Στη γωνία Επτανήσου και Θήρας, σε μια πολυκατοικία του 1948, θα μπορούσε να δει κανείς με τη φαντασία του το μυθικό φωτογραφείο Elite. Στην προθήκη, θα υπήρχαν πορτρέτα αστέρων του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Στα ζαχαροπλαστεία της Φωκίωνος Νέγρη υπήρχε η αθηναϊκή εκδοχή της Βία Βένετο. Σήμερα, η Φωκίωνος Νέγρη έχει ανανήψει. Οχι βεβαίως για να αναβιώσει τις παλιές, καλές ημέρες. Αυτές έχουν παρέλθει οριστικά, μαζί με την κοινωνία που τις συντηρούσε. Η Κυψέλη, όμως, δείχνει να ζει καλύτερες ημέρες σε σύγκριση με αυτό που συνέβαινε την περασμένη δεκαετία. Ωστόσο, για να σταθεί κανείς σε ένα όριο ρεαλισμού και αντίληψης της πραγματικότητας, η καθημερινότητα στην Κυψέλη απέχει πολύ από αυτό που θα ευχόταν κάποιος. Σε όλες τις συνοικίες είναι παρόμοια τα προβλήματα, αλλά εστιάζω στην Κυψέλη, αφενός, γιατί έχει γίνει περιζήτητη για ενοικίαση και αγορά διαμερισμάτων καθώς και για βόλτα και έξοδο για καφέ και φαγητό και, αφετέρου, γιατί την περασμένη Κυριακή, ο νέος δήμαρχος Αθηναίων, Χάρης Δούκας, περπάτησε μαζί μας και είδε και άκουσε. Ο κόσμος κατά κανόνα που ήθελε να πει δυο λόγια στον νέο δήμαρχο, ζητούσε καθαριότητα· και έλεγχο της παράνομης στάθμευσης. Απλά πράγματα, κατανοητά, αθηναϊκά. Η ποιότητα της καθημερινότητας είναι το διαρκές ζητούμενο. Καθώς περπατούσαμε στα στενά, ήταν φανερό πως η νέα ανθρωπογεωγραφία της Κυψέλης δείχνει μια κατεύθυνση. Οι λίγοι παλαιοί κάτοικοι, μεσοαστοί της Αθήνας του 20ού αιώνα, είναι λίγοι πλέον, αλλά διακρίνονται αμέσως, όχι μόνον από το ντύσιμο και την εν γένει στάση του σώματος, αλλά από τη βιωμένη σχέση τους με το περιβάλλον. Οι πολλοί ξένοι, από την Αφρική, την Ασία, την Ευρώπη, είναι ως επί το πλείστον ευγενείς και διακριτικές παρουσίες, σε ενσωμάτωση. Είναι εντελώς διαφορετική η κατάσταση κάτω από την Πατησίων και τη Βικτώρια. Οι νέοι κάτοικοι, εργένηδες, ζευγάρια, νέοι αστοί, παιδιά και εγγόνια παλαιών κατοίκων, μεγαλωμένοι πιθανώς σε προάστια, επιστρέφουν και θέλουν να ζήσουν μια πυκνή αστική καθημερινότητα.
Τι επιφυλάσσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους; Η κοινωνία και η αγορά προσαρμόζονται, αλλά σε μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά, με πολλές εγγραφές στην ιστορική στρωματογραφία της, χρειάζεται έλεγχος και πρόβλεψη. Ενα από τα χειρότερα που θα μπορούσε να γίνει είναι να μην ελεγχθούν η ηχορρύπανση και ο κόσμος της νύχτας. Ας σταθεί κάποιος στη γωνία Δροσοπούλου και Λέλας Καραγιάννη. Δεξιά, ένα ιδιωτικό μέγαρο της δεκαετίας του 1920, σε ερείπωση, εστία ρύπανσης. Και αριστερά, ένα κληροδότημα σε κατάληψη επί δεκαετίες. Ο κόσμος, όμως, πρέπει να προχωρήσει με συνοχή.