σε δόσεις. Η διάλυσή τους ήταν αναμενόμενη, αλλά ότι θα γινόταν με τόση φαιδρότητα και θα προκαλούσε γέλια μέχρι δακρύων ουδείς μπορούσε να το φανταστεί. Τώρα κάποιοι ελπίζουν ή φαντασιώνονται ότι θα επιστρέψει ο Τσίπρας για να τους σώσει. Αλλωστε και εκείνος, χωρίς να το δηλώνει, θέλει να έχει έναν κάποιο ρόλο αλλά φοβάται τη φαρσοκωμωδία.
