Το πιο ενδιαφέρον σημείο της συνέντευξης του κ. Αντώνη Σαμαρά είναι μία φράση σχετικώς με την αντίθεσή του στο νομοσχέδιο για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Για την ακρίβεια, είναι τα σημεία στίξης που χρησιμοποιεί. «Το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια έλυσε κάθε πρόβλημα “δικαιωμάτων”», είπε στην «Καθημερινή» (26.11.2023) και αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι τα εισαγωγικά που χρησιμοποιεί στη λέξη «δικαιώματα».
Τι ακριβώς εννοεί με τα εισαγωγικά ο πρώην πρωθυπουργός; Συμφώνως με τη γραμματική που διδάσκεται στα σχολεία, «χρησιμοποιούμε τα εισαγωγικά: 1) Για να περικλείσουμε τα λόγια ενός άλλου ή μια λέξη του, όταν τα αναφέρουμε ακριβώς όπως τα είπε. 2) Για να περικλείσουμε μια φράση ή λέξη που θέλουμε ο αναγνώστης μας να την εννοήσει με διαφορετική σημασία: ειρωνικά, υποτιμητικά ή ως κάτι το εξαιρετικό. 3) Για να περικλείσουμε τίτλους, ονόματα βιβλίων, λογοτεχνικών έργων, ονομάτων πλοίων κτλ.». Είναι εμφανές πως ο κ. Σαμαράς δεν περικλείει λόγια άλλων, ούτε αναφέρει τίτλους πλοίων. Συνεπώς, το ερώτημα που γεννούν τα εισαγωγικά στη λέξη «δικαιώματα» είναι: ειρωνεύεται, υποτιμά, θεωρεί κάτι εξαιρετικό τα δικαιώματα όλων των Ελλήνων ή μόνο των ομοφυλοφίλων;
Ο κ. Σαμαράς «πιστεύει», όπως τονίζει, ότι «τα παιδιά έχουν ανάγκη από γονεϊκά πρότυπα και των δύο φύλων. Εχουν ανάγκη –και δικαίωμα– να έχουν μάνα και πατέρα. Οχι “γονέα ένα” και “γονέα δύο”». Βεβαίως, όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν σε κάτι, αν και όπως έλεγε ο μεγάλος Αμερικανός ψυχολόγος και φιλόσοφος Γουίλιαμ Τζέιμς, «πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως σκέπτονται όταν απλώς επανατακτοποιούν τις προκαταλήψεις τους». Το πρόβλημα είναι ότι «η πυρηνική οικογένεια, όπου υπάρχουν γονεϊκά πρότυπα και των δύο φύλων», στην οποία ομνύει ο πρώην πρωθυπουργός, δεν είναι καν κυρίαρχη στην ανθρώπινη ιστορία. Στην Αρχαία Σπάρτη, για παράδειγμα τα παιδιά μετά την ηλικία των επτά δεν μεγάλωναν με μάνα και πατέρα, ούτε καν με «γονέα ένα» και «γονέα δύο», αλλά σε «αγέλες» με «παιδονόμους» και «μαστιγοφόρους».
Αλλοι καιροί, άλλα ήθη, θα πει ο κ. Σαμαράς και θα έχει δίκιο. Το ίδιο ακριβώς λέμε. Το τι πιστεύει κάποιος δεν αποτελεί επαρκή λόγο για τον περιορισμό των δικαιωμάτων, χωρίς εισαγωγικά.
Τη δεκαετία του ’60, πολλοί πίστευαν ότι οι μίνι φούστες ήταν απειλή για την «πυρηνική οικογένεια» του κ. Σαμαρά. Κάποιοι έλεγαν ότι «κολάζονται οι άνδρες και χαλούν τα σπίτια τους». Ηταν αυτό επαρκής λόγος για να επιστρέψουμε στην εποχή του δικτάτορα Παγκάλου, τότε που οι Αρχές έψαχναν το σημείο… κολασμού με τη μεζούρα;
