Πίσω από κάθε μουντζουρωμένη πινακίδα οδικής κυκλοφορίας υπήρχε μια σαφής προειδοποίηση: «κάθε ζημία τιμωρείται με φυλάκιση δύο ετών». Λέμε «υπήρχε», διότι μέσα στον ορυμαγδό των τροπολογιών και των διευθετήσεων στη Βουλή, η διάταξη μάλλον άλλαξε. Τώρα οι νέες πινακίδες γράφουν για «φυλάκιση τριών ετών» και δεν ξέρουμε μήπως με τον νέο ποινικό κώδικα οι πανταχού παρούσες μουντζούρες γίνουν κακούργημα. Οπως είπε και ο υπουργός Δικαιοσύνης, «όταν παραβιάσεις το κόκκινο και η παραβίαση αυτή έχει ως αποτέλεσμα να σκοτώσεις ή να τραυματίσεις σοβαρά άνθρωπο, τότε πας για κακούργημα». Για το πορτοκαλί δεν διευκρινίστηκε κάτι, αλλά σάμπως δεν υπάρχει αντίστοιχος κίνδυνος από τις πινακίδες STOP που δεν φαίνονται, είτε γιατί είναι μουντζουρωμένες είτε γιατί κρύβονται πίσω από δένδρα; Ισως να μην το σκέφτηκε ο Γιώργος Φλωρίδης.
Από την άλλη πλευρά, δεν ξέρουμε τι να πρωτοπιστέψουμε. Τις πινακίδες που προειδοποιούν με φυλάκιση δύο ετών, εκείνες που λένε για φυλάκιση τριών ετών ή τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, που λέει ότι για την «τοποθέτηση ή καταστροφή ή αλλοίωση κ.λπ. πινακίδων σήμανσης, σηματοδοτών ή διαγραμμίσεων» προβλέπεται φυλάκιση ενός έτους και 2.000 ευρώ πρόστιμο. Η ασφάλεια δικαίου στην Ελλάδα είναι το «εξαρτάται πού θα πέσεις».
Από την άλλη πλευρά, βεβαίως, στο περιβόλι του ΚΟΚ μπορεί να βρει κανείς τα πάντα. «Απότομη επιβράδυνση χωρίς λόγο και προειδοποίηση» 20 ευρώ· «Αντικανονικό άνοιγμα θυρών οχήματος χωρίς έλεγχο (οδηγός ή επιβάτης)» 20 ευρώ. Α, ναι! Υπάρχουν και διακοσμητικές διατάξεις, όπως «Παραβίαση ωραρίου τροφοδοσίας» 200 ευρώ, «Κίνηση σε Λωρίδα Εκτακτης Ανάγκης» 100 ευρώ, συν αφαίρεση πινακίδων και διπλώματος οδήγησης.
Αναφερόμαστε στον ΚΟΚ γιατί είναι το πιο οικείο πεδίο ανομίας των περισσοτέρων εξ ημών. Βρίθει διατάξεων, όπως και ο ποινικός κώδικας, με αποτέλεσμα να καταρρέει κάθε ιεράρχηση, να μην τιμωρούνται ούτε τα γελοία, αλλά ούτε και τα σοβαρά παραπτώματα. Κάθε υπουργός που θέλει να αφήσει κάποιο μεταρρυθμιστικό (τρομάρα μας!) αποτύπωμα, προσθέτει διατάξεις γαρνιρισμένες με πομφόλυγες του στυλ «μπαίνει τέλος…». Στο τέλος τίποτε δεν εφαρμόζεται, κάθε βαθμός απονομής δικαιοσύνης υπερφορτώνεται (ακόμη και οι διοικητές της τροχαίας έχουν απέραντες ουρές έξω από τα γραφεία τους) και επειδή η λαϊκιστική υπόσχεση περί αυστηροποίησης των ποινών γίνεται νόμος του κράτους, κάθε δικαστής ψάχνει ελαφρυντικά για να μη φανεί παράλογη η Δικαιοσύνη. Δηλαδή, ποιος λογικός άνθρωπος θα καταδικάσει για κακούργημα την ηλικιωμένη που προκάλεσε εμπρησμό εξ αμελείας;