Μπορεί στόχος να ήταν από την αρχή «να μην τσακωθεί» η κυβέρνηση με τους αγρότες. Κάποιος όμως έπρεπε να το είχε πει και στον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, που φαίνεται ότι με τις δηλώσεις του στην αρχή της αντιπαράθεσης –περί «κομματικής υποκίνησης»– λειτούργησε μάλλον εμπρηστικά, προκαλώντας αντιδράσεις ακόμη και από βουλευτές αγροτικών περιφερειών του κόμματός του. Το μητρώο του ήταν ήδη βεβαρημένο από την παράσταση προ των αυτοδιοικητικών εκλογών, όταν είχε επιχειρήσει να στηρίξει τον εκλεκτό της Ν.Δ. για την Περιφέρεια Θεσσαλίας. Τότε, η ωμή προεκλογική καθοδήγησή του είχε ακουστεί σαν πελατειακό μπούλινγκ – ψηφίστε τον δικό μας για να πάρετε γρήγορα τα λεφτά.
Το τραυματισμένο status του Αυγενάκη δεν βοηθήθηκε ούτε όταν η κυβέρνηση εμφανίστηκε να φέρνει υπό πίεση μια τροπολογία για μη διακοπή του ρεύματος στους πλημμυροπαθείς αγρότες και να «διορθώνει» –ομοίως υπό πίεση– τα ποσά των αποζημιώσεών τους, με τον πρωθυπουργό να ομολογεί δημοσίως ότι «καθυστερήσαμε».
Φταίνε οι υπουργικές ανορθογραφίες για τον ξεσηκωμό των αγροτών; Εχουν Αυγενάκη και στη Γερμανία και στη Γαλλία και στο Βέλγιο – και όπου αλλού τα τρακτέρ φθάνουν μέχρι τις πόλεις; Μήπως η κυβέρνηση είχε από την αρχή υποτιμήσει το «μείγμα» – είχε αποτύχει να προβλέψει τι θα σήμαινε η διασταύρωση των δυσκολιών της πράσινης μετάβασης, του ενεργειακού κόστους και της απόγνωσης μετά την καταστροφή στην «καρδιά» της πρωτογενούς παραγωγής της χώρας;
Μπορεί αυτά τα μπλόκα να είναι τα τελευταία;
Η μεγάλη εικόνα για την κυβέρνηση δείχνει ότι μάλλον τώρα περνάει το καθοριστικό στρες τεστ της τετραετίας. Από την αρχή η δεύτερη τετραετία ήταν σημαδεμένη με τη σκιά της κατάρας περί πρόωρης φθοράς, που κόβει γρήγορα τα πόδια των επανεκλεγέντων. Η προφητεία μοιάζει να εκπληρώνεται, καθώς επανεμφανίζονται την ίδια στιγμή πολλές «ασθένειες» του παρελθόντος που δεν είχαν προβληματίσει τη Ν.Δ. στην πρώτη της θητεία. Το σκηνικό είναι ρετρό: καταλήψεις στα πανεπιστήμια, αγροτικά μπλόκα στην εθνική οδό, βόμβες στη Σταδίου – για να μη μιλήσει κανείς για τις «εγκυκλίους» της Ιεράς Συνόδου.
Είναι άραγε αυτές οι αναβιώσεις της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα δονήσεις μιας κοινωνίας που δεν έχει έκτοτε αλλάξει ριζικά; Ή μήπως είναι ιστορικά (και υστερικά) υπολείμματα – οι τελευταίοι αντανακλαστικοί σπασμοί του προχρεοκοπικού κόσμου; Μήπως οι καταλήψεις είναι οι τελευταίες καταλήψεις; Τα τελευταία μπλόκα; Η τελευταία, πάρθια βόμβα;
Η απάντηση θα εξαρτηθεί από το πολιτικό μέταλλο που θα επιδείξει τώρα, στον πρώτο της χρόνο, η κυβέρνηση.
Κοιτώντας κάποιος τα πρόσωπα που έχουν επωμιστεί τον χειρισμό αυτών των μετώπων, νιώθει σαν να ακολουθεί με το βλέμμα του ένα εκκρεμές: Τη μια στιγμή πάει προς την υπέρβαση. Και την επόμενη γυρνάει προς την υποτροπή.