Είναι ενδιαφέρουσα –ως ποίηση– η ανάρτηση του κ. Στέφανου Κασσελάκη για την επέτειο των νεοδεκεμβριανών. «6 Δεκεμβρίου. Θα είναι για πάντα η μέρα του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Που η αυθαιρεσία της βίας τού στέρησε το μεγάλωμά του. Που έμεινε για πάντα 15 ετών. Κι ένα κομμάτι της χώρας μας έμεινε για πάντα εκεί, καθηλωμένο. Να μην μπορεί να ξεπεράσει το συλλογικό τραύμα που γέννησε η δολοφονία. Επουλώνονται οι πληγές; Οχι. Ομως, οι μεγάλες πληγές συχνά βοηθούν στη συνειδητοποίηση μιας κοινωνίας, στην εξέλιξή της, στην πρόοδό της. Αν το τραύμα από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου μένει τόσο βαθύ, είναι γιατί ποτέ δεν ήρθε η κάθαρση» (Facebook, 6.12.2023).
Για ποια κάθαρση, όμως, μιλάει ο ποιητής; Ο φονιάς του νεαρού Αλέξη καταδικάστηκε σε ισόβια για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο. Αποφυλακίστηκε έπειτα από 11 χρόνια διότι το εφετείο δέχθηκε το ελαφρυντικό του «πρότερου έντιμου βίου», αλλά ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Βασίλης Πλιώτας άσκησε αναίρεση υπέρ του νόμου διότι «ο σύννομος βίος δεν ταυτίζεται με το λευκό ποινικό μητρώο». Συνελήφθη εκ νέου το 2022, αφού απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου δέχθηκε ότι κακώς του αναγνωρίστηκε ελαφρυντικό. Το Εφετείο Λαμίας πέρυσι χορήγησε εκ νέου το ελαφρυντικό, αποφυλακίστηκε και όλοι περιμένουμε νέα απόφαση του Αρείου Πάγου, που θα εκδικάσει πάλι την υπόθεση τον Ιανουάριο του 2024.
Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Κασσελάκης συμμερίζεται την αίσθηση της πλειονότητας των Ελλήνων, που θεωρούν λίγα τα ένδεκα χρόνια (συν κάτι ψιλά) κάθειρξης για τον φόνο με ελαφρυντικά. Δεν προκύπτει από τη δήλωσή του. Αν η απάντησή του είναι «ναι», περιμένουμε να δούμε τη στάση του στο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που αυστηροποιεί τις σχετικές ποινές.
Αυτό που επίσης δεν προκύπτει από την ανάρτησή του είναι κάποια πολιτική θέση για τους φόνους νέων ανθρώπων που συνεχίζουν οι ένστολοι της ΕΛ.ΑΣ. Ισως επειδή υπάρχουν μηδαμινές κοινωνικές αντιδράσεις· είναι επειδή οι «κοινωνικοί αγωνιστές» εξαντλήθηκαν από την κούραση του 2008 ή επειδή τα θύματα είναι λίγο πιο μαυριδερά; Να θυμίσουμε ότι πριν από 15 χρόνια τέτοια μέρα καιγόταν η Αθήνα κι άλλες μεγάλες πόλεις.
Αντί πολιτικής θέσης για την αχρείαστη και κάποιες φορές «τυφλή» αστυνομική βία, είχαμε ένα γλυκερό πράγμα για το «τραύμα» και την «αυθαιρεσία της βίας». Ισως να μη φταίει γι’ αυτό ο κ. Κασσελάκης, αλλά το μέσο. Τα κοινωνικά δίκτυα, μέσω των οποίων απευθύνεται στο κοινό, δεν σηκώνουν πολλά πολλά πολιτικά. Θέλουν ποίηση και συναίσθημα κι όχι προτάσεις για την καλυτέρευση του κοινού μας βίου και το μέλλον των 15χρονων, ανεξαρτήτως χρώματος.