Δεν είναι ελληνική ιδεοληψία, η καχυποψία προς τις ανθρωπιστικές οργανώσεις είναι οικουμενική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της UNRWA, που υποστηρίζει από το 1949 μέχρι σήμερα τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Μόλις ανακοινώθηκαν στοιχεία που δείχνουν ανάμειξη έμμεση ή άμεση 12 υπαλλήλων της στις επιθέσεις της Χαμάς τον περασμένο Οκτώβριο, η μία χώρα μετά την άλλη άρχισαν να αναστέλλουν τη χρηματοδότηση στην υπηρεσία του ΟΗΕ στη χειρότερη δυνατή συγκυρία: σε μια εποχή που οι Παλαιστίνιοι δοκιμάζονται περισσότερο από ποτέ από λιμό, ασθένειες και αστεγία λόγω του πολέμου στη Γάζα.
Στη χώρα μας, όμως, η διαπόμπευση τέτοιων οργανώσεων, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι συστηματική και ολοκληρωτική, χωρίς καν να έχουν προηγηθεί τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις. Πρώτα ήταν η «Κιβωτός», αυτή την εβδομάδα ακολούθησε «Ο άλλος άνθρωπος», «μια πρωτοβουλία κοινωνικής αλληλεγγύης», σύμφωνα με τον ασαφή αυτοπροσδιορισμό της. Προφανώς το πρόβλημα ήταν η μέχρι πρότινος απουσία ενός μητρώου καταγραφής αλλά και ενός νομικού πλαισίου διαφάνειας, που θα προλαμβάνει τέτοιου είδους υποθέσεις σαν τις προαναφερθείσες.
Στον πυρήνα αυτής της γενικευμένης καχυποψίας της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην επίδειξη αλληλεγγύης και ανθρωπισμού βρίσκεται η αίσθηση ότι η ανιδιοτέλεια είναι ασύμβατη με την ανθρώπινη φύση, αλλά και η ακριβώς αντίστροφη απαίτηση: πως οι ανθρωπιστές οφείλουν να είναι υπεράνθρωποι. Ετσι με την παραμικρή αμφιβολία ξεκινάει η καταιγιστική αποδόμηση αυτών των οργανώσεων, που καταλήγει στην ισοπεδωτική επωδό «όλοι τα παίρνουν για την πάρτη τους, κανείς δεν θέλει να βοηθήσει κανέναν, εξυπηρετούν ξένα κέντρα» κ.λπ.
Οταν προκύπτουν ερωτήματα, καταγγελίες ή επίσημες κατηγορίες, καλό είναι να περιμένουμε να ολοκληρωθεί η έρευνα και αν υπάρχει πράγματι κάτι μεμπτό, να ολοκληρωθεί η σχετική δίκη. Την Τρίτη, π.χ., αθωώθηκαν στη Λέσβο 16 διασώστες εθελοντές της οργάνωσης ERCI, ανάμεσά τους και η πρόσφυγας από τη Συρία Σάρα Μαρντίνι, η ζωή της οποίας έγινε ντοκιμαντέρ στο Netflix. Ολοι τους είχαν συλληφθεί την περίοδο 2016-2018 και κατηγορούνταν για κατασκοπεία με βάση κάποια στοιχεία μάλλον αόριστα, π.χ. ότι είχαν κιάλια και ασύρματο.
Επί έξι και πλέον χρόνια σερνόταν αυτή η σκιά εις βάρος τους και αμαύρωνε συλλήβδην το έργο των ΜΚΟ που ασχολούνται με το μεταναστευτικό. Η βραδύτητα στη Δικαιοσύνη συμπαρέσυρε τον ανθρωπισμό στην απαξίωση.
