Υποτίθεται πως ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος τήρησε σχετικά ήπια στάση στο θέμα του γάμου ομόφυλων ζευγαριών. Θεωρείται, εξάλλου, οπαδός της «ρεαλπολιτίκ» και ισορροπιστής, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του Χριστόδουλο, ο οποίος το 2001 είχε επιλέξει τη μετωπική σύγκρουση με την πολιτεία για το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.
Αν ακολουθούσε τα χνάρια του, ο Ιερώνυμος θα μπορούσε να συγκαλέσει λαοσυνάξεις, να οργανώσει συγκέντρωση υπογραφών και να αιτηθεί ανάκληση του νομοσχεδίου. Προς τιμήν του δεν το έκανε, κράτησε χαμηλούς τόνους.
Στις δύο από τις τρεις μεγάλες και κρίσιμες παρεμβάσεις του, όμως, απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι ουδείς Αρχιεπίσκοπος είναι διατεθειμένος να περιοριστεί στα του οίκου του, της Εκκλησίας. Ολοι τους αισθάνονται ότι έχουν υποχρέωση να παρεμβαίνουν στην πολιτική σκηνή, και αυτό είναι πρόβλημα. Την πρώτη φορά άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος για το ζήτημα, λες και είναι στις αρμοδιότητές του να προτείνει προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Τη δεύτερη φορά έθεσε ζήτημα άρνησης βάφτισης για τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών, κάτι που είναι μάλλον δύσκολο να εφαρμοστεί σύμφωνα με την άποψη θεολόγων.
Είναι καιρός να ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση για το επίμαχο θέμα.
Το εξήγησε ωραία ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος: «Το εκκλησιαστικό κομμάτι είναι να υπάρχει ανάδοχος που είναι ορθόδοξος και αποτελεί την εγγύηση για την ορθόδοξη ανατροφή του παιδιού», μόνο αυτή είναι η προϋπόθεση για να προχωρήσει μια βάφτιση. Πάντως, η συγκεκριμένη πρωτοβουλία ήταν μάλλον ανώδυνη, αφού δεν θα δημιουργούσε ούτως ή άλλως νομικά προβλήματα στις οικογένειες, καθώς υπάρχει η διαδικασία της ονοματοδοσίας που δεν εξαρτάται από θρησκευτικές λειτουργίες.
Η τρίτη παρέμβαση ήρθε χθες και ήταν η πιο ανησυχητική. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος ζήτησε τη διενέργεια ονομαστικής ψηφοφορίας στη Βουλή, επικαλούμενος «τη δημοκρατία και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού». Τι μπορεί να εξυπηρετεί αυτή η πρόταση; Προφανώς τον εκφοβισμό των συντηρητικών βουλευτών που σκέφτονται να ψηφίσουν υπέρ του νομοσχεδίου και η απειλή ότι δεν θα μπορούν να σταθούν στις εκλογικές τους περιφέρειες, γιατί θα έχουν συμπεριληφθεί σε χριστιανική λίστα προγραφών.
Είναι πάγια τακτική της Εκκλησίας να κραδαίνει την επιρροή της για να εξασφαλίσει υποχωρήσεις από την πολιτεία: από το μάθημα των θρησκευτικών έως την ψήφο των βουλευτών, αλλά και την ανάδειξή τους. Σταδιακά, όμως, τα περιθώριά της να συνδιαμορφώνει τις πολιτικές αποφάσεις περιορίζονται. Είναι καιρός να ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση για τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας.