Μπορεί η χώρα να εγκωμιάζεται διεθνώς για τις επιδόσεις της στα οικονομικά, τη δημοσιονομική προσαρμογή της και τις προωθούμενες μεταρρυθμίσεις, ωστόσο μεγάλο μέρος των πολιτών εξακολουθεί να έχει μια πικρή γεύση. Ανησυχεί για την ακρίβεια, που συρρικνώνει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, αφού βλέπει ενοίκια, τρόφιμα, ενέργεια, υπηρεσίες να τραβούν την ανηφόρα ενώ τα εισοδήματα παραμένουν «κολλημένα» χαμηλά.
Η έκθεση της «Εργάνης», που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα, αποτυπώνει με απόλυτη καθαρότητα αυτή την οικονομική στενότητα. Δείχνει πως και το 2023 (όπως και το 2022) περισσότεροι από τους μισούς εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα έχουν μισθούς στα όρια της φτώχειας.
Ετσι, σύμφωνα με τα στοιχεία, 1,2 εκατ. εργαζόμενοι (από τα 2,3 του ιδιωτικού τομέα) είχαν μηνιαίες μεικτές αποδοχές μικρότερες από 1.000 ευρώ –καθαρό μηνιαίο εισόδημα κάτω από 800 ευρώ– ενώ 285.000 από αυτούς (12,3% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα) αμείβονται με λιγότερα από 500 ευρώ μεικτά τον μήνα!
Αν στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα προσθέσουμε και ένα μεγάλο ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων (όπου ο μέσος μηνιαίος μεικτός μισθός δεν ξεπερνάει τα 1.100 ευρώ) γίνεται σαφές ότι η πλειονότητα των εργαζομένων της χώρας δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα. Πολλοί αναγκάζονται να κάνουν μια δεύτερη part time –συνήθως «μαύρη»– εργασία για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
Η κυβέρνηση σκοπεύει από τον Απρίλιο να αυξήσει τον κατώτατο μισθό πάνω από τα 800 ευρώ – που μπορεί να φτάσει τα 1.000 ευρώ έως το 2027. Στόχος είναι, όπως έχει δηλώσει ο κ. Μητσοτάκης, ο μέσος μισθός στη χώρα να ανέλθει σε 1.500 ευρώ μεικτά έως τα τέλη της τετραετίας. Αλλά και πάλι οι αυξήσεις αυτές δεν φαίνεται να μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά το επίπεδο ευημερίας. Με άλλα λόγια, η χώρα μπορεί να είναι πρωταθλήτρια στην ανάπτυξη, αλλά ο μέσος πολίτης δεν το νιώθει στην τσέπη του.
Αν στους μικρούς μισθούς προσθέσει κάποιος το εκρηκτικό δημογραφικό πρόβλημα –το 2050 ο πληθυσμός της Ελλάδας εκτιμάται πως θα είναι κάτω από 9 εκατ.– γίνεται εμφανές ότι η χώρα έχει στα θεμέλιά της δύο ισχυρές νάρκες· που δυσχεραίνουν την οικονομική ανάπτυξη, απειλούν την κοινωνική γαλήνη και οδηγούν στον μαρασμό της ελληνικής κοινωνίας. Απαιτούνται επειγόντως γενναίες αποφάσεις για το «εγγύς» μέλλον.