Αλήθεια, ποια είναι τα κριτήρια για να αποτιμήσουμε το συνολικό έργο μιας προσωπικότητας παγκοσμίου βεληνεκούς; Το πρώτο και άμεσο επίπεδο είναι αν με τις πράξεις του ή τις παραλείψεις του έβλαψε ή ωφέλησε την πατρίδα μας. Αν ήταν ανθέλληνας ή φιλέλληνας. Αυτή η προσέγγιση είναι η πλέον συνηθισμένη, κινείται στο επίπεδο του κοινού νου και ως εκ τούτου διαμορφώνει αυτό που ονομάζεται κοινή γνώμη. Ετσι, παρακολουθώντας τα ισοπεδωτικά σχόλια που ακολούθησαν την αναγγελία θανάτου του Χένρι Κίσινγκερ, αυτός επαξίως κατακτά τον τίτλο του ανθέλληνα. Του χρεώνουμε τον λογαριασμό κυρίως για τον «Αττίλα 2» και για την ανοχή που έδειξε στη χούντα. Χωρίς να υποτιμάται ο ρόλος του και οι δυνατότητες που είχε να αντιμετωπίσει διαφορετικά αυτές τις καταστάσεις, αυτό το συλλογικό ανάθεμα προς τον εκλιπόντα είναι βολικό διότι αποκρύπτει τις ευθύνες των ηγεσιών Ελλάδας και Κύπρου.
Ο ρεαλιστής Κίσινγκερ πίστευε στην ειρηνική συνύπαρξη και δέχτηκε σκληρή κριτική από τους υποστηρικτές της «θεολογικής» θεωρίας για την αυτοκρατορία του κακού, που έπρεπε να σαρωθεί.
Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο επίπεδο, αρκετά πιο σύνθετο από το πρώτο και αφορά την ικανότητα του κρινομένου προσώπου να χαράσσει δρόμους, να επινοεί νέες στρατηγικές στις διεθνείς σχέσεις, να συμβάλει ή όχι στην παγκόσμια ισορροπία και στην ειρηνική συνύπαρξη. Εδώ ο ρόλος του Χένρι Κίσινγκερ –γιατί αυτός αναμφίβολα είναι ο άνθρωπος των ημερών– είναι πολυσήμαντος. Ηταν θιασώτης της συλλογικής ασφάλειας που πέρασε την ανθρωπότητα στη φάση της ειρηνικής συνύπαρξης. Τι σήμαινε «συλλογική ασφάλεια;». Οι μεγάλες δυνάμεις συζητούν και διαπραγματεύονται για να βρεθεί ένα modus vivendi ώστε να περιοριστεί η πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου. Εργαλείο σε αυτή την προσπάθεια ήταν η εμπιστοσύνη που έπρεπε να υπάρχει μεταξύ των στρατηγικών παικτών. Να μην υπάρχουν πράξεις και συμπεριφορές που να υπονομεύουν τη σταθερότητα του ενός συνασπισμού από τον άλλον, πράξεις ακόμα και απλώς συμβολικές. Υπό αυτό το πρίσμα εξηγείται η πρόταση του Χένρι Κίσινγκερ στον πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ να μη δεχτεί στον Λευκό Οίκο τον Αλεξάντρ Σολζενίτσιν. Η υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων, θυσία στον βωμό της συλλογικής ασφάλειας. Ηταν τόσο λάτρης των ισορροπιών, που επινόησε τον όρο «ισορροπημένη δυσαρέσκεια». Δηλαδή, με δεδομένο ότι από τη ζημία κέρδος δεν βγαίνει, με τη στρατηγική της ισορροπημένης δυσαρέσκειας ο στόχος ήταν η παρέμβαση των ΗΠΑ να μοιράσει ισομερώς τις ζημίες στα αντιμαχόμενα μέρη. Οταν η επιλογή είναι μεταξύ μιας κακής και μιας χείριστης λύσης το ζητούμενο είναι η διαχείριση αυτής της κατάστασης να φέρει τις λιγότερες απώλειες σε όλους τους παίκτες, συμπεριλαμβανομένου και του μεσολαβητή. Με αυτή τη λογική αντιμετώπισε ο Χένρι Κίσινγκερ τις ελληνοτουρκικές σχέσεις το καλοκαίρι του 1974 και στη συνέχεια.
Επειδή, ρεαλιστής ων, πίστευε στην ειρηνική συνύπαρξη, δέχτηκε σκληρή κριτική από τους υποστηρικτές της «θεολογικής» θεωρίας για την αυτοκρατορία του κακού, που έπρεπε να σαρωθεί. Η Ιστορία τούς δικαίωσε το 1991, όμως η Ιστορία δεν σταματά και συνεχίζεται.