Οι φωτογραφίες σε κάνουν να αποτραβάς αμέσως το βλέμμα από πάνω τους. Ακόμη και οι λέξεις δυσκολεύονται να τις περιγράψουν. Σκόρπιες φράσεις συνθέτουν το παζλ της φρίκης: εκατοντάδες σκυλιά· άρρωστα, κάποια με ελάχιστο τρίχωμα από δερματικές παθήσεις· πεινασμένα, αρκετά αποστεωμένα, να τρώνε τα πτώματα όσων δεν κατάφεραν να επιβιώσουν· ένα κρανίο με το στόμα ανοιχτό, αυτό μόνο απέμεινε από το ζώο· κουτάβια να κοιμούνται μέσα στα σκουπίδια· δίπλα οι μητέρες τους να ψάχνουν για λίγο φαγητό.
Ολα αυτά συμβαίνουν στη χωματερή πίσω από το εργοστάσιο ανακύκλωσης της ΔΙΑΜΑΘ στον νομό Ξάνθης. Τη χωματερή που από τους δημοτικούς άρχοντες –Ξάνθης και άλλων γειτονικών πόλεων– αντιμετωπίστηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ως αποθετήριο αδέσποτων ζώων: για να καθαρίσουν οι δρόμοι από τα «ζωντανά σκουπίδια», να μείνουν ικανοποιημένοι οι πολίτες, να το δείξουν στην κάλπη.
Κάπως έτσι, στα μέσα του καλοκαιριού συγκεντρώθηκαν στη χωματερή περίπου εξακόσια σκυλιά. Τα φρόντιζαν εθελοντές φιλοζωικής οργάνωσης («Αδεσποτούλια»), έχοντας υπογράψει σύμβαση με τον Δήμο Ξάνθης ο οποίος δεσμευόταν ότι θα αναλάμβανε τα έξοδα σίτισης, εμβολιασμών, περίθαλψης και στειρώσεων. Ηρθε το φθινόπωρο, έληξε η σύμβαση, έγιναν οι εκλογές και όλα «πάγωσαν». Ούτε τροφές ούτε κτηνιατρική μέριμνα. Το υπουργείο Εσωτερικών, η Περιφέρεια, οι Δήμοι Ξάνθης και Τοπείρου πετούν ο ένας το μπαλάκι στον άλλο. Θεσμικοί παράγοντες, αρμόδιοι, υποτίθεται, για την προστασία των ζώων απαντούν με γενικολογίες αντί να πιέζουν για την εφαρμογή του νόμου 4830/2021, που προβλέπει ξεκάθαρα τις ευθύνες των δήμων για τη διαχείριση των αδέσποτων. Και στην παγωμένη χωματερή της Θράκης, τα ζώα συνεχίζουν να αναπαράγονται και να αργοπεθαίνουν. Η πληγή ολοένα μεγαλώνει.
Δεν ξέρω πώς πρέπει να κλείσει αυτό το κείμενο. Επιλέγω μερικά από όσα μου είπε πριν από καιρό μία από τις πιο αφοσιωμένες εθελόντριες της χώρας, η Αννα-Μαρία Ζαφειριάδου, ιδρύτρια του σωματείου «Αδεσποτούλια Ξάνθης», κάνοντας έναν απολογισμό της ζωής της δίπλα στα ζώα: «Εχω χάσει καλοκαίρια και χειμώνες, πάρα πολλά χρήματα και ένα καθαρό σπίτι. Εχω χάσει φίλους και τον σεβασμό μου στους ανθρώπους. Τι έχω κερδίσει; Ωρίμασα. Εμαθα τι σημαίνει αγάπη και δικαιοσύνη. Εγινα δυνατή, γιατί δεν είχα άλλο τρόπο: έπρεπε ή να τα παρατήσω ή να σηκώσω αυτό το τεράστιο βάρος. Δεν μετανιώνω, γιατί πολλά αδέσποτα γλίτωσαν και χαμογέλασαν χάρη στις προσπάθειές μας. Ομως, δεν θα ήθελα τα παιδιά μου να περάσουν αυτό που έζησα και ζω…».