«Mπορώ τώρα να παρατηρώ τη ζωή μου, έτσι όπως τελειώνει. Το βρίσκω συναρπαστικό να παρακολουθώ τον εαυτό μου», είχε δηλώσει σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του στον γερμανικό Τύπο ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο οποίος πέθανε προχθές το βράδυ.
«Ναι, νιώθω μοναξιά», παραδέχθηκε πριν από ένα μήνα στο περιοδικό Spiegel. Ηξερε ότι πεθαίνει από καρκίνο, αλλά δεν ήθελε να μαθευτεί πέρα από τον οικογενειακό του κύκλο, δεν ήθελε κλάψα και τιμητικές εκδηλώσεις, ούτε ψευτοσυναισθηματισμούς. Ηταν εξίσου ωμός με τον εαυτό του και τη ζωή του, όπως ήταν με τη χώρα του, όπως υπήρξε και με την Ελλάδα.
Η σχέση αυτή χαρακτηρίστηκε από αμοιβαία αδυναμία επικοινωνίας. Ο Σόιμπλε δεν καταλάβαινε πώς η Αθήνα επέμενε να θέλει να παραμείνει στην Ευρωζώνη χωρίς να είναι διατεθειμένη να υιοθετήσει μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και μεταρρυθμίσεις (όροι που χρησιμοποιήθηκαν ως ευφημισμοί για τη σκληρή λιτότητα που οδήγησε στη δραματική φτωχοποίηση του πληθυσμού και στην εκτόξευση της ανεργίας).
Και η ελληνική κοινή γνώμη δεν σταμάτησε να ερμηνεύει την πολιτική του με ψυχιατρικούς, γεωγραφικούς, θρησκευτικούς ή ιστορικούς όρους ως πράξη αντεκδίκησης, επειδή ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, επειδή ως προτεστάντης δεν άντεχε το μεσογειακό μας κέφι κ.λπ. Στη χώρα μας λοιδορήθηκε όσο κανένας άλλος ξένος πολιτικός. «Καροτσάκιας», «σακάτης» ήταν μερικά από τα συνηθέστερα παρατσούκλια του, που ακούστηκαν πολλές φορές στον επίσημο δημόσιο λόγο, ενώ Ελληνες γελοιογράφοι έκαναν συχνά αναφορές στην αναπηρία του και τον παρομοίαζαν με δεσμοφύλακα των ναζί. Χάρη κυρίως στον Σόιμπλε και λιγότερο εξαιτίας της Αγκελα Μέρκελ ο παραδοσιακός αντιαμερικανισμός μας αντικαταστάθηκε στα χρόνια της κρίσης χρέους από τον αντιγερμανισμό. Στην πραγματικότητα η υποτιθέμενη απόκλιση της καγκελαρίου από τον υπουργό Οικονομικών της στο ελληνικό ζήτημα ήταν απλώς σε επίπεδο ρητορικής.
Πίσω από την καρικατούρα που φιλοτεχνήσαμε για εκείνον, o Σόιμπλε υπήρξε ένας αμετανόητος φεντεραλιστής: από τους αρχιτέκτονες της επανένωσης των δύο Γερμανιών και παθιασμένος φιλοευρωπαίος. Η σκληρή στάση του κατά την ελληνική κρίση χρέους εμφορείτο από την ευαισθησία του απέναντι στους συμπατριώτες του που επί μία δεκαετία είδαν μισθούς και συντάξεις καθηλωμένα όσο η χώρα του ήταν «ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης», αλλά και από την αγωνία του για το μέλλον της Ευρωζώνης. Η διαρκής εγγύτητά του με τον θάνατο θα μπορούσε να τον μετατρέψει σε έναν κυνικό. Αντίθετα με όσα πίστευαν οι περισσότεροι Ελληνες, αυτό δεν συνέβη.
