Πριν από λίγες ημέρες, περίπου στις δύο τα ξημερώματα, ένας γείτονας άνοιγε τρύπες στον τοίχο. Φαίνεται πως κάπου στο κέντρο της Αθήνας, ένας τύπος διαχειρίστηκε την αϋπνία του αποφασίζοντας να κρεμάσει τα κάδρα του λίγα λεπτά αφότου σταμάτησε η μουσική από το παρακείμενο μπαρ και περίπου μισή ώρα προτού αρχίσει να μαρσάρει τα γκάζια του ο «κάγκουρας» μεθυσμένος οδηγός.
Το πρωί, το σκουπιδιάρικο κάνει «μπιπ μπιπ» όταν ανεβαίνει την ανηφόρα και μετά ξεκινάει το μαρτύριο των μαζικών ανακαινίσεων κατοικιών που έχουν στόχο να μετατραπούν σε AirbnB. Οταν αρχίζουν οι εργασίες στο διαμέρισμα του πρώτου, τελειώνουν εκείνες του τρίτου και στη συνέχεια το συνεργείο στο απέναντι κτίριο εγκαθιστά κλιματισμό (επί τρεις συνεχόμενες ημέρες;!). Ολο το κέντρο της Αθήνας είναι ένα απέραντο εκκωφαντικό εργοτάξιο.
Η εξοικείωση αμβλύνει τις αντιδράσεις μας, παρόλο που η αέναη φασαρία μάς ροκανίζει αργά αλλά σταθερά το νευρικό σύστημα.
Για τους Αθηναίους, ο θόρυβος είναι σαν τις εμβοές. Αν τον παρατηρήσουμε μας ξεκουφαίνει. Εχουμε μάθει, όμως, να ζούμε μαζί του, να τον τοποθετούμε στο φόντο της ζωής μας. Τον έχουμε συνηθίσει και τον αντιμετωπίζουμε σαν τα τζιτζίκια ένα ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού. Δεν είναι ευχάριστο άκουσμα, αλλά είναι ταυτισμένο με την καθημερινότητά μας. Η εξοικείωση αμβλύνει τις αντιδράσεις μας, παρόλο που η αέναη φασαρία μάς ροκανίζει αργά αλλά σταθερά το νευρικό σύστημα. «Σιγά μη φωνάξω την αστυνομία και σιγά μην έρθει να μετρήσει τα ντεσιμπέλ και να επιβάλει πρόστιμα», σκεφτόμαστε, ακόμη και όταν παραβιάζονται οι ώρες κοινής ησυχίας.
Κάποια στιγμή το 2020 είχα στείλει μήνυμα στις δημοτικές αρχές να κάνουν κάτι για τα επίπεδα ηχορρύπανσης στην περιοχή και με διαβεβαίωσαν ότι είναι η επόμενη προτεραιότητά τους: «Εχουμε ξεκινήσει εντατικούς ελέγχους ήδη και θα προχωρήσουμε σύντομα και σε άλλες περιοχές». Εκτοτε η κατάσταση έχει επιδεινωθεί σημαντικά. Ο δήμαρχος καταψηφίστηκε κι ένας από τους λόγους ήταν αυτός.
Οι πολίτες της Αθήνας δεν θέλουν μεγαλόπνοα έργα όπως ο Μεγάλος Περίπατος, που κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε φιάσκο. Οι διεκδικήσεις τους είναι ταπεινές, επιζητούν μικρές παρεμβάσεις, που θα βελτιώσουν την καθημερινή ζωή τους: Αποτελεσματικότερη καθαριότητα, καλύτερο φωτισμό τα βράδια, περισσότερα δέντρα και πάρκα-τσέπης, ασφαλή πεζοδρόμια –ελεύθερα από τραπεζοκαθίσματα–, επέκταση του δημόσιου χώρου και λιγότερο θόρυβο.