Με αφορμή τη συζήτηση για τον νέο τρόπο ελάχιστης φορολόγησης των ελευθέρων επαγγελματιών, καλό είναι να θυμηθούμε ορισμένες καταστροφικές στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος.
Στο τέλος του 2008, η τότε κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή αντιλαμβάνεται ότι το έλλειμμα που συσσωρεύεται απειλεί να τινάξει στον αέρα την οικονομία. Ο προϋπολογισμός του επόμενου έτους δεν βγαίνει με τίποτε και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης καταστρώνει ένα σχέδιο σωτηρίας με άμεση εφάπαξ φορολόγηση των πάντων αλλά και μια σταθερή βάση για να πληρώνουν φόρο και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που εκείνη την εποχή είχαν υπολογισθεί σε περίπου 1.000.000. Οι προειδοποιήσεις από την Ευρώπη, σχεδόν καθημερινές και ενοχλητικές, φθάνουν στην Αθήνα ως μεγάλη πίεση για να αλλάξει πορεία η οικονομική πολιτική. Αντ’ αυτού, όμως, αλλάζει ο αρμόδιος υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης, καθώς η εσωκομματική μικροπολιτική εκλαμβάνεται ως απειλή για την κυβερνητική πλειοψηφία. Είναι η χρονιά της απόλυτης δημοσιονομικής καταστροφής, καθώς οι λαϊκιστές της Ν.∆. και της τότε αντιπολίτευσης δεν άφησαν λίθο επί λίθου και το έλλειμμα εκτοξεύθηκε σε διψήφιο ποσοστό του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία στα μισά της θητείας της και η συνέχεια είναι γνωστή με τη χρεοκοπία της χώρας. Ανάλογης σημασίας και επίδρασης στα δημόσια οικονομικά είναι και η αποτυχία της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη το 2001 να εφαρμόσει το ασφαλιστικό που είχε προτείνει ο Τάσος Γιαννίτσης και θα έσωζε το σύστημα από την κατάρρευση που ακολούθησε λίγα χρόνια αργότερα. Των δύο αυτών σταθμών μεσολάβησε το άγος του τότε υπουργού Προκόπη Παυλόπουλου με τις εκατοντάδες χιλιάδες διορισμών και μονιμοποιήσεων στο ∆ημόσιο, που ξετίναξαν τα ταμεία του κράτους και εκτόξευσαν στη… στρατόσφαιρα έλλειμμα και χρέος.
Τώρα λοιπόν που η χώρα κινείται σε κανονικούς ρυθμούς, μετά μια υπερδεκαετή δοκιμασία που η κοινωνία πλήρωσε βαρύτατο τίμημα, οφείλουμε να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος. Η κυβέρνηση φέρνει ένα νέο σύστημα φορολόγησης των ελευθέρων επαγγελματιών που για κάθε λογικό άνθρωπο είναι ήπιο παρά τις περί του αντιθέτου υπερβολές ορισμένων συνδικαλιστικών εκπροσώπων όλων των πολιτικών αποχρώσεων. Η συνολική ωφέλεια από τις νέες ρυθμίσεις δεν είναι σπουδαία, αλλά υπηρετεί τη λογική της ισότητας των βαρών. ∆εν νοείται να πληρώνουν κοντά στο 85% των φόρων οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματιών να εισπράττουν και επιδόματα φτώχειας! Η φορολογική δικαιοσύνη δεν είναι μόνον ηθικό ζήτημα, αλλά κυρίως αναπτυξιακό πρόβλημα όταν καταστρατηγείται, και μάλιστα για πολλές δεκαετίες. Η κυβέρνηση όχι μόνον οφείλει να υλοποιήσει τη συγκεκριμένη εξαγγελία, αλλά να πάει ακόμη πιο πέρα τη μάχη για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής, που αφαιρεί πόρους από κρίσιμους τομείς του ∆ημοσίου στους οποίους υπάρχουν μεγάλες ανάγκες. Σε λίγα χρόνια από τώρα το κράτος θα κληθεί να αποπληρώσει τα «κλειδωμένα δάνεια» των μνημονίων και πρέπει να έχει φροντίσει γι’ αυτό από τώρα που η οικονομία πάει καλά.
Αλλωστε ο εκσυγχρονισμός του κράτους είναι αναμενόμενο πως θα προκαλέσει και συγκρούσεις όχι μόνον με την αδύναμη αντιπολίτευση, αλλά και με τα εσωκομματικά παραγοντιλίκια. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης όμως οφείλει να αγνοήσει τις σειρήνες, όχι επειδή νιώθει πανίσχυρος, αλλά γιατί αυτή ήταν η εντολή που πήρε από τους πολίτες στις πρόσφατες εκλογές.
