Αν ο Αρχίλοχος είχε δίκιο, ο Χρυσοχοΐδης είναι σκαντζόχοιρος. Το σπάραγμα του μεγάλου λυρικού που αντιδιαστέλλει τη σοφία της αλεπούς –που ξέρει πολλά– από εκείνη του «εχίνου» –που ξέρει ένα, αλλά μέγα– θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην περίπτωση του παλαιού και νέου υπουργού Προστασίας του Πολίτη. Ως πολιτικό ζώον, ο Χρυσοχοΐδης σταδιοδρόμησε με εχινοειδή επιμονή σε ένα χαρτοφυλάκιο. Αλλά μέγα.
Από μεγάλο ατού της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, η ασφάλεια είχε εξελιχθεί ευπαθές δεξί πλευρό. Για πρώτη φορά, οι ίδιοι οι αστυνομικοί του δρόμου εμφανίζονταν να έχουν στασιάσει, μη ανεχόμενοι να αποτελούν βορά για τα τάγματα των γηπέδων ή ακόμη και για τους κακοποιούς της χύμα εγκληματικότητας.
Για πρώτη φορά κατά τη μητσοτακική διακυβέρνηση, η Αστυνομία έμοιαζε να χάνει τον έλεγχο, όπως συνέβη με την παρέλαση των Κροατών χούλιγκαν κατά μήκος της επικράτειας. Για πρώτη φορά, πολύ σοβαρές υποθέσεις του οργανωμένου εγκλήματος έμεναν «χαλαρά» ανεξιχνίαστες, προκαλώντας μια εντύπωση απογύμνωσης του πυρήνα του κράτους.
Πεδίο εξουσιαστικών ανταγωνισμών που υπερβαίνουν κατά πολύ την καθημερινή αστυνόμευση, η ασφάλεια απειλούσε να βραχυκυκλώσει την κυβέρνηση και στην κορυφή της. Η επιλογή Χρυσοχοΐδη δεν μοιάζει εύλογη μόνο για λόγους επιχειρησιακής ετοιμότητας (ο σκαντζόχοιρος ξέρει πώς να «κατοικήσει» την Κατεχάκη από το πρώτο λεπτό μετά την ορκωμοσία του). Η επιλογή εναρμονίζεται και με τη θεμελιώδη στρατηγική του πρωθυπουργού, που μεριμνά πρωτίστως για τα ερείσματά του στο Κέντρο.
Διορθώνοντας την ασφάλεια με έναν παλαιό-νέο υπουργό.
Πρόσωπο εμβληματικό για την εξάπλωση στον μεσαίο –ας τον πούμε και πρώην πασοκικό– χώρο, ο Χρυσοχοΐδης καλείται να αποκαταστήσει τη δεξιά τιμή στη δημόσια τάξη ως πρωτεύσας, πλέον, βουλευτής της Ν.Δ. Ως ένα δηλαδή από τα δύο –με τον Πιερρακάκη– πιο πετυχημένα υβρίδια της νεομητσοτακικής πολιτικής γενετικής.
Οι υπόλοιπες επιλογές του ανασχηματισμού –που δεν τον ονομάζει έτσι η κυβέρνηση, για να μειώσει κάπως τον αντίκτυπο της έμπρακτης αυτοκριτικής της– είναι παραπληρωματικές. Η αλυσίδα των προσώπων που έρχονται στις κενές θέσεις φαίνεται να καταρτίστηκε με κυρίαρχο κριτήριο την ετοιμότητα. Ούτε ο Γεωργιάδης, ούτε η Μιχαηλίδου θα χρειαστεί να χάσουν χρόνο για να μάθουν τα υπουργεία τους.
Είναι οι «διορθωτικές κινήσεις» ομολογία και τεκμήριο του στραβού ξεκινήματος στο πρώτο εξάμηνο της δεύτερης θητείας Μητσοτάκη (τρεις υπουργοί σε ένα πόστο από τον Ιούλιο); Ή, μήπως, είναι απόδειξη της δύναμης μιας ορθολογικής ηγεσίας που δεν φοβάται να δείξει το λάθος και να το διορθώσει, ξέροντας ότι αν χρονίσει, θα καταλήξει να κοστίσει πολιτικά περισσότερο και στην ίδια;
Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Η κυβέρνηση έχει διορθώσει εαυτήν ξανά και ξανά. Αλλά πρώτη φορά επιστρέφει σε αυτό που είχε και το χάλασε.
