«Κρατάω κάτι καλό από τα παλιά για να φύγουμε προς τα μπρος, κι αυτό είναι μια ενσυναίσθηση, μια αλληλεγγύη που κάποια στιγμή –στα χρόνια του ’80 και του ’90– είχε κατακτήσει ώς ένα βαθμό η κοινωνία μας. Τότε που τον Παύλο δεν θα “τον σκότωναν για το ποδόσφαιρο”. Τότε που δήθεν νοικοκυραίοι δεν θα δολοφονούσαν τον Ζακ. Τότε που συμμαθητές μιας 13χρονης μαθήτριας δεν θα βιντεοσκοπούσαν τον ξυλοδαρμό της».
Κάπως έτσι επιχείρησε να ανασκευάσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης τις νοσταλγικές δηλώσεις του για την παλιά, καλή, νοικοκυρεμένη Ελλάδα. Για ποια Ελλάδα όμως ακριβώς μιλάμε; Για την ομοφοβική Ελλάδα του αυριανισμού, που αποκαλούσε τον Μάνο Χατζιδάκι «απαίσιο εκμαυλιστή που ακούει στα ονόματα Μανωλία, Μάνια, Μινού Χατζηδού» και τον κατηγορούσε για «ψυχικό AIDS» («Αυριανή», 8.9.1987); Την εποχή που οι κάτοικοι του κέντρου των Αθηνών περνούσαν στο απέναντι πεζοδρόμιο από την μπουτίκ του Μπίλι Μπο για να μην κολλήσουν HIV κι οι δημοσιογράφοι συμπεριφέρονταν λες και ο σχεδιαστής μόδας είχε ήδη πεθάνει;
Πότε ακριβώς δεν θα βιντεοσκοπούσαν ξυλοδαρμούς ανηλίκων; Οταν, όπως π.χ. τον Ιούνιο του 1987, μια εφημερίδα φιλοξενούσε στο πρωτοσέλιδό της το τεμαχισμένο πτώμα μιας νέας γυναίκας, της Ζωής Φραντζή; Δεκαέξι κομμάτια γυναικείου σώματος τοποθετημένα στον πάγκο του ιατροδικαστή;
Ποια είναι τα «νάιντις» που αναπολεί ο κ. Κασσελάκης; Τη δεκαετία της δολοφονικής επίθεσης κατά του φοιτητή τότε Δημήτρη Κουσουρή από τη συμμορία του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου (16.6.1998), ο οποίος παρέμενε ασύλληπτος επί επτά χρόνια, αφού η αστυνομία προφανώς δεν έκανε σωστά τη δουλειά της; Γιατί θεωρεί ο πρόεδρος ότι «ύστερα ήρθε η κρίση… και το μίσος για τους μετανάστες»; Πότε ακριβώς νομίζει ότι γεννήθηκε το σύνθημα «Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ Αλβανέ» που αντηχούσε στις παρελάσεις και στα γήπεδα;
Η κοινωνιολογική του ανάλυση χωλαίνει – και δεν φταίει μόνο η εξιδανίκευση του παρελθόντος που δεν έζησε, είτε γιατί ήταν μικρός είτε γιατί έλειπε από τη χώρα. Το προβληματικό της στοιχείο είναι η λαϊκιστική υπόσχεση μιας επιστροφής στην εποχή της ευμάρειας, της αστακομακαρονάδας, της εκτίναξης του Χρηματιστηρίου, η οποία ενδύεται ταυτόχρονα με τα υποτιθέμενα «ευγενή» συστατικά της «αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης». Επειδή όμως εμείς ενηλικιωθήκαμε στην Ελλάδα ακριβώς εκείνη την εποχή, θυμόμαστε τι ΔΕΝ είχε κατακτήσει η κοινωνία μας στις δεκαετίες του 1980 και του 1990.
