«Αυτό το Σαββατοκύριακο είχα την τύχη να ταξιδέψω στην Αθήνα για να παρακολουθήσω ένα από τα καλύτερα ντέρμπι στον κόσμο. Οχι, δεν έπαιζαν η Ρεάλ Μαδρίτης, η Γιουβέντους ή η Μπάγερν Μονάχου. Πιθανόν να μην έχετε ακούσει ποτέ για τις δύο ομάδες που παρακολούθησα, τον Πανιώνιο και τον Απόλλωνα». Για πολλούς Ελληνες που διατηρούν σχέση με τη Σμύρνη, το όνομα του Αντριου Σάιμς κάθε άλλο παρά άγνωστο είναι. Αλλωστε, δεν βρίσκεις σήμερα πολλούς απογόνους Λεβαντίνων της κοσμοπολίτικης, πολυεθνικής πόλης των αρχών του περασμένου αιώνα να διακονούν με τέτοιο πάθος και αφοσίωση μια λησμονημένη παράδοση συνύπαρξης και υπέρβασης του τραυματικού παρελθόντος. Ο βρετανικής καταγωγής Σάιμς το κάνει με δεκάδες τρόπους και ένας από αυτούς είναι και το ποδόσφαιρο.
Ενας βρετανικής καταγωγής Σμυρνιός ταξίδεψε αυθημερόν για να δει τον αγώνα Απόλλωνα – Πανιωνίου.
Την περασμένη Κυριακή, λοιπόν, ξύπνησε στις 3 τα ξημερώματα για να ταξιδέψει αυθημερόν στην Αθήνα και να παρακολουθήσει από κοντά τον αγώνα ανάμεσα στις δύο ιστορικές ελληνικές ομάδες της Σμύρνης, τον Πανιώνιο και τον Απόλλωνα, στο πρώτο τους παιχνίδι εκτός Α΄ Εθνικής. Ο Σάιμς δυσκολεύθηκε να περάσει τον έλεγχο των διαβατηρίων στο αεροδρόμιο της Σμύρνης, καθώς μετέφερε μαζί του ένα πανό που έγραφε: «Ερχομαι από τη Σμύρνη να δω το πραγματικό σμυρναίικο ντέρμπι – σας χαιρετώ, αδέλφια μου!». Επιστρατεύτηκε μεταφραστής για να του επιτραπεί να ταξιδέψει. Στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», ο Ελληνας ελεγκτής τον κοίταξε σαν να έβλεπε εξωγήινο: «Για να καταλάβω: είσαι Βρετανός και έρχεσαι από τη Σμύρνη για να παρακολουθήσεις τον αγώνα του Πανιωνίου με τον Απόλλωνα;». Ο Σάιμς του χαμογέλασε ευγενικά· τόσα χρόνια έχει μάθει να τα βγάζει πέρα με την καχυποψία και τον σαρκασμό. Με αφορμή την αθηναϊκή εμπειρία του, αυτός ο πολύ ιδιαίτερος Σμυρνιός ανέβασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα μοναδικό κείμενο για το ποδόσφαιρο σήμερα. Εγραφε για την ακραία εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, την όλο και πιο απονευρωμένη κοινωνικά έννοια του «οπαδού» και το τίμημα που πληρώνουμε για την περιθωριοποίηση ομάδων με την ιστορία και την κοινωνική γείωση ενός Πανιωνίου κι ενός Απόλλωνα. Ο Σάιμς έχει δίκιο: δεν είναι θέμα ρομαντισμού ή στείρας νοσταλγίας. Ομάδες σαν τον Πανιώνιο, την Παναχαϊκή, τον Ηρακλή, τη Λάρισα, τον Απόλλωνα πρέπει να είναι οικονομικά υγιείς, να προσελκύουν επενδυτές, να εκσυγχρονίζουν τις υποδομές τους, να διευρύνουν την οπαδική βάση τους, να ανανεώνουν τη βαθιά σχέση με τις τοπικές κοινωνίες που εκπροσωπούν. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να παίζουν όλες στη Super League;
Οχι, απαραιτήτως, αν και σε έναν ιδανικό κόσμο θα έπρεπε. Εξάλλου, το ποδόσφαιρο έγινε αυτό που έγινε ακριβώς επειδή πίσω του στοιχήθηκαν δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας τις οποίες αντιπροσώπευσε και τις έκανε να ονειρεύονται. Στην άχαρη σημερινή πραγματικότητα, ένας ουρανοκατέβατος επενδυτής μπορεί να αγοράσει το ΑΦΜ μιας ερασιτεχνικής ομάδας από το πουθενά και να την ανεβάσει μέσα σε τρία χρόνια στη Super League. Μπορεί αυτή η ομάδα να μην έχει από πίσω της ιστορία, κοινωνικό αποτύπωμα, φιλάθλους. Ποιος νοιάζεται; «Ηρθε η ώρα να βγάλουμε περισσότερους οπαδούς σαν του Πανιωνίου και του Απόλλωνα», τελείωνε το κείμενό του ο Σάιμς.
