Η κινητικότητα στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας, Ελλάδας – ΗΠΑ και ΗΠΑ – Τουρκίας δείχνει τον μεγάλο βαθμό αλληλεξάρτησής τους. Η αγορά αεροσκαφών F-35 από την Ελλάδα, η αναβάθμιση και προμήθεια των F-16 που ζητεί η Τουρκία, η αποκλιμάκωση της έντασης μεταξύ των δύο γειτόνων, η τουρκική επικύρωση της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ έχουν ως κοινό σημείο τον συντονιστικό ρόλο των ΗΠΑ. Σε αυτό το ήδη πολύπλοκο περιβάλλον πρέπει να σημειώσουμε και εσωτερικούς παράγοντες, που προσθέτουν άλλη μια κρίσιμη διάσταση. Μεταξύ αυτών, οι τοπικές εκλογές της Τουρκίας στις 31 Μαρτίου, οι ευρωεκλογές στις 6-9 Ιουνίου και οι αμερικανικές (για πρόεδρο και Κογκρέσο) στις 5 Νοεμβρίου θα έχουν κορυφαία συμβολή στις εξελίξεις.
Οι ευρωεκλογές, και οι ηγεσίες κορυφαίων θεσμών της Ε.Ε. που θα προκύψουν, θα καθορίσουν, μεταξύ άλλων, και τη στάση της Ε.Ε. απέναντι στην Τουρκία.
Στην Τουρκία, η προσπάθεια του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να «επανακτήσει» την Κωνσταντινούπολη, την οποία το κόμμα του έχασε στις προηγούμενες εκλογές, θα κρίνει το μέλλον της χώρας για πολλά χρόνια. (Η Αγκυρα και η Σμύρνη, που επίσης ελέγχονται από την αντιπολίτευση, δεν έχουν την ίδια πολιτική και συμβολική βαρύτητα.) Εάν ο Ερντογάν πετύχει τον στόχο του, αναμένεται να προχωρήσει σε αλλαγές στο σύνταγμα, που θα του επιτρέψουν να παραμείνει στην εξουσία όσο ζει. Εάν επανεκλεγεί ο Εκρέμ Ιμάμογλου, τότε αυτός θα είναι σε ισχυρή θέση να αναλάβει τα ηνία του κόμματος CHP και να διεκδικήσει με αξιώσεις την προεδρία της χώρας στις επόμενες εκλογές. Αξιόπιστοι Τούρκοι αναλυτές εκτιμούν ότι εάν σήμερα ο Ερντογάν προβάλλει ένα πιο ήπιο πρόσωπο σε πολλά μέτωπα –από την εξωτερική πολιτική έως τον πόλεμο κατά της διαφθοράς– είναι για να φανεί ότι δεν υπάρχει λόγος για ισχυρή αντιπολίτευση, και έτσι να προσελκύσει περισσότερους ψηφοφόρους. Πιστεύουν πως εάν πάρει την Κωνσταντινούπολη, θα φανούν οι πραγματικές διαθέσεις του. Εδώ το ερώτημα για όσους έχουν ανοικτά μέτωπα με την Τουρκία είναι εάν αυτή η φάση προσφέρεται για συμφωνίες ή αν θα πρέπει να δούμε πρώτα πώς εξελίσσεται η πολιτική σκηνή της χώρας μετά τον Μάρτιο.
Οι φετινές ευρωεκλογές βρίσκουν την Ενωση αντιμέτωπη με πόλεμο στα σύνορά της, με τον κίνδυνο περιφερειακού πολέμου στη Μέση Ανατολή, και με σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που ενθαρρύνουν την άνοδο της άκρας Δδεξιάς και άλλων εχθρών της ενοποίησης της Ευρώπης. Οι εκλογές του Ιουνίου, και οι ηγεσίες κορυφαίων θεσμών (Επιτροπής, Συμβουλίου και Κοινοβουλίου) που θα προκύψουν, θα καθορίσουν, μεταξύ άλλων, και τη στάση της Ε.Ε. απέναντι στην Τουρκία, η οποία αυτή τη στιγμή είναι παγωμένη. Οσο για τις ΗΠΑ, επαναφορά του Ντόναλντ Τραμπ θα ενθάρρυνε την αναθεωρητική διάθεση του Ερντογάν, ενώ η επικράτηση του Τζο Μπάιντεν θα υποχρέωνε τον Τούρκο πρόεδρο να αποδεχθεί συμβιβασμούς στην εξωτερική πολιτική, όπως δείχνει να κάνει σήμερα. Σε αυτό το κινούμενο τοπίο, όσο επικίνδυνη είναι η βιασύνη, άλλο τόσο είναι και η ακινησία.
