Χρειάστηκε να περάσουν μερικές δεκαετίες άγονης σύγκρουσης και δογματικών αντιπαραθέσεων για να ξεκινήσει επιτέλους στη χώρα η αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου που επιτρέπει τη λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων. Αυτή η ελληνική πρωτοτυπία, που έχει μάλιστα περάσει και στο Σύνταγμα, ήταν ένα ταμπού που η κοινωνία στην πραγματικότητα έχει ξεπεράσει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά έμεινε πίσω το πολιτικό σύστημα. Για να δικαιολογηθεί για την ατολμία του, αναμασούσε τα δήθεν ανυπέρβλητα εμπόδια του Συντάγματος. Στην πραγματικότητα ο φόβος του πολιτικού κόστους και η κυριαρχία μιας… αριστερίλας και του μπάχαλου στα αμφιθέατρα, ενίοτε με τη βία, ήταν οι βασικοί λόγοι της αδράνειας που κρατούσε τη χώρα πίσω και σε αυτόν τον τομέα.
Η νομοθετική πρωτοβουλία, όπως παρουσιάστηκε την Τετάρτη από τον υπουργό Παιδείας Κυριάκο Πιερρακάκη, προωθεί πράγματι την τόσο αναγκαία μεταρρύθμιση για λόγους κυρίως συμβολικούς αλλά και ουσιαστικούς. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, ο κ. Πιερρακάκης φρόντισε στο ίδιο πακέτο να εντάξει και το γενναιόδωρο πλαίσιο στήριξης και ενίσχυσης των δημοσίων πανεπιστημίων. Κανονικά θα έπρεπε να ανακοινώσει και το «λουκέτο» σε μερικές δεκάδες άχρηστες σχολές που υπάρχουν μόνον στα χαρτιά, αλλά ορθώς το απέφυγε στην παρούσα φάση για να μην πυροδοτήσει πρόσθετες αναταραχές.
Το στοίχημα της εν λόγω επιλογής, που ο Κυριάκος Μητσοτάκης στηρίζει ενθέρμως και είχε διακηρύξει σε όλους τους τόνους προεκλογικά, είναι να πετύχει η αναβάθμιση και η εξωστρέφεια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Για να επιτευχθεί αυτό προφανώς δεν αρκεί ένα επαρκές νομικό πλαίσιο, αλλά απαιτείται και η αυστηρή παρακολούθηση και η εφαρμογή των ρυθμίσεων από τους αρμόδιους φορείς χωρίς εκπτώσεις, ώστε τα νέα πανεπιστήμια να είναι καλύτερα ή έστω εφάμιλλα των κρατικών.
Προφανώς είμαστε στην αρχή και θα απαιτηθούν χρόνος και διορθωτικές κινήσεις, αλλά έχει σημασία το πώς θα ξεκινήσει αυτή η τομή στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Για αρχή πάντως ο κ. Πιερρακάκης, που πέραν των άλλων διαθέτει και επικοινωνιακή άνεση, οφείλει να κάνει εξαντλητικό δημόσιο διάλογο ακόμη και με τους εχθρούς της μεταρρύθμισης, όχι για να τους πείσει, αλλά για να μάθουν οι πολίτες τι σημαίνει στην πράξη αυτή η προσπάθεια. Προφανώς αυτή η συζήτηση δεν θα κατευνάσει τις οργανωμένες από κόμματα και μπαχαλάκηδες καταλήψεις, αλλά θα βοηθήσει να ξεκαθαριστούν οι σκόπιμες διαστρεβλώσεις.
Τα κόμματα που ακόμη επιμένουν στις καταλήψεις ως μέσον πολιτικής αντιπαράθεσης θα συνεχίσουν να το κάνουν ως άσκηση επαναστατικής γυμναστικής και αδιεξόδων χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι είμαστε προ πολλού σε άλλη εποχή. Για το ΚΚΕ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα συνεχίσει να αρνείται την πραγματικότητα και να συνομιλεί με θρησκευτικούς όρους για κάτι που δεν υπάρχει, αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ και ό,τι άλλο έχει προκύψει από αυτόν πραγματικά είναι πολιτικά αυτοκτονική η στάση του, όπως και σε τόσα άλλα θέματα. Αντιθέτως το ΠΑΣΟΚ, έχοντας τραυματική εμπειρία από τα δικά του λάθη του παρελθόντος, έχει ταχθεί ευθέως και ξεκάθαρα υπέρ των αλλαγών. Ο Νίκος Ανδρουλάκης μάλιστα έχει ξεκαθαρίσει απολύτως και προς πάσα κατεύθυνση ότι θα στηρίξει τη μεταρρύθμιση ασχέτως με την κριτική που κάνει γενικώς στην κυβέρνηση για την πολιτική της στην παιδεία.