Κανένας δεν πίστευε πως ο θάνατος ενός εφήβου, που προκλήθηκε από πυροβολισμό αστυνομικού θα οδηγούσε σε τόσο σοβαρές καταστροφές στον αστικό ιστό της Αθήνας. Ηταν το ξέσπασμα μιας γενιάς που θεωρούσαμε πως τα είχε όλα; Ή μήπως δεν πρέπει να δίνουμε τέτοια διάσταση στα γεγονότα εκείνων των ημερών του Δεκεμβρίου 2008; Μήπως δηλαδή θα πρέπει να τα δούμε πιο πεζά, σαν μια εξέγερση νέων με συγκεκριμένο ιδεολογικό προσανατολισμό και με συγκεκριμένη στόχευση: τις καταστροφές. Και πώς σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά, κάποιοι μιλούν για τη «γενιά Γρηγορόπουλου»; Τι χαρακτηριστικά είχαν όλοι αυτοί που εξεγέρθηκαν, έκαψαν και λεηλάτησαν περιουσίες, ώστε αναδρομικά να τους αποκαλέσουμε «γενιά»;
Πρόβαλαν συγκεκριμένα κοινωνικά και πολιτικά αιτήματα; Δεν φάνηκε κάτι τέτοιο. Να δεχθώ την αυθόρμητη αγανάκτησή τους για τον αποτρόπαιο φόνο ενός 15χρονου. Ομως, η διάρκεια της αγανάκτησής τους ξεπέρασε κατά πολύ την έννοια του αυθόρμητου, το ίδιο και η έκταση των καταστροφών που προκάλεσαν. Μπορεί στις διαδηλώσεις να συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες, στους βανδαλισμούς όμως πολύ λιγότεροι. Γιατί το επισημαίνω αυτό; Διότι στα Δεκεμβριανά του 2008 παρατηρήθηκε πλήρης απουσία των κατασταλτικών μηχανισμών. Το κράτος παραιτήθηκε από την υποχρέωσή του να προστατεύει –εκτός από τη ζωή– και τις περιουσίες των πολιτών. Ανεξήγητη η πολιτική διαχείριση της όλης κατάστασης έδωσε και τότε, σε πρώτο χρόνο, λαβή για επικριτικά σχόλια κατά συγκεκριμένων κυβερνητικών στελεχών. Παρακολουθούσαν ατάραχοι (;) την Αθήνα να καίγεται.
Η τότε κυβέρνηση χρεώθηκε και τον φόνο και τις καταστροφές. Αποσταθεροποιήθηκε γιατί δεν αντέδρασε εγκαίρως, γιατί δεν προστάτευσε περιουσίες, γιατί έγινε έρμαιο οργανωμένων ομάδων εμπρηστών και πλιατσικολόγων, ημεδαπών και αλλοδαπών.
Προφανώς αυτή η αντιμετώπιση ήταν το αποτέλεσμα του ενοχικού συνδρόμου που διακατείχε την κυβέρνηση, διότι ένα κρατικό όργανο πυροβόλησε και σκότωσε έναν έφηβο. Ομως μια χρηστή διοίκηση το ένα λάθος δεν το ισοφαρίζει με ένα άλλο. Υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη πως το δεύτερο λάθος εξουδετερώνει τις συνέπειες του πρώτου. Ομως, δύο συνεχόμενα λάθη δεν συμψηφίζονται, αλλά αθροίζονται, επιδεινώνοντας την κατάσταση. Η τότε κυβέρνηση χρεώθηκε και τον φόνο και τις καταστροφές. Αποσταθεροποιήθηκε γιατί δεν αντέδρασε εγκαίρως, γιατί δεν προστάτευσε περιουσίες, γιατί έγινε έρμαιο οργανωμένων ομάδων εμπρηστών και πλιατσικολόγων, ημεδαπών και αλλοδαπών.
Ενα σοβαρό κράτος δεν λειτουργεί υπό καθεστώς συνδρόμων. Ενα σοβαρό κράτος οφείλει να κάνει τη δουλειά του χωρίς ενοχές, χωρίς εκδικητικές διαθέσεις, τηρώντας τους κανόνες που το ίδιο έχει θέσει. Η αποστολή του είναι η τήρηση των νόμων και η επιβολή της τάξης όταν παρατηρούνται παραβατικές συμπεριφορές. Σ’ αυτή την αποστολή δεν συγχωρούνται εκπτώσεις. Αν υποστεί έστω μια μικρή ρωγμή η εικόνα του, πολύ γρήγορα αυτή η μικρή ρωγμή μετατρέπεται σε ένα μεγάλο ράγισμα. Συνεπώς, όταν τα κρατικά όργανα παρανομούν ή αυθαιρετούν εις βάρος πολιτών, υφίστανται τις προβλεπόμενες κυρώσεις, αλλά οι παρεκτροπές του πλήθους αντιμετωπίζονται νομίμως χωρίς συμπλέγματα. Συμπερασματικά και επί του προκειμένου θέματος: το εγκληματικό λάθος του κάθε Κορκονέα δεν ισοφαρίζεται με την ανοχή του κράτους στην καταστροφή και τη λεηλασία περιουσιών.