Ο Ηρώδης ο Αττικός δεν ήταν μόνο μια πολυσχιδής προσωπικότητα του 2ου αιώνα μ.Χ., που συνδέθηκε με την πόλη των Αθηνών και άλλες περιοχές του ελληνόφωνου κόσμου, αλλά και ένας άνδρας του δημόσιου βίου, το όνομα του οποίου είναι ταυτόσημο με τον πιο ακριβό δρόμο της Αθήνας. Πλάνα από την Ηρώδου του Αττικού βλέπουμε στις οθόνες μας με την ευκαιρία της επίσκεψης αρχηγών κρατών, προέδρων και πρωθυπουργών, σε συσκέψεις στο Μαξίμου ή σε δεξιώσεις και άλλες εκδηλώσεις στο Προεδρικό Μέγαρο.
Παρότι η Ηρώδου του Αττικού είναι ένας όμορφος, καταπράσινος δρόμος, καθώς η μία πλευρά εφάπτεται του Εθνικού Κήπου και του κήπου του Ζαππείου, είναι και ένας δρόμος που απηχεί το ειδικό αστικό περιβάλλον της Αθήνας. Στο Μέγαρο Μαξίμου εφάπτονται σχεδόν διαμερίσματα μεγαλοαστικών πολυκατοικιών, οι περισσότερες από αυτές προϊόντα της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης της Αθήνας. Η περιοχή των Ανακτόρων, όπως έχει πολιτογραφηθεί, ήταν προπολεμικά γεμάτη αρχοντικά σπίτια, λίγες καλές μεσοπολεμικές πολυκατοικίες, το Αμαλίειον Ορφανοτροφείον (οθωνικό κτίσμα που κατεδαφίστηκε στη δεκαετία του ’50) στη μέση της Ηρώδου του Αττικού και την πολυκατοικία Πεσμαζόγλου με τον πυργίσκο, έργο Τσίλλερ, στην κορυφή του δρόμου, γωνία με Βασιλίσσης Σοφίας (κτίριο κατεδαφισμένο το 1964).
Πάντως, με δεδομένη την ιστορία του και τον συμβολισμό του, ο δρόμος θα μπορούσε να είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση και να υπηρετεί τον ρόλο του σύμφωνα με τις επιταγές μιας κρατικής τελετουργίας. Εκείνο που έχει πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η στρωματογραφία της ιστορίας στα δύο κτίρια, το Προεδρικό Μέγαρο και το Μέγαρο Μαξίμου. Το πρώτο, έργο Τσίλλερ στην πρώτη εκδοχή του, χτίστηκε ως Μέγαρο Διαδόχου για τον Κωνσταντίνο και τη Σοφία. Μετά την πυρκαγιά του 1909 που κατέστρεψε μέρος των παλαιών Ανακτόρων (νυν Βουλή), έγινε το «Παλάτι». Το Μέγαρο Μαξίμου ήταν ιδιωτική έπαυλη, όπως υπήρχαν πολλές επί της νυν Βασιλίσσης Σοφίας και στους δρόμους γύρω από τα Ανάκτορα. Χτίστηκε ανάμεσα στο 1912 και το 1924, με πρώτα σχέδια του Αναστασίου Χέλμη. Συνδέεται με την προσωπικότητα του τραπεζίτη και πολιτευτή Δημητρίου Μάξιμου (1873-1955) και από το 1952 είναι δημόσια περιουσία. Ο Μάξιμος δώρισε τα έπιπλα και τις συλλογές του στο κράτος. Εκεί έμειναν αρχηγοί κρατών πριν καλά καλά επισκευαστεί το κτίριο (π.χ. ο Τίτο το 1954), αλλά ήταν μετά το 1974 που εισέρχεται πλήρως ως μέρος της σκηνογραφίας και του τελετουργικού του δημοσίου βίου.
